Æskan - 01.02.1968, Blaðsíða 18

Hún Sigga vinkona okkar er að flýta sér að komast á dansleik. Ekki ætti ykkur að veitast það erfitt verk, ef þið farið rétt að
Gaman væri nú fyrir ykkur að teikna hana í fallega kjólnum. eftir tcikningunni. Litið svo myndina.
kemur inn í stofuna, standa þar margir bekkir og borð
— og hann sér mörg börn, stór og smá, sem öll horfa for-
vitin á hann.
Hans sá gamlan mann á bak við hátt skrifpúlt. Hann
kom til hans og segir:
„Hvaða maður er nú þetta? Það er ekki oft, að börn
koma hingað sjálfviljug. Ætlar þú að koma í skólann til
mín?“
Hans leit vandræðalega í kringum sig. Hann sá nú að
hann mundi vera kominn hér inn í barnaskóla.
„Nei, nei,“ sagði hann. „Ég vil ekki, ég ætlaði — ég
ég-------“
Hann stamaði og gat ekki sagt meira.
„Hvað viltu þá?“ sagði gamli kennarinn.
„Ég ætlaði aðeins að spyrja, hvaða leið ég á að fara til
að komast heim.“
„Já, hvert? Hvar áttu heima? Hvaðan kemurðu og
hvað heitirðu?" spurði kennarinn.
Hans sagði nafn sitt og heimilisfang, en svo ógreini-
lega, að kennarinn heyrði það ekki. Hann leiddi þá Hans
upp að stóru, svörtu töflunni, sem hékk á veggnum og
segir:
„Ég skil þig ekki. Það er bezt að þú skriíir það hérna
á töfluna; hérna er krít.“
Nú varð heimski I-Ians alveg ráðalaus. Hann varð nú
að viðurkenna, að hann kynni hvorki að lesa eða skrifa.
Og þarna á bekkjunum sátu stúlkur og drengir, sem
voru kannske yngri en hann og sjálfsagt gátu þau öll
skrifað fallega nöfnin sín. Ó, hvað hann skammaðist sínl
Og nú horfðu þau öll á hann. Hann fór út að gluggan-
um til þess að þau sæju það ekki, að honum lá við að
skæla.
í sama bili gekk gamla konan, sem seldi mömmu Hans
grænmeti, l'ram lijá. Hún sá hann hálfgrátandi innan
við gluggann og þekkti hann. Hún gekk að dyrunum
og spurði kennarann, iivað Hans, sonur doktorsins, væri
að gera hér.
Kennarinn varð glaður.
„Það var gott að þér þekktuð hann. Ég vissi ekki,
hvernig ég gæti hjálpað honum. Drengurinn er víst ósköp
heimskur. Hann kann hvorki að lesa eða skrifa. Jæja,
vertu sæll, litli minn! Láttu nú sjá, að þú getir lært að
lesa eins vel og þessi börn hérna.“
Og svo benti hann á minnstu börnin á innsta bekkn-
um.
Ó, hvað Hans skammaðist sín!
Og svo fylgdi konan honum heim.
Heima var allt í uppnámi. Systurnar, sem elskuðu litla
bróður sinn, þrátt fyrir ósamlyndi við og við, ásökuðu
sig sjálfar, því þær héldu, að þær hefðu fælt hann burtu
með stríðni sinni.
Móðir þeirra, sem var líka mjög hrygg út af hvarli
Hans, en hafði þó góða von um að fá drenginn sinn
lieim aftur, gerði allt til að hugga systurnar.
Um morguninn stóðu systurnar sem oftar við glugg-
ann í anddyrinu og horfðu út á veginn. Þá fór varðhund-
urinn að gelta.
„Hver er nú að koma?“ spurði móðirin inni í stofunni.
„Það er grænmetiskonan. En hún leiðir lítinn dreng —
----það er--------“
En hver það var heyrði móðirin ekki, því að systurnar
hlupu allar út, og ferðin var svo mikil á þeim, að jtær
voru nærri búnar að velta bæði konunni og drengnum
um koll. En það var auðvitað enginn annar en Hans,
sem var að koma.
En ósköp var að sjá, hvernig aumingja drengurinn
leit út.
Fínu fötin hans voru rykug, rifin og skítug. Hrokkna
hárið hans var úfið og klístrað og fallega andlitið blóð-
rautt af skömm.
Áður en systurnar gátu sagt nokkurt orð við hann,
sagði Hans með venjulegum myndugleik:
„Á rnorgan fer ég i skóla.“
Og morguninn eftir labbaði Hans af stað í skólann
með fallega, nýja skólatösku á bakinu og nýtt reiknings-
spjald undir hendinni. Og hann varð brátt einn af allra
duglegustu nemendunum. Hann var svo fljótur að læra
að lesa og skrifa, að um jólin gat hann skrifað óskaseðil
og sett sitt eigið nafn undir.
Eftir þetta datt ekki nokkrum lifandi manni í hug að
kalla hann heimska Hans.
Kr. S. Sigurðsson þýddi.