Æskan - 01.02.1968, Blaðsíða 13

JÓN KR. ÍSFELD: GULUR LITLI
7. KAFLI.
Sundtilraun.
Gulur gat ekki gleymt hinum tígulega pabba sínum.
Það voru liðnir nokkrir dagar og nætur, síðan hann
Sa pabba sinn og heyrði hann syngja svo dásamlega.
Stundum hafði Gulur litli hlaupið spölkorn burtu, til
þess að gægjast eftir pabba sínurn, en honum hafði aldrei
heppnazt að sjá hann. Svo haiði Gulur litli í laumi reynt
standa á öðrum fæti, reigja sig og syngja. En allar
hlraunir höfðu mistekizt. Þó var hann farinn að geta
svolítið staðið á öðrum fæti og gat reigt sig andartak.
^11 enginn almennilegur söngur kom út um nefið. Það
^om bara aumkunarlegt tíst, svo að mamma kom hlaup-
andi og hélt, að eitthvað arnaði að litla Gul sínum. Hann
hætti alveg við þennan söng.
Fyrst eftir að hann sá pabbann, talaði hann varla um
annað við mömmu sína, svo að henni fór að leiðast masið
1 Þonum og bað hann blessaðan að reyna að tala um
eitthvað annað. Svo varð Gulur litli að hætta að tala um
hann. En liann hætti ekki að liugsa um hann.
Svo var það einn morguninn. Mamma og Gulur litli
v°ru fyrir stundarkorni komin út í glatt sólskinið. Gunna
^itla var farin, eftir að hafa gælt við litla ungann. Mamma
Var niðursokkin í að tína fræ. Þá datt Gul litla nokkuð
1 hug. Væri ekki tilvalið að skreppa þangað, sem hann
Þafði séð pabbann standa? Það var áreiðanlega ekki langt
1 burtu. Hann gæti bara skotizt þessa leið á andartaki og
SVo hlaupið aftur til mömmunnar.
Gulur litli hugleiddi þetta ekki lengi. Hann leit til
tuommunnar og sá, að hún hamaðist við að tína fræin.
bá sneri Gulur litli sér í þá átt, sem lrann taldi pabbann
vera, beygði höfuðið niður undir jörð og þaut svo af
stað, eins og kólfi væri skotið — ja, svo fannst honum
hraðinn mikill!
hegar hann hafði lilaupið nokkurn spöl, sem honum
funnst raunar óravegur, nam hann skyndilega staðar,
^fti höfðinu eins hátt og hálsinn leyfði og litaðist um.
^ann kannaðist ekkert við umhverfiðl Hvernig gat stað-
á þessu? Hann hristi liöfuðið, en skimaði svo betur
^tingum sig. Þarna sá hann fallegan blett. Hann færði
S1g nær honum, þangað til hann var kominn alveg að
honum. I>á nam hann staðar og virti fallega blettinn
nánar fyrir sér. Hvað var nú þetta? Gulur litli hafði litið
rétt niður fyrir fæturna á sér. Það leyndi sér ekki, að
þarna var lítill hænuungi. Gulur litli varð reglulega
glaður við. Mamma hans hafði sagt honum margar sög-
ur um litla liænuunga, sem hún hafði eignazt, og líka
höfðu aðrar hænur eignazt litla unga. Hún hafði sagt
lionum, að hann væri lítill hænuungi, sem ætti eftir að
verða stór. Og þarna var þá hænuungi, sem einhver
önnur hæna átti. Gulur litli leit glaðlega í glaðleg augu
ungans þarna niðri.
„Komdu sæll,“ sagði Gulur litli, eins kurteislega og
rnamma hans hafði sagt honum að gera.
Litli unginn þarna niðri opnaði nefið, en það heyrð-
ist bara ekki neitt hljóð frá honum.
„Ert þú að hlaupa frá möxnrnu þinni til þess að sjá
hann pabba þinn, eins og ég?“ spurði Gulur litli. Það fór
á sama veg, að unginn opnaði nefið, en ekkert heyrðist
til lians.
„Þú veiður að tala hærra, ef ég á að lieyra nokkurn
skapaðan lxlut hvað þú ert að segja,“ tísti nú Gulur
litli eins lrátt og hann mögulega gat.
En allt kom fyrir ekki. Hann heyrði ekki neitt til
ungans þarna niðri. Þetta var bara andstyggilegt af hon-
um. Hann hagaði sér skammarlega. Það var farið að
fjúka í Gul litla. Og nú sá hann ekki betur, en hinn
unginn væri talsvert reiðilegur í augunum. Sá skyldi ekki
þurfa lengi að bíða! Gulur litli skyldi sannarlega sýna
honum, að hann léti ekki móðga sig alveg að ósekju!
Fyrr en varði stökk Gulur litli — að því er hann hélt —
beint á hænuungann þarna niðri.
En — „Ó! Æ! Hjálp! Mamma! Mamma!" tísti Gulur
litli um leið og hamr fann vatnið umlykja sig. Hann
hafði ekki vitað, að þetta var pollui', sem hann var stadd-
ur við og að það var spegilmyird hans sjálfs, sem hainr
lrafði haldið að væri anirar hæiruungi.
Gulur litli buslaði með fótunum og píirulitlu vængja-
stúfuxrum. Þannig hélzt hairn á yfirboiðinu. Eir hljóðiir,
sem hairn gaf frá sér voru svo há, að manrma hatrs heyrði
þau. Hún heyrði uirdir eiirs að soirur heirnar myndi vera
í lífsháska, svo að húir tók á rás eiirs hratt og lreinri var
nrögulegt, í áttina þangað, sem hljóðið kom. Á leiðinni
kallaði hún á hjálp eins hátt og hemri framast var unnt.
Svo heppilega vildi til, að Gunna litla var að hengja
þvott upp á snúrur fyrir mönrnru síira, þegar hún heyrði
69