Æskan - 01.01.1968, Page 15

Hafurinn hyggni.
í herbúðum nokkrum hafði hópur her-
manna kömið sér saman um að kaupa haf-
ur, sem ])eir köiluðu Hans. Þeim ])ótti
fjarska vænt um hafurinn og léku sér oft
við hann i frístundum sinum.
Á hátíðisdögum var hermönnum oft veitt
áfengi. Þá var slikt talið til góðverka.
Það varð að gleðja ])á, vesalingana, öðru
hverju, — gera þeim ofurlítinn dagamun.
Eitt sinn datt tveim þessara ungu manna
í hug grátt gaman. Þeim liafði nýlega
verið veitt hrennivin, og annar ])eirra kall-
aði: „Hans, komdu liingað til okkar.“ Haf-
urinn kom strax lilaupandi til þeirra. Sið-
an greip annar hermaðurinn í hafurinn og
opnaði munn lians með vaidi, en hinn
hermaðurinn hellti ofan i hann fuilu glasi
af brennivíni.
Vesalings Hans hóstaði hroðalega, eins
og hann væri alveg að kafna, reikaði síðan
burt rymjandi og fleygði sér niður í
hálmfletið sitt. Þar lá hann lireyfingarlítill
i þrjá daga, augsýnilega mikið veikur.
Hann fékkst ekki til að bragða vott né
þurrt og hirti ekki hót um gælur og gam-
anyrði hermannanna. Allir voru reiðir við
hrekkjalómana tvo, sem sök áttu á þessu
tiltæki. Og þeir spurðu hver annan: „Get-
ur það verið, að hann Hans okkar muni
deyja?“
Það var loks á þriðja degi, að hafurinn
kom aftur til hermannanna. Og eins og
nærri má geta, glöddust þeir innilega yfir
þvi, að hann skyldi liafa náð sér á ný.
Nokkrum vikum seinna var hermönnun-
um aftur úthlutað vini, og þá datt sömu
hrekkjalómunum í hug að liella þessum
eitraða vökva ofan i hafurinn öðru sinni.
Þeir kölluðu á liann, og Hans kom til
þeirra, eins og hann var ætíð vanur. En
þegar liann sá, að annar hermaðurinn liélt
á glasi í hendinni, minntist hann þess,
að hann hafði horn, sem hann gat varið
sig með. Og fyrr en varði hafði hafurinn
gengið nokkur skref aftur á bak, og siðan
renndi hann sér á hermanninn af miklum
móði. Hann þeytti glasinu úr liöndum hans
og stangaði hann illa og cftirminnilega.
Hinir hermennirnir, sem fylgdust með
])essum atburði, lilógu lijartanlega, og
þótti mjög vænt um hina verðskulduðu
refsingu.
(Þýtt og endursagt af S. G)
HRÓlHÖTTUR
þjón standa í búrinu og taka allt’reklega til matar, þótt-
ist hann þegar skilja, hvernig í öllu lægi. Hann greip
járntein mikinn, laumaðist aftan að sökudólgnum, og
áður en Reinaldur gat komið vörn fyrir sig, veitti elda-
maðurinn lionum stóreflis högg á lierðarnar, svo að hann
var nærri dottinn um koll. Hann náði þó í borð eitt, og
gat rétt sig við aftur, og því næst brá hann sverði og réðist
á mótstöðumann sinn. Nú börðust þeir stundarkorn, þótt
ólík væru vopnin, þá lét Litli Jón sverðið síga, og mælti:
„Réttu mér hönd þína, þú ert vaskur drengur, og væri
það óhæfa að særa þig lemstrarsárum. „Komdu með mér
út í skóg, ég er einn af köppum Hróa liattar, og ef þú
vilt gjörast félagi vor, munum vér gefa þér fagran bún-
ing, og kenna þér að lifa við glaum og gleði úti í skógun-
um.“ Eldamaðurinn kvað já við, og því næst gengu þessir
dyggu þjónar að íéliirzlu húsbóndans, og rændu þaðan
öllu því gulli og gersemum, sem þar var að finna. Að því
búnu yfirgáfu þeir húsið, völdu sér tvo beztu hestana,
og hleyptu til skógar með feng sinn.
„Heill og sæll, lirausti vin. Hvar liefur þú dvalið allan
þennan tíma?“ mælti Hrói höttur, þegar Litli Jón gekk
með lagsmanni sínum fyrir höfðingjann. „Hvaða piltur
er það, sem þú kemur með til hinna grænu skóga?“
„Ég skal segja þér frá öllu, höfðingi góður,“ svaraði
Liitl Jón. „Hinn liáttvirti vinur þinn, bæjarfógetinn í
Nottingham sendir þér eldamanninn sinn, og þar að auk
alls konar silfurgripi og ógrynni fjár í gulli.“ Því næst
skýrði hann frá ævintýri sínu, og Hrói, sem var ósárt um,
þótt bæjarfógetinn væri beittur brögðum, hló unz tárin
runnu niður eftir kinnum hans, og varð loks feginn að
fleygja sér niður af þreytu eftir hláturinn.
Jafnskjótt sem Litli Jón hafði lokið sögu sinn, heyrðist
blásið í veiðihorn í nokkurri fjarlægð. Hann þagði við og
hlustaði augnablik. „Það er hornið hans húsbónda
míns,“ sagði hann, „ég verð að fara að hitta hann,“
og síðan liljóp hann af stað, yfir liolt og hæðir, unz hann
kom þangað, er bæjarfógetinn í Nottingham og sveinar
hans sóttu gegnum runnana til að leita villidýra.
„Kom heill, Reinaldur grænalauf,“ tók hann til máls,
þegar þjónninn kom til hans. „Hvar hefurðu verið?“
Næsti kafli heitir: Fógetinn fangi Hróa hattar.
n