Æskan - 01.11.1971, Blaðsíða 21

Björgunin.
Hann var kominn niður að ísnum — en hvað fjörðurinn sýndist breiður
núna í dimmunni. Samt hætti hann sér út á ísinn og hljóp nú á fleygiferð á
rennsléttu svellinu. En allt í einu staðnæmdist hann — þarna var opin vök!
En hvað þetta var ergilegt. Hann átti ekki nema svo sem tuttugu skref eftir
að landinu hinum megin. Nú var honum nauðugur einn kostur að snúa við.
Betur að hann hefði hlýtt áminningunum hennar mömmu sinnar!
Jæja, af stað til baka! En, æ, nú var leiðin lokuð þeim megin líka — opinn
sjór á allar hliðar og jakinn var alls ekki stór. Georg var engin gunga, en nú
féllst honum hugur, enda var það ekki að ástæðulausu.
Fyrst tók hann tii bragðs að góia eins og Indíáni, og þegar hann hafði
hrópað svo lengi, að hann gat ekki komið upp nokkru hljóði fyrir hæsi, fór
hann að litast um eftir hjálp, en ferðin á jakanum óx í sífellu og straumurinn
harðnaði.
— Guð minn góður, sagði hann, — hjálpaðu mér — hjálpaðu mér! En
hjálpin kom ekki, og innan skamms mundi hann verða kominn út á rúmsjó
og þar mundi líklega verða öldurót.
Nokkrum sinnum bar jakann fast upp að ísröndinni, en í hvert skipti sem
hann reyndi að stökkva upp á fastaísinn, var eins og einhver sterk hönd bægði
jakanum hans frá og út í strauminn.
Þarna sá hann staura úti í sjónum, sem fiskimenn voru vanir að festa
netin sín í. Bara að jakann gæti nú rekið upp að einum staurnum, svo að hann
linnti þessari fleygiferð! En þessi von brást honum líka. Nú var ekki önnur
von eftir en sú, að ef til vill ræki jakann upp að bátabryggjunni fyrir neðan
bæinn.
En hvaða dýr var þarna á hlaupum inni á fastaísnum? Allt í einu kastaði
það sér í sjóinn og kom syndandi í áttina til hans. Æ, mikil hörmunganótt var
þetta! Kæmist hann lifs af úr þessum vandræðum, skyldi hann aldrei gleyma
að fara að ráðum móður sinnar!
Þetta ferliki þarna á sundinu kom nær og nær, honum fannst það einna
líkast birni, en — var það mögulegt — var þetta Kolur, tryggi vinurinn hans?
Hann hafði heyrt í honum ópin, hafði undir eins skilið, að vinur hans var í
nauðum staddur og var nú kominn þarna til þess að hjálpa félaga sínum og
húsbónda. Georg gat dregið hann upp á jakabrúnina með mestu erfiðismunum.
Og nú stóðu þeir þarna báðir og hnipruðu sig saman og biðu þess, sem verða
vildi; nú nálgaðist jakinn bryggjuna, en þá komu ný vonbrigði, straumurinn
gat varla náð andanum eftir höggið og
var með sárar kvalir í bakinu.
Þá sagði einhver: „Réttu mér vasa-
Ijósið, Óli.“
Rétt á eftir var skærum geisla beint
framan í mig. „Nei, j>að er Arn]>ór,“ var
kallað upp, og mér var sleppt úr höndum
Púlla. Ég hurstaði af mér rykið og stóð
upp. Nú sá ég ]>á alla. Það voru ]>eir Óli
Konna, Púlli í Bæ og Hilmar Finns, sem
var með sígarettu lafandi i vinstra munn-
vikinu.
„Nú,“ sagði ég, „svo |>ið eruð farnir að
reykja, kallarnir.“
,,.Iá, skiptu ]>ér ekki af ]>ví, Nóri minn,“
sagði Púlli við mig. Ég vissi, að liann hélt,
að ef hann kallaði mig Nóra, ]>á stríddi
hann mér, en mér var sama.
„Það má víst ekki hjóða ]>ér smók?“
sagði Hilmar.
„Nei, takk,“ sagði ég, „ég er ekki asni.“
„Neei, ]>ú ert víst pelabarn, greyið,“
sagði Hilmar og bar sig mannalega. En
hann var hræddur, ég vissi, að hann var
hræddur við að ég segði frá.
„Þú ert hræddur við, að ég segi frá,“
sagði ég.
„Nei,“ sagði hann, „farðu út, ef ég á
ekki að fleygja |>ér út“ sagði Hilniar.
„Já, ]>að skal ég gera,“ sagði ég. „En
ég er hissa á ]>ér, sagði ég og heindi orð-
um mínum til Óla Konna, „að ]>ú skulir
vera með i þessu, ég sem hélt, að ]>ú
hefðir meira vit en þessir tveir í hausn-
um.“
Hilmar steig feti nær mér.
„Ég er að fara,“ sagði ég og skreið út
um gatið.
Ég var i ]>ungu skapi, þegar ég gekk
upp stiginn heim á leið. Mér hafði ekki
dottið i hug að Óli, bezti vinur minn,
væri að reykja, við, sem höfðum svo oft
talað um eldri strúkana, sem voru byrjað-
ir að reykja, og sagt, að þeir væru bjánar.
Ég heyrði skrjáfa í mölinni að haki
mér. Ég leit snöggt við og tók upp litla
vasaljósið, sem ég bar alltaf á mér, og
lýsti á þann sem kom.
„Arnþór!“ heyrði ég kallað, ]>að var
Óli, ég heyrði það.
„Já,“ svaraði ég.
„Bíddu eftir mér,“ kallaði hann.
Ég gerði það. Hann kom til mín og
sagði:
„Ég fór út af þvi að þú komst, mig
langaði til þess að halda vináttu þinni,
en ég vissi, að það væri ekki hægt nema
ég hætti að vera með þeim.“
„Já,“ sagði ég, „við verðum vinir áfram.“
Við gengum áfram og töluðum saman.
Óli sagði mér, að strákarnir liefðu kallað
sig raggeit, og það hefði hann ekki þolað.
„Þú átt að vera sjálfstæður,“ sagði ég
við hann, „og þú átt að vita, hvað ]>ú
vilt, en ekki láta aðra ráða fyrir þig.“
19