Æskan - 01.01.1968, Síða 10

TTvíti Örn nefndist ungur Indíána-
strákur af Iroquois-ættflokknum.
Bezti leikfélagi hans var Bjarta
Sljarna, ung stúlka í sama ættflokki.
Litla þorpið, sem þau áttu heima í,
stóð á bakka stórs og íagurs fjalla-
vatns, — en á því vatni gat stundum
verið liáskalegt að ferðast vegna
skyndilegra storma.
Nokkrar smáeyjar voru í vatninu
og þegar fullorðnu Indíánarnir þótt-
ust vissir um, að börn þeirra gætu ró-
ið fyrirstöðuláust um vatnið og verið
sjálfbjarga við að fara með bátana,
leyfðu þeir börnum sínum að kanna
Jtessar eyjar upp á eigin spýtur. Slík-
ar könnunarferðir urðu uppáhalds-
skemmtanir Hvíta Arnar og Björtu
Stjörnu, og Jtá notuðu Jtau tækifærið
til að tína ber og aðra villta ávexti.
Einn sólbjartan sumardag ákváðu
Jiau að róa til þeirrar eyjar, sem fjar-
lægust var Jjorpinu og lá alveg í hin-
um enda vatnsins, eítir Jrví sem Hvíti
Örn vissi bezt. Börnin gengu mjög
glöð og eftirvæntingaríull niður á
bakkann, stigu út í bátinn, ýttu frá
landi og komu sér fyrir í bátnum með-
an hann skreið hægt út á djúpblátt
kyrrt vatnið. Sólin var svo mikl og
hlý, eins og hún vildi ylja Jreim að
innstu hjartarótum. Síðan skutu Jrau
út hinum tvíblaða árum sínum og
reru af kappi góða stund. Þau hlógu
og mösuðu og gerðu að gamni sínu.
Og tíminn leið.
Skyndilega sneri Bjarta Stjarna sér
að Hvíta Erni og virtist ekki glöð
lengur. Hryggðar kenndi í rödd henn-
ar er hún sagði:
„Hvíti Örn. Ég er svo Jjreytt. Ég
held við ætturn lieldur að fara til ein-
hverrar eyjar, sem liggur nær heim-
ilum okkar. Ég treysti mér ekki til að
róa alla Jaessa fyrirhuguðu leið og
heim aftur.“
Hvíti Örn svaraði glaðlega: „Gott
og vel. Ég veit að hérna nær liggur
önnur eyja, sem við höfum aldrei
kannað. Já, við skulum fara Jtangað
og leita berja.“
Án frekari umsvifa sneru þau bátn-
um til eyjar, sem var steinsnar frá
Jjeim og báturinn rann mjúklega upp
í sandrif, sem virtist liggja frá eyj-
unni út í vatnið. Elvíti Örn steig út
úr bátnum og studdi hann, meðan
stúlkan steig yfir borðstokkinn. Síð-
an óð hún til lands, en Hvíti Örn dró
bátinn á Jmrrt, svo hann bærist ekki
frá þeirn og þau yrðu strandaglópar
á Jtessari eyðieyju. Síðan tóku Jtau
höndum saman og leiddust upp á
eyjuna lil að kanna hana.
Þau höfðu áður kannað nokkrar
eyjanna og vissu vel, að sumar Jseirra
voru nógu stórar til að auðvelt var
að viilast á þeim æðistund vegna
skógarins. Þess vegna stungu Jrau öðru
hverju niður brotnum trjágreinum
til að auðkenna slóðina um leið og
þau gengu lengra inn í skóginn á eyj-
unni. Þau voru svo áköf við að skoða
J^að, sem fyrir augun bar, að þau
gleymdu erindinu og tímanum.
„Ég minnist þess ekki, að við höf-
um komið nokkru sinni áður til Jness-
arar eyjar,“ sagði Hvíti Örn.
„Nei, við höfum aldrei komið liér
áður,“ sagði Bjarta Stjarna og hafði
nú tekið gleði sína aftur.
„Jæja, hér er ekkert annað að gera
en að skoða sig um, enda er nóg að
athuga í bili. Hugsaðu Jrér bara, að
við fyndum einhverja óvini hér,“
sagði Hvíti Örn. Hann hefur kannski
verið farinn að hugsa sér sjálfan sig
sem Indíánastríðsmann Jrarna í skóg-
inum.
„Ó, vertu ekki að vitleysunni, Hvíti
Örn. Það leynast vissulega engir óvin-
ir hér,“ sagði Bjarta Stjarna brosandi
og hafði að fullu gleymt Jjreytunni
við róðurinn.
„Ertu nú alveg viss um Jrað. Faðir
minn hefur sagt mér, að óvinir geti
einhvern tíma komið og setzt að á
eyjum í grennd við Jaorpið til Jjess að
fylgjast með ferðum okkar manna.
Síðan geta Jjeir gert árás, Jjegar karl-
mennirnir eru fjarverandi," sagði
Hvíti Örn og var svo alvarlegur á
svipinn, að Bjarta Stjarna varð dauð-
hrædd.
„Ég er hrædd. Við skulum fara
heim,“ sagði hún.
„Enga vitleysu, góða mln. Ég var
bara að gera að gamni mínu. Ég býst
ekki við, að hér sé nokkur lifandi sál
nema við tvö. Við eyðum tímanum í
mas. Höldum áfram,“ sagði drengur-
6