Æskan - 01.02.1968, Blaðsíða 6

INDÍÁNASAGA
skoía Éí<jtsins
T\ yirontagnais-ættflokkurinn átti stórt þorp
-*-’-**- með góðum og fallegum tjöldum í
víðlendum skógum Norður-Ameríku. Þorp-
ið var í rjóðri við allstórt stöðuvatn og
reykjareimur lá í loftinu alla daga, því oft-
ast var kynt í hverju tjaldi. Nú var mikill
annatími hjá Indíánunum við fæðuöflun,
klæðagerð og lagfæringu tjaldanna fyrir
veturinn, sem nálgaðist óðum.
Dag einn tilkynnti Gull-Örn fjölskyldu
sinni, að jrau þyrftu að útbúa sér nýtt tjald
fyrir veturinn og verkið var hafið þegar í
stað. Fyrst valdi Gull-Örn sjálfur góðan
stað fyrir nýja tjaldið. Með spýtu gerði
hann rákir í moldina þar, sem grind tjalds-
ins átti að standa. Síðan hjó hann grönn,
ung tré, kubbaði Jrau í liæfilegar stangir,
stakk gildari enda Jreirra í jörð til að skapa
Jrannig burðargrind tjaldsins og beygði þær
saman að ofan, en að síðustu batt hann þær
saman í beygjunni með víðitágum, sem
mjög auðvelt er að beygja að vild. Það hatði
fallið í hlut sonar hans, Litla-Bjarnar, að
afla víðitáganna og um það starf lians er
Jressi saga.
Litli-Björn varð afar hreykinn, þegar hon-
um var sagt að útbúa tágarnar. Faðir hans
hafði aldrei skipað honum að vinna svo
Jrýðingarmikið verk áður. Hann Jraut inn
í skóginn og fann Jrar fljótlega víðihríslu,
sem var nærri Jrrír Jrumlungar í Jjvermál.
Hann tálgaði stofninn sundur með tinnu-
hníf sínum, sem hafði lengi dugað honum
vel sem smíðatól. Fljótt gekk að fella hrísl-
una og síðan snyrti hann hana til og birkti
hana. Síðan Jraut hann heim til að sýna
föður sínum, lrve duglegur hann hafði
verið.
„Ágætt, sonur minn,“ sagði Gull-Örn.
„Nú verðurðu að gera úr þessu tágar til að
binda stangirnar saman með.“
Litli-Bjórn settist á hækjur sínar í gras-
ið og fór að kljúfa víðihrísluna niður x
tágar. Hann gerði Jxað mjög gætilega og
náði að lokum heilli og grannri tág eftir
endilöngum stofni hríslunnar. Síðan tók
hann fleiri og fleiri, unz hann Jxóttist hafa
fengið nóg. Þá tók hann Jxær allar upp og
gekk Jxangað, sem faðir hans var að starfi
og sagði hreykinn og glaður:
„Hér eru tágar, sem þú hlýtur að geta
notað, faðir minn.“
Faðir hans leit upp frá vinnu sinni og
sagði: „Gott, drengur minn. Hvað eru tág-
arnar rnargar."
„Um Jxað bil þrjátíu," sagði Litli-Björn.
Gull-Örn tók tágarnar úr hendi sonar
síns og leit á Jxær.
„Þessar tágar eru alltof grannar til að
binda tjaldgrindina nreð og halda henni í
skefjum. Hins vegar eru Jxær ágætar til að
binda á fiskiöngul," sagði hann brosandi
og rétti Litla-Birni þær aftur, en hélt síðan
áfranr að ganga frá tjaldgrindinni.
Litli-Björn sneri aftur inn í skóginn í
þungu skapi til að leita að fleiri víðihrísl-
um. Hann var svo gramur yfir Jxví, að tág-
arnar skyldu vera of grannar, gramur við
Niður með
hávaðann!
Hávaðirm er ein inesta plága
nútímans, segir i nýjasta hefti
af UNESCO-timaritinu „Couri-
er“, sem er lielgað óværi af öllu
tagi. Taugatruflanir, heyrnar-
tjón og líkamlegir og sálrænir
erfiðleikar eru gjaldið sem við
greiðuin fyrir ferðaflýti og
„þægilegri" tilveru. En pað er
luegt að draga úr skarkalanum.
Hér eru nokkur fróðleikskorn
úr „Courier“:
• Bifhjólaiðnaðurinn leggur
sig fram um að hæta liljóð-
deyfa, en samltv. skýrslu
frá Evrópuráðinu eru eftir-
sóttustu bifhjólin cngan
veginn þau sem minnst
heyrist í.
• f Frakklandi er bannað aö
nota feröaútvarpstæki i
járnbrautarlestum, strætis-
vögnum og iangferðabilum,
neðanjarðarlestum, á göt-
um og opinherum torgum,
í almenningsgörðum og á
baðströndum.
• Brátt fáum við nýtt há-
vaðavandamál: hvellinn frá
flugvélum, sem fljúga lirað-
ar en liljóðið. En farþegar
í Jiessum flugvélum sleppa
við pláguna. Vélin flýgui'
nefnilega frá sliarkalanum ■
• f Genf er ]>að talið til af-
brota að skella bílhurðum
af harkalega.
• Algjör þögn er eiginlega
ekki miklu heilsusamlegri
en mikill hávaði. Sá sein
lokaður er inni í hljóðein-
angruðu herbergi truflast
af óverulegum hljóðum eins
og hjartslætti, andardrætti
og augnadepli. Þessi hljó**
geta orðið svo máttug, að
]>au valdi alvarlegum sál'
rænum truflunum.
62
i