Æskan - 01.11.1971, Blaðsíða 20

Að vera
sjálfstæður
völdkyrrðin var heillandi, oíí
ég gekk niður að bryggjunni.
Enginn var nálægur, svo að
ég settist niður við skúr,
sem þarna var.
Ég lieyrði einhvern uingang inni fyrir.
Hverjir skyldu vera þar?
Ég fór niður fyrir skúrinn og kíkti
inn um gat, sem sjórinn, strákarnir og
rotturnar liöfðu hjálpazt við að gera.
Ég fann mcgnan sigarettuþef út uin
gatið. Mér datt í liug að fara og njósna
um þá, sem inni voru. Ég var í skátafélagi
bæjarins og var þess vegna vel að mér í
að læðast, það gat komið sér vel, ef
þurfti að skoða dýr án þess að þurfa að
hræða þau í burt um leið.
Ég skreið inn um gatiö og litaöist um.
Fyrst greindi ég ekki neitt nema dimmuna,
en smám saman fór ég að venjast myrkr-
inu. I>að glitti á glóðirnar í sigarettunum,
og öðru bverju hóstaði einhver og hrækti
á gólfið.
„I>að er nú meira bölvað bragðið af
þessu,“ sagði einn þcirra. Kg þekkti þessa,
rödd, þetta var Púlli i Bæ, sem var þarna
að reykja með einhverjum fleirum. Ég
hafði ekki vitað, að hann gerði svona,
sjálfsagt var þetta i fyrsta skipti.
„Ég held, að...“ byrjaði Púlli aftur,
en þagnaði strax, þegar einhverju var
hvisiað að lionum. Mér datt helzt i hug,
að þeir hefðu orðið varir við mig, svo að
ég læddist að gatinu á veggnum. Er ég
kom Jiangað, heyrði ég í einhverjum fyrir
aftan mig. Ég flýtti mér og var farinn að
skríða út um holuna, þegar gripið var í
mig og mér kastað niður á gólfið. Kg
^^■^abbi Georgs var dáinn fyrir nokkrum árum, en móðir hans lifði á
Þv' að sauma fyrir fólk. Hún var bláfátæk og átti mjög örðugt upp-
A/v dráttar. En svo heitt unni hún drengnum, að hún var jafnan full
W' kviða og hugarvíls um það, að eitthvað gæti orðið að honum. Enda
fór hann aldrei af bæ, án þess að hún fylgdi honum úr hlaði með
ótal áminningum og aðvörunum.
Georg var duglegur drengur og honum var sízt fjarri skapi að skreppa í
kaupstaðinn tvisvar sinnum í viku í útréttingum fyrir móður sína. Það var
klukkustundar vegur þangað. Erindið var oftast nær það að kaupa ýmislegt
smávegis, sem móðir hans þurfti á að halda.
Svo var það einu sinni sem oftar einn veturinn, að Georg var sendur í kaup-
staðinn eftir ýmsu dóti. Þegar hann hafði lokið erindum sinum i búðunum,
langaði hann til að heimsækja nokkra kunningja sína, sem áttu heima skammt
frá, og var hann þar seinni hluta dagsins i bezta yfirlæti og skemmti sér
prýðilega.
Nú vitum við öll, hve tíminn líður fljótt, þegar maður skemmtir sér vel, og
Georg gleymdi að athuga hvað timanum leið, þangað til fór að skyggja. Og
hann átti klukkutima leið heim til sín!
— Farðu yfir fjörðinn, þá styttir þú þér leiðina um helming, sögðu kunn-
ingjarnir.
Nei, ekki vildi Georg það. Því að hún mamma hans hafði einmitt sérstaklega
varað hann við ísnum á firðinum, hann var alltaf svo varasamur.
Jæja, það þýddi ekki að vera að tvínóna við þetta, hann varð að leggja af
stað út i myrkrið.
Hann sá varla til vegarins fyrir dimmu og færðin var afleit. Hefði hann
bara haft hann Kol, stóra, sterka hundinn sinn með sér, þá hefði hann verið
í góðum félagsskap, því að Kolur var bezti vinur hans.
Vegurinn varð verri og verri því lengra sem leið. Nú beygði hann niður
með firðinum, en fyrir handan fjörðinn sá hann glampa á Ijósið í glugganum
hjá henni mömmu. — Það var freistandi — átti hann nú ekki að stytta sér
leið og fara isinn? Mamma hans var víst farin að verða hrædd um hann, úr
því að hann væri ekki kominn heim ennþá.
Og svangur var hann líka orðinn — glorhungraður.
Ætti hann að gera það? Nei, — jú — nei — nei — jú!
Á reki.
18