Æskan

Árgangur

Æskan - 01.11.1971, Blaðsíða 12

Æskan - 01.11.1971, Blaðsíða 12
lifðu honum til heiðurs. Og svo ætlaði hann að biðja heilagan Frans um að lækna Violettu. Pepino var ekki í nokkrum vafa um, að Jjessi uppáhalds dýrlingur hans mundi bænheyra hann, ef hann fengi bara að sjá hana Violettu. Um allt Jjetta hafði Pepino l'ræð/t hjá föður Damico, sem talaði um hinn heilaga Frans á alveg sérstakan hátt, rétt eins og hann væri enn lifandi maður, sem maður gat átt von á að hitta, er maður gekk fyrir horn á torginu í Assísi eða beygði inn í einhverja Jsröngu götuna. Þar að auki var um að ræða fordæmi fyrir Jiessu. Giani vinur hans, sonur Niccolos ekils, hafði farið með veika kettlinginn sinn niður í grafhvelfinguna og hafði beðið heilagan Frans um að lækna hann. Og kettlingnum hafði batnað, að minnsta kosti næstum alveg. Að vísu dró hann afturfæturna enn svolítið á eftir sér, en hann var að minnsta kosti ekki dauður. Pepino var alveg sann- færður um, að dæi Violetta, Jjá væri einnig öllu lokið, hvað hann sjálfan snerti. „Þú skalt aldrei gefast upp fyrir neii“ Með mikilli fyrirhöfn tókst Pepino loks að fá veiku ösnuna til Jiess að rísa á fætur. Hún átti erfitt með Jrað og skalf á beinunum. Síðan rak hann hana eftir krókótt- um götum Assísi og upp eítir fjallshlíðinni í átt til dóm- kirkjunnar. Hann notaði keyrið eins lítið og mögulegt var, en lét vel að henni og bað hana að gefast ekki upp. Við hið fagra, tvöfalda hlið fyrir framan kirkjuna bað hann bróður Bernardo, sem hafði umsjón með grafhvelf- ingunni, um leyfi til Jjess að teyma Violettu niðtir að gröf hins heilaga Frans, svo að hún gæti fengið heilsuna aftur. Rödd hans var full lotningar. Bróðir Bernardo, sem var ungmunkur, kallaði Pepino lítinn, óguðlegan þorpara og skipaði honum og ösnunni hans að hafa sig á brott hið skjótasta. Hann sagði, að það væri stranglega bannað að fara með húsdýr inn í kirkjuna að sú hugsun ein, að teyma asna að gröf dýrlingsins, væri helgispjöll. Hann spurði Pepino líka, hvernig hann hefði svo sem hugsað sér, að dýrið ætti að komast niður mjóa snúna stigann, sem væri varla nógu breiður fyrir fólk. Nú, hvernig ætti þá klunnalegt, ferfætt dýr að klöngrast Jsangað niður? Hann sagði, að Pepino væri augsýnilega ekki aðeins vindhani og þorpari, helciur heimskingi í þokkabót! Pepino hlýddi skipun ungmunksins og hélt burt frá hliðinu með handlegginn um hálsinn á Violettu. Hann velti því fyrir sér, hvað annað hann gæti tekið til bragðs til Jiess að hrinda fyrirætlun sinni í framkvæmd. Hann hafði ákveðið að missa ekki móðinn, Jjótt hann væri von- svikinn vegna hinnar hæðnislegu neitunar ungmunksins. Pepino áleit, að hann væri í rauninni mjög heppinn drengur samanborið við marga aðra, Jjrátt fyrir Jjær sorg- ir, sem höfðu heimsótt hann svo snemma ævinnar. Hann hafði sent sé ekki einungis hlotið arf, sem gerði honum J)að fært að afla sér lífsviðurværis, heldur hafði honum einnig verið gefin lífsregla til ])ess að lifa eftir. I>að kjör- orð lekk hann að gjöf ásamt súkkulaðipökkum, jórtur- gúmmí, sápu og öðrum dásamlegum hlutum. I>að var bandarískur undirliðþjálfi, sem hafði gefið Pepino litla Jjetta allt saman, meðan hann clvaldi í herbúðum nálægt Assísi um sex mánaða skeið. Og í augum Pepinos hafði Jjessi bandaríski hermaður orðið að hetju og eins konar hálfguði. Hann hét Francis Xavier O’Halloran, og liann hafði sagt við Pepino litla, áður en hann hvarf á braut fyrir fullt og allt: „El' J)ú vilt komast áfram í heiminum, drengur minn, máttu aldrei láta „nei“ stöðva J:>ig. Þú mátt ekki gelast upp fyrir neii. Skilurðu mig?" Og Pepino hafði lifað eltir Jjessu góða ráði æ síðan. Honum fannst reyndar enginn vali leika á ]>ví, hvað næst skyldi til bragðs taka. En samt hélt hann lyrst á funcl síns góða vinar og ráðgjala, föður Damicos, til Jjess að fá réttmæti sannfæringar sinnar staðfest. Faðir Damico var breiðleitur maður tneð glampandi augu og axlir sem vortt líkt og skapaðar til Jjess að bera allar ]>ær byrðar, sem sóknarbörn hans vörpuðu yfir á hann. Þegar hann hafði hlustað á Irásögn Pepinos, sagði hann: „Þú hefur rétt til |)ess að lara beint til klausturs- ábótans og biðja hann sjálfan Jæssarar bónar, Jjví hann hefur lokavald lil Jiess að verða við henni eða neita henni." Þessi hvatningarorð hans voru mælt í aigerri einlægni, ekkert annað lá að baki Jteim. En á hinn bóginn grét hann það ekki, að ábótinn fengi jjannig á'Jjreifanlega sönnun um hina hretnu, einloldu trú, ]>\ í að hann áleit, að sá mikli maður hefði hel/t til mikinn áhuga á að nota dómkirkjuna og grafhvelfingúna til þess að draga að sæg skemmtiferðamanna. Faðir Damico gat ekki skilið, hvers vegna barnið gæti ekki fengið J>essa ósk sína upp- fyllta. En það var auðvitað ekki hans að t;ika neina ákvörð- un í Jiessu máli. Honum lék ]>ó forvitni á því að l'rétta um viðbrögð ábótans, þótt hann áliti, að hann gæti vel getið sér til, hver þau yrðu. Auðvitað skýrði hann Pe])ino litla alls ekkert frá grun sínum, en kallaði bara á eftir honum, J)egar hann gekk út: „Og komist litla asnan ekki niður stigann, sent liggur úr dómkirkjunni niður í grafhvelfinguna, þá er til annar inngangiir í grafhvelfinguna neðan lrá, sko, í gegnum gömlu kirkjuna. Að vísu var honum lokað með múrstein- um fyrir heilli öld, en J>að væri hægt að opna hann aftur. 10
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100

x

Æskan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.