Æskan - 01.11.1971, Blaðsíða 45

flflfangadagskvöld í
—.......\
Reykholti
Þegar ég var barn, þótti mér
vetrarskammdegið eins ynd-
islegt og sumarið. Það var
jólunum að þakka. Ég hlakk-
aði meira til þeirra en orð fá lýst. Ég
vorkenndi þeim, sem dóu rétt fyrir
jóiin, en huggaði mig við það, að Guð
mundi lofa þeim að njóta jólanna með
okkur, sem lifðum eftir á jörðinni.
Við systkinin töldum dagana til jól-
anna: ,,Á morgun getum við sagt: Á
morgun koma jólin." Nokkurn þátt i
því átti kassi, sem kom sunnan úr
Reykjavík hver jól, frá móðursystrum
okkar. Við vissum, að leikföng voru í
honum handa okkur, og þau voru tek-
in upp á aðfangadagskvöld.
Þegar rökkva tók á aðfangadag,
fannst mér allt breytast — verða heilagt:
Dalurinn, hálsarnir, bæirnir, áin, skepn-
urnar, sem fengu sinn jólaskammt, jafn-
vel kisa, sem strauk sig upp við okk-
ur, vissi það, að jólin voru að koma.
Mamma lét okkur fara í beztu fötin, og
þegar dimmt var orðið, fórum við með
pabba út í kirkju og höfðum með okk-
ur logandi kerti í mislitum Ijóskerum
úr pappír, hnöttóttum. Það var hátíð-
leg stund. Stjörnurnar blikuðu á himn-
inum, og jólaljósin voru kveikt á öllum
bæjunum [ dalnum. Við gengum með
pabba upp á söngloftið og svo upp i
turninn. Og kirkjuklukkunum var hringt,
og ómarnir bárust um loftið:
Jólin, jólin.
inni í bænum var allt fægt og prýtt
og uppljómað. Kveikt var á stórum og
fallegum glerlampa, sem pabbi og
mamma höfðu fengið i brúðargjöf, og
við systkinin fengum alla vega lit smá-
kerti, sem við bárum um logandi á
undirskálum eða smáspýtum. Fullorðna
fólkið fékk stór kerti.
Þegar gegningum var lokið og allir
komnir í sparifötin, söfnuðumst við
saman og sungum jólasálm, venjulega
fyrst: „Velkomin vertu, vetrarperlan
fríð.“ Pabbi las jólalesturinn. Og á eftir
sungum við: „í Betlehem er barn oss
fætt“. Ekkert man ég lengur úr lestrin-
um, en helgi stundarinnar gleymist
aldrei. Og um hana varðar mestu. Há-
tíð var i hjartanu, og barnshugurinn
tók undir: „Þér, Guð, sé lof fyrir gleði-
leg jól.“
Nokkru seinna var borinn inn kass-
inn úr Reykjavík. Pabbi opnaði hann,
og gjöfunum var skipt. Lítill miði með
nafni á var festur við hverja gjöf. Ég
hugsaði til móðursystra minna og lærði
þá jólalexíu, að það er hægt að elska
þann, sem maður hefur aldrei séð.
Á eftir drukku allir kaffi eða mjólk
úr stórum, fallegum postulínsbollum,
sem aldrei voru notaðir nema á jólum,
og mikið af kökum með, sem mamma
hafði bakað. Þannig leið kvöldið í kyrrð
og ró. Við systkinin lékum okkur að
gullunum okkar og sýndum þau og
dáðumst að þeim.
Það var afmælisbarnið sjálft, sem
gaf okkur jólin og jólagjafirnar. En
hverjar eru afmælisgjafir okkar til þess?
Guð blessi þær og gefi okkur öllum
gleðileg jól.
Ásmundur Guðmundsson.
Komið með reikninginn!
Tónskáldið Beethoven kom
eitt sinn inn á veitingastað og
reyndi hvað eftir annað að
vekja athygli þjónsins á sér,
en allt kom fyrir ekki, og þjönn-
inn sá hann ekki. Leið svo löng
stund.
Þreyttist tónskáldið á að bíða
en datt snjallt stef í hug. Tók
hann þá upp vasabók sína og
penna og byrjaði að skrifa lag-
línuna niður. Hann gleymdi sér
brátt við nótnaskriftina og tók
ekkert eftir því, að þjónninn
kom oftar en einu sinni að borð-
inu til að taka pöntun hans.
Þegar hann hafði lokið skrift-
unum, leit hann snöggt upp
og kallaði:
„Þjónn, komið með reikning-
inn!“
43