Æskan - 01.01.1968, Qupperneq 11

3^

Táknletur Indíána
26

..fe'
.,Ö

,.xa
25-
A
?
28
.■0-

F
22
$
21
24
31
32

33,
-<•>111
3V
7E
3S-
3o
"£B
?
36
39
X
t z

. —-
Indiánar notuðu ýmsar myndir og merki til að festa hugsanir sínar á
pappirinn, alveg eins og Egyptar gerðu lil forna. Hérna á myndinni sjáið ]>ið
mörg af þessum Indíánamerkjum. Þætti ykkur ekki gaman að læra þau og
nota þau þegar þið þurfið að koma leyniboðum áleiðis, næsta skipti sem þið
farið í Indíánaleik?
Merkin 1—1? tákna mánuðina i réttri röð, frá janúar til desember. Svo
koma merki með þessum þýðingum: 13: friður, 14: strið, 15: tungl, 16: rign-
ing, 17: snjór, 18: eitt ár, 19: sól, 20: sólarupprás, 21: sólarlag, 22: vinur, 23:
óvinur, 24: fangi, 25: fastar herbúðir, 26: riddari, 27: bær, 28: flytjanlegar her-
búðir, 29: vatn, 30: drykkjarvatn, 31: drykkjarvatn í tveggja örskotslengdar
fjarlægð, 32: nótt, 33: í nótt, 34: eftir þrjá daga, 35: miðdagur, 36: árdegis,
37: siðdcgis, 38: spurning, 39: já, 40: nei, 41: efamál, 42: maður, 43: gamall
maður, 44: hermaður, 45: klukkustund, 46: kona, 47: barn, 48: liundur, 49:
áfram, 50: afturábak, 51: héri, 52: hjörtur, 53: góður, 54: slæmur.
inn og var nú farinn að leika hug-
prúða hetju.
I>au héldu enn áfram könnunum
sínum og þóttust stöðugt viss um að
leiðin til baka væri auðþekkt og ör-
ugg. Eítir nokkrar stundir þóttust
þau samt viss um, að engin ber fynd-
ust á þessari eyju og nú loksins kom
þeim til lnigar að snúa heim. Síðan
sneru þau við og ætluðu að fylgja
slóð sinni aftur til bátsins. Hvíti
Orn sá þá vatnið allt í einu, fyrr en
hann hafði vænzt, en þegar þau konnt
niður að því, varð þeim ljóst, að þetta
var ekki rétti staðurinn og þar var
ekki heldur neinn bátur. Þegar hann
leit yfir vatnið, áttaði hann sig þó á
því, að þau mundu vera komin yfir
eyjuna og væru beint á móti þeim
stað, sem þau lentu á. Ef til vill gætu
þau fundið slóð eftir einhverja aðra
ferðalanga, sem kynnu að hafa farið
yfir eyjuna.
Bjarta Stjarna hafði setzt á trjábol
nokkur skref frá honum og beið þess
að Hvíti Örn tæki ákvörðun.
Eítir litla stund sagði hann rólega:
„Komdu. Við skulum ganga eftir
ströndinni, unz við finnum bátinn.“
Þau leiddust aftur af stað, en fóru
nú meðfram vatninu. Skyndilega
syrti í lofti, snarpir vindsveipir
þustu hjá og dimm stormský voru
komin yfir vatnið.
Þá sagði Hvíti Örn: „Flýttu þér,
Bjarta Sljarna. Nú hvessir á vatninu.
Við verðum að flýta okkur, ef við eig-
um að ná heim, áður en öldugangur-
inn verður svo mikill, að við getum
ekki róið.“
Bjarta Stjarna hljóp af stað, en
hrasaði og féll og sneri annan öklann
í fallinu. Hún hljóðaði af kvölum og
Hvíti Örn kraup niður við lilið
hennar.
„Æ, ég meiddi mig í öklanum,“
sagði hún og barðist við tárin. ETvíti
Örn tók hana þá og bar hana af stað.
Leiðin reyndist greiðari meðfram
vatninu og þrátt fyrir nokkrar hvíld-
ir kom hann von bráðar þangað, sem
báturinn var. Hann lyfti stúlkunni
gætilega upp í bátinn, ýtti frá landi
og hoppaði upp i. Nú var orðið mjög
dimmt í lofti. Þrumur heyrðust og
elclingar sáust handan yfir vatnið og
hellirigning skttll á. Hvíti Örn var
orðinn smeykur, en geiði hvað hann
gat til að dylja ótta sinn fyrir Björtu
Stjörnu. Hann reri af öllurn mætti,
en fékk mikla ágjöf vegna mótvinds,
svo að skammt miðaði og stundum
virtist báturinn hrekjast til baka.
Bjarta Stjarna lá kyrr frammi í stefni
og bærði ekki á sér, því að hún var
oí hugprúð Indíánastúlka til þess að
gráta. Hún leit oft í andlit Hvíta
Arnar og í augum hennar mátti lesa
innilega bæn um að þeim heppnaðist
að ná landi heima.
Allt í einu skall geisisnörp vindþota
á kinnung bátsins og sneri honum af
leið. Hvíti Örn hallaði sér á móti til
að halda jafnvæginu en þá kom
skyndilega önnur vindþota úr gagn-
7