Æskan - 01.01.1968, Side 16

JÓN KR. ÍSFELD: GULUR LITLI
6. KAFLI.
Hvílíkur pabbi!
„Jæja, þú ert þá vaknaður, elsku unginn minn,“ sagði
Toppa gamla, þegar Gulur litli gægðist framundan væng
mömmu sinnar, sem hún hafði breitt yfir hann þegar
hann vildi fara að sofa. „Það var gott fyrir þig að hreyfa
þig svona rækilega í gær. Þú hefur gott af því að reyna
dálítið á þig. Nú skulum við fara að fá okkur að borða.
Ég er viss um, að hún Gunna litla fer að koma og þá fá-
um við eitthvað gott að borða. En nú verðum við að
notast við það, sem við geymdum okkur frá því í gær-
kvöldi,“ sagði mamma um leið og þau gengu að döllun-
um sínum litlu. Þau voru aðeins nýlega byrjuð að tína
nokkur korn, þegar dyrnar á eldiviðarkofanum opnuð-
ust og Gunna kom inn. — Það verður víst að segja frá
því, að undir eins og Gulur litli var nýlega kominn úr
egginu, og Gunna hafði fengið að strjúka honum og
halda á honum í lófa sínum, hafði hún fengið því fram-
gengt, að Toppa og sonur hennar voru flutt í eldiviðar-
kofann, þar sem þau gátu verið í næði og nógu rúmt
var um þau. Nú þegar vorið var komið, var eldiviðarkof-
inn orðinn tómur, því að mónum, sem þar hafði verið
settur um haustið, hafði verið brennt yfir veturinn. En
nú var farið að brenna taði, sem stungið hafði verið
út úr fjárhúsunum í stórum hnausum, sem svo var ekið
á túnið. Þar voru taðhnausarnir svo klofnir sundur í
þunnar sneiðar með ristuspaða, og svo voru taðskánirn-
ar þurrkaðar, en síðan notaðar sem eldiviður. —
„Elsku litli Gulur minn,“ sagði Gunna litla, þegar
hún hafði fyllt dallinn mæðginanna með korni. Hún
beygði sig snöggt niður að litla unganum og greip hann,
áður en Toppu gömlu tókst að verja hann. Þegar Toppa
varð þessa vör, sagði liún hörkulega:
„Þá átt ekki alltaf að vera að taka hann Gul minn litla
upp, því að hann getur orðið hræddur. Láttu hann und-
ir eins aftur niður á gólfið eða ég renni mér á þig og
bít þig rækilega. Svona, slepptu honum alveg á stund-
inni, segi ég.“
Það var engu líkara en Gunna litla skildi það, sem
Toppa gamla var að segja, því að hún sneri máli sínu
til hennar og sagði ósköp blíðlega:
„Elsku hjartans Toppa mín. Láttu nú ekki alveg eins
og þú sért brjáluð. Ég ætla ekki að gera honum Gul litla
neitt illt. Þú ættir að vera farin að vita það. Farðu bara
að borða, svo skal ég hleypa ykkur út í blessað sólskinið."
En nú var engu líkara en Toppa gamla skildi hvað
Gunna litla var að segja með sinni mildu, fallegu rödd.
Allt varð hljótt inni í eldiviðarkofanum.
Litlu síðar fór Gunna litla og skildi eftir opnar dyrnar
á kofanum. Sólargeislar teygðu sig inn á moldargólfið,
svo að birta og ylur flæddu inn.
Toppa gamla og Gulur litli gæddu sér á góðgætinu,
sem Gunna litla hafði komið með. Þegar þau höfðu
fengið nægju sína, sagði mamman og teygði úr sér:
„Jæja, elskan mín. Nú skulum við labba út. Gunna
litla er annars ágæt. Ég hef líklega verið nokkuð hvass-
yrt við hana áðan. En það er nú svona, að mér er ekkert
um að aðrir séu að taka Júg frá mér. Var hún annars
ekki góð við þig?“
„Jú, jú. Það var ósköp gott að láta hana strjúka bakið
á sér. Svo sagði hún eitthvað. Ég er alveg viss um, að
það var eitthvað fallegt. Mér líkar vel við hana. Mig
langar bara undir eins til Jiess að skilja eitthvað af því,
sem hún segir, heldurðu að ég geti Jtað ekki, mamma?“
„Jú, þú verður að minnsta kosti ekki lengi að læra
að skilja það, þegar hún kallar á Jtig til að borða eða
þegar þú átt að koma inn til þess að sofa. Jæja, komum
nú út.“
Toppa gamla vaggaði af stað og Gulur litli á eftir
henni. Þegar þau komu út fyrir dyrnar, nam mamma
staðar og sonurinn hjá henni. Fyrst voru þau þögul og
nutu hlýjunnar í glaða sólskininu. En svo fór mamma
að segja syninum frá sólinni og hvað hann væri góður,
sem hefði skapað sólina og gæfi mönnunum daglega
skin hennar. Vegna birtu og hlýju sólarinnar væri dá-
samlegt að lifa. Það væri sólinni að þakka að til væru
blóm og fræ. Svona hélt Toppa gamla áfram að tala við
son sinn i góða veðrinu. Flann hlustaði á með athygli,
Jdví að honum fannst svo gaman að heyra það, sem
mamma hans var að fræða hann um. Það var oft eitt-
hvað nýtt, sem hún gat sagt á hverjum degi.
„Nú skulum við labba hérna upp í brekkuna. Þar
getum við séð enn betur yfir túnið. Svo er þarna fjárhús,
þar sem hænsnin eru höfð yfir sumarið," sagði Toppa
gamla og labbaði af stað, en Gulur litli fylgdi fast á
eftir henni.
„Fáum við að sjá einhverja hænu, eins og J^ig, og hænu-
unga, eins og mig?" spurði Gulur litli.
12