Æskan - 01.01.1968, Blaðsíða 14

HRÓI
HÖTTUR
Þegar riddarinn frá Vinfró var farinn af stað heim-
leiðis, vikli Litli Jón ekki fara rakleiðis heim, lieldur
freista ævintýra, til þess að hafa einhverju fræknu frá að
segja, þegar hann kæmi aftur til félaga sinna.
Af tilviljun heyrði hann getið um skotleik, sem halda
átti í nánd við Nottingham, og bæjarfógetinn hafði
heitið verðlaunum miklum fyrir hið bezta skot. Við jiess-
ar fréttir hélt hann tafarlaust af stað, og kom næsta morg-
un á staðinn, rétt þegar byrja átti leikinn.
Hinir röskustu bogmenn í því héraði voru þar sam-
ankomnir til að reyna sig að skjóta. Sá, sem beztur yrði,
átti að fá veiðihorn silfurbúið, og lék nú mörgum hug-
ur á að verða sigurvegari. Þegar jjeir sáu hinn nýja
kepjjinaut, litu þeir liver til annars og sýndust ekki bera
sérlega mikinn ótta fyrir skotfimi hans, stungu saman
nefjum og hlógu svo að þessum ókunna manni, er ímynd-
aði sér, að hann væri maður til að þreyta kappskot við þá.
Nú gengu menn fram, hver á eftir öðrum, og skutu
örvum sínum svo nærri miðju skotspónsins, að varla var
auðið að segja, hver bezt hafði hæft. Litli Jón skaut sein-
astur og hæfði svo vel, að ör hans þeytti út einni af örv-
um kappsbræðra hans, næst miðju. Bæjarfógetinn undr-
aðist fimleik hans, reið að skotspæninum og skoðaði hann
vandlega, en kvaðst ekki geta lagt neinn úrskurð á. Eftir
tillögu Litla Jóns, — Jrví nú var liinum bogmönnunum
farið að finnast nokkuð til hans, — var stórum gildum
staf, sem hafði verið hafður til að banda áhorfendunum
frá, stungið niður tuttugu skrefum fjær. Síðan var leiktir-
inn hafinn að nýju. Bogmennirnir í Nottingham sýndu
mikinn fimleik, og hittu örvar þriggja markið. Skógar-
maðurinn skaut seinast, og hæfði sömuleiðis stafinn. Þess-
ir fjórir skutu að nýju, en örvar tveggja þutu framhjá
stafnum, og nú átti að skríða til skarar með þeim tveimur,
komumanni og hinum bezta bogmanni í Nottingham.
Áhorfendurnir höfðu oftsinnis æjot fagnaðarójr og
klappað lof í lófa, en nú sló J)ögn á alla. Yfirvaldið, sem
var annt um að halda ujdjoí heiðri og sóma héraðsins,
reið fram og aftur og mælti eggjunarorðum til bogmanns-
ins frá Nottingham. Maðurinn dró boga sinn og miðaði
vandlega, en örin flaug hálfum Jjumlung fyrir ofan staf-
inn. Litli Jón glotti, gekk fram og skaut í þriðja sinn og
hitti í markið. Áhorfendunum brá x brún, því liér fór
öðruvísi en ætlað var, og bogmaður sá, er borið hafði
lægri hlut, gat varla dulið gremju sína.
„Seg mér, kunningi," mælti bæjarfógetinn við sigur-
vegarann, er hann hafði riðið til hans og rétt honum sig-
urlaunin: „Hvert er nafn Jxitt og livaðan ertu?“
„Ég heiti Reinaldur grænalauf," svaraði skógarbúinn,
„ég er fæddur og uppalinn í bænum Skógarsal, og fer
nú frá einni boig til annarrar, til að leita frægðar og
frama.“
„Það veit trú mín, að Jjú ert hinn fræknasti skotmað-
ur, sem nokkru sinni hefur boga dregið í Nottingham,“
mælti bæjarfógetinn. „Viltu gjörast minn maður og verja
dýr konungs fyrir þessum spellvirkjum, sem þú munt hafa
heyrt getið um, að liggja úti í skógunum?"
„Ég vil Jxað,“ svaraði Reinaldur, „ef Jxú launar vel.“
„Áttatíu krónur skaltu fá um mánuðinn, nýjan búning
Jxrisvar á áii, og villidýr konungs til matar á hverjum
degi.“
Skógarmaðurinn lét sér Jretta vel líka, og tók samdægurs
bólfestu hjá hinum nýja húsbónda sínum. Kom hann sér
vel við öll hjúin, nema brytann, er Jxótti nóg um hylli þá,
sem hann var í hjá húsbónda Jxeirra.
Einn dag fór bæjarfógetinn árla morguns á veiðar, en
Reinaldur grænalauf svaf vært í rekkju sinni og lá fram
undir hádegi. Þegar hann var kominn á fætur, gekk hann
til eldaskála, og heimtaði mat sinn af brytanum.
„Þú Jrykist eiga mat skilið, letinginn þinn,“ svaraði
hann. „Þú skalt nú, lagsi, hvorki fá að éta né drekka, fyrr
en húsbóndinn spyr leti þína.“
Skógarmaðurinn hló og gekk að búrdyrunum, en bryt-
inn varð fyrri lil. Hann sneri lyklinum í skránni, tók
hann og stakk i vasa sinn. Ræninginn gekk að honum
þegjandi, rak honum kinnhest, svo að hann rauk um
koll. Því næst sjxarkaði Reinaldur í hurðina, og Jxað svo,
að bæði lás og loka brotnaði, og gekk svo inn í búrið. Þar
gerði hann sig heimakominn, og réðist þegar á hjartarlæri
eitt, fagurt á að líta, og flösku fulla af gömlu öli. Meðan
hann var að Jxessu, kom eldamaðurinn inn, og Jxegar hann
sá brytann, yfirmann sinn, liggja á gólfinu og lxinn nýja
Reinaldur
grænalauf.
10