Æskan - 01.11.1971, Blaðsíða 7

Þá tók mamma utan um drenginn sinn og faðmaði hann
að sér... „Var kannski erfitt að fara á fætur á morgnana
í sumar?"
„Ég sofnaði aftur, — jrrisvar sinnum.“
„Varð bóndinn þá reiður?“
„Já, í seinasta skiptið... En þetta var á fyrstu dögunum,
sem ég var þarna. Eftir það kom það aldrei fyrir.“
„Kom þá ekkert annað leiðinlegt fyrir þig, vinur minn?“
spurði mamma, ... „þú hefur vonandi ekki haft hönd
á neinu, sem þú áttir ekki?“
„Nei, mamma, — það kom aldrei fyrir," svaraði Hans
ákveðinn.
„Eða verið hortugur og neitað því, sem hjónin báðu
þig að gera?“
„Nei, — aldrei nokkurn tíma.“
„Var vinnan þér kannski erfið? ... Þú ert nú svo stór
og sterkur eftir aldri, og Björn í Mörk hefur orð fyrir
að vera sanngjarn við börn og unglinga — og ekki um
of kröfuharður."
Hans litli þagði, og mamma hélt áfram:
„Gaztu kannski ekki alltaf lokið þeim verkum, sem þú
áttir að vinna?"
„Jú,... jú, jú,.. . það .. . það held ég áreiðanlega,"
stamaði hann.
Móðir hans andvarpaði.. . „En hvað getur það þá hafa
verið, barnið mitt?“
„Ég veit jjað ekki, mamma, — ég hef alls enga hugmyntl
um jjað," svaraði Hans litli og tárin runnu niður kinnar
hans... „Ég.. . ég hélt, að ég yrði boðinn, — en svo
fengu allir hinir strákarnir boðsbréf, en — það kom
ekkert til mín.“
Mamma strýkur hár drengsins síns. Hún ætlar ekki að
spyrja hann um meira. Hans getur ekki stillt sig lengur
og grætur ákaft nokkra stund. Honum er jtetta mikið
tilfinningamál.
Þau þegja bæði töluvert lengi. Síðan segir mamma:
„Nú er bezt, að jtú farir að hátta, blessaður drengurinn
minn. Pabbi ætlaði að tala um Jretta við þig, en svo kom
okkur saman um, að ég skyldi heldur gera Jrað. Pabba
þykir þetta mjög leitt, hann langar svo mikið til, að Jrú
verðir duglegur drengur.. . ]á, farðu nú að hátta, dreng-
urinn minn, pabbi kemur bráðum, og þá skal ég tala við
hann um þetta."
Hans litli gekk fram, og sorg hans var meiri en nokkru
sinni fyrr.
Skömmu seinna töluðu foreldrar Hans litla saman
um þá raunalegu staðreynd, að drengnum þeirra var ekki
boðið til jólahátíðarinnar á sumardvalarstað hans, eins
og hinum drengjunum.
„Ég hef alltaf haldið, að hann mundi verða duglegur
og áreiðanlegur drengur," sagði faðir hans.
„Það hef ég líka alltaf haldið," sagði móðir hans,
„hann er sífellt svo iðinn og duglegur heima."
„Og gerir hann sér enga sérstaka grein fyrir, af hvaða
ástæðum jretta muni vera?“
„Nei, ekki aðrar en þær, sem ég var að segja þér áðan.“
Faðirinn horfði hljóður og alvarlegur fram fyrir sig.
„Þetta er mjög leiðinlegt," mælti hann. „Sören og
Magnús hafa báðir spurt mig um það í dag, hvort Hans
færi ekki, og ég varð auðvitað að segja sem var, að honum
hefði ekki enn verið boðið.. . Að sjálfsögðu hlýtur eitt-
hvað að vera að, — eitthvað, sem fundið er að drengnum,
þó að við áttum okkur ekki á Jtví, hvað það muni vera.
Og þegar jólin eru liðin, ætla ég að fara til Björns í
Mörk og ræða málið við hann.“
„En gætirðu ekki gert J^að fyrir jólin, góði minn?“
spurði hún með gætni.
„Nei, það get ég einmitt ekki, — því að Jíá er eins og
ég sé að mælast til, að hann bjóði honum.. . Nei, nú
5