Æskan - 01.11.1971, Blaðsíða 18

<-o1
Anna G. Bjarnadóttir:
Hátíð barnanna
Jólanna hátið er ljóisa?ina Ijós,
er lýsir upp vora kœrleikans rós.
Barnanna hátið svo blið og hlý,
birtu hún tendrar hjörtunum i.
Bróðurpel glœðir svo helg og svo há
hugsjón vor Guði frá.
Hátíð er fcerir oss friðinn á jörð,
fagnandi syftgur englanna hjörð:
,J dag vor frelsari fceddur er!“
Friðþceging syndanna hljótxim vér.
Með sinni guðlegu gcezku og hlif
gaf hann oss eilift líf.
Hann skrifaði einnig um hitt vandamálið, sem faðir
Damico ræddi svo um við Pepino á sinn sérstaka hátt.
Hann sagði við Pepino: „Pepino, það er svolítið, sem
þú verður að skilja, áður en við höldum á fund ábótans.
Þú trúir skilyrðislaust á hinn heilaga Frans, og þess vegna
vonar þú auðvitað, að hann muni hjálpa þér að lækna
ösnuna þína. En hefurðu hugsað til þess möguleika, að
hann, sem annaðist af slíkum kærleika hin ýmsu dýr,
sem Guð skapaði, elskaði Víolettu svo heitt, að hann ósk-
aði eftir að hafa hana við hlið sér í Paradís?"
Pepino litla rann kalt vatn milli skinns og hörunds,
en honum heppnaðist Jjó að stama út úr sér þessum orð-
um: „Nei. . . faðir .. . það .. . hafði ég ekki hugsað. . .“
Presturinn hélt áfram máli sínu: „Ætlarðu að fara niður
í grafhvelfinguna til þess eins að heimta ... eða ætlarðu
einnig að vera reiðubúinn að gefa ... ef slíkt reynist nauð-
synlegt?"
Sál Pepinos litla gerði uppreisn gegn jDeirri hugsun, að
ef til vill yrði hann að glata Violettu, jafnvel þótt hann
glataði henni í hendur hinum heilaga Frans, sem honum
þótti svo undur vænt um. En hann leit um síðir dapur i
bragði upp til föður Damicos og horfði beint í augu
honum, og það bjó eitthvað i djúpum augna hans, sem
veitti honum hugrekki til Jjess að svara hvíslandi: „Ég
skal gefa . .. ef ég verð að gera það. En ... ó, ég vona,
að hann leyfi henni að vera hjá mér... bara svolítið
Iengur."
Hinn heilagi Frans gefur merki
Hljóðið í haka steinhöggvarans glumdi hvað eftir ann-
að í hvelfingum kirkjunnar, þegar hann braut niður múr-
hleðsluna í göngunum, sem lágu úr gömlu kirkjunni inn
í grafhvelfinguna. Ábótinn beið skammt undan, ásamt
biskupinum, vini sínum, og jæim föður Damico og Pepino
litla, sem var mjög fölur og þögull. Augu hans sýndust
jafnvel enn stærri en áður.
Ábótinn horfði á, er múrsteinar og kalkflísar féllu á
gólfið, og svipur hans lýsti auðmýkt og þolinmæði. Rifan
breikkaði smám saman. Og loftstraumurinn, sem mynd-
aðist nú skyndilega í göngunum, Jjyrlaði kalkrykinu upp.
Hann var réttlátur maður þrátt fyrir galla sína, og hann
hafði sjálfur hvatt biskupinn til þess að vera viðstaddur,
er gerð væri J>annig yfirbót vegna hinnar páfalegu ofaní-
gjafar.
Nokkur hluti múrveggjarins reyndist vera alveg sérstak-
lega erfiður viðureignar. Steinhöggvarinn réðst á hlið
bogans til þess að beygja J>á stoð. Svo tóku kalk og múr-
steinar að sáldrast niður, þegar betur losnaði um þá. Nú
hafði myndazt mjótt op, og í gegnum það gátu J>eir nú
komið auga á flöktandi kertaljós á altarinu yfir hinni
heilögu gröf langt í burtu.
Pepino hreyfði sig ósjálfrátt í áttina að opinu. Eða
kannski var }>að Violetta, sem hreyfði sig órólega, gripin
ótta á þessum ókunna stað og vegna þessara einkennilegu
hljóða? Faðir Damico sagði: „Bíddu!“ Og Pepino hélt
aftur af henni. En máttlitlir fætur ösnunnar runnu til á
múrsteinunum, og hún sparkaði aftur fyrir sig af hræðslu,
svo að hófarnir hittu bogann einmitt á þeim stað, sem
steinhöggvarinn hafði þegar veikt með höggum sínum.
Það féll einn múrsteinn, og svo rifnaði allur múrinn
sundur.
Faðir Damico tók undir sig stökk og dró drenginn og
dýrið afsíðis, um leið og stór hluti múrbogans hrundi
með miklum hávaða að baki honum komu þeir auga á
hluta af eldgamla múrveggnum og lítið holrúm J>ar á
bak við, áður en rykskýið huldi allt saman.
Svo eyddist rykskýið, og biskupinn stóð þarna graf-
16