Æskan - 01.11.1971, Blaðsíða 57

r
Pað var einu sinni lítill köttur, ósköp skelfing lítill köttur, og þess vegna
var hann auðvitað kallaður Litlikisi. Litlikisi var svo lítill, að jafnvel
mýsnar sýndust stærri en hann, enda hafði það komið fyrir, oftar
en einu sinni, að einhver alvörukötturinn hafði verið næstum búinn
að grípa Litlakisa og éta hann, bara af því að honum sýndist hann
vera ofurlitil mýsla. Sjálfur gat Litlikisi auðvitað ekki veitt neinar mýs. Hann
varð að láta sér nægja mjólkina, sem sett var á gólfið handa honum, og svo
molana, sem fleygt var í hann.
Það var þess vegna engin furða, þó að Litlikisi væri næstum alltaf í vondu
skapi. Mestallan daginn sat hann og kúrði í einhverjum króknum, þar sem
enginn gat stigið ofan á hann, og þaðan sá hann, hvernig hinir kettlingarnir
léku sér og ærsluðust.
— Hvenær verð ég stærri? spurði hann mömmu sína.
— Á morgun, svaraði mamma hans. — Á morgun verðurðu áreiðanlega
orðinn stór.
En hvorki Litlikisi né mamma hans trúðu þessu almennilega lengur, og
Litlikisi varð æ þyngri í skapinu. Loksins var hann farinn að gráta, sat aleinn
úti i króknum sinum og grét. — Hvers vegna ertu að vola? spurði einhver.
Litlikisi leit í kringum sig og varð hræddur, þegar hann sá mús, sem var
þarna rétt hjá honum. En músargreyið var í rauninni svo vingjarnleg á
svipinn, að áður en hann vissi af því sjálfur, hafði hann sagt músinni alla
sína sorgarsögu.
— Hm! sagði músin. — Fólkið hefur ketti til að verja sig gegn okkur. Nú
fáum við tækifæri til að ná í kött, sem getur varið okkur fyrir mannfólkinu.
Heldurðu ekki, að þú vildir koma til okkar og verða húsköttur heima hjá fjöl-
skyldunni minni?
Þannig gerðist það, að Litlikisi varð húsköttur hjá músunum.
í hvert sinn, sem mýsnar þurftu að fara upþ í búrið til að sækja sér mat,
fór Litlikisi fyrst upp til að aðgæta, hvort ekki væru þar menn eða kettir.
Þegar hann var orðinn þess fullviss, að enginn væri í þúrinu, kallaði hann á
mýsnar, og er mýsnar höfðu sótt nóg af mat, borðaði hann með þeim í hlýju
músarholunni. Og á eftir las hann músaafi uþþhátt ævintýri fyrir börn barna-
barnabarna sinna, en Litlikisi lá malandi í kjöltu hennar músaömmu.
Bismarck
Otto von Bismarck var mjög ráðríkur,
og það kom snemma í Ijós. Jafnvel
er hann var ungur maður lenti hann i
deilum við yfirmenn sína, ef þeir ætluðu
að sýna honum einhverja lítilsvirðingu.
Einu sinni er hann þurfti að mæta hjá
yfirmanni sínum, var hann látinn bíða
í klukkustund eftir honum. Þegar hann
svo loksins fékk áheyrn og var spurður:
Hvers óskið þér? svaraði Bismarck
samstundis: Ég ætlaði að biðja um
frí, en nú ætla ég að segja upp.
Bismarck hafði eitt sinn fengið skip-
un frá keisaranum um að sæma her-
mann nokkurn járnkrossinum. Þegar
hermaðurinn mætti til að taka við kross-
inum, spurði Bismarck hann:
— Hvort viljið þér heldur, járnkross-
inn eða 100 ríkisdall? Þér getið sjálfur
valið.
— Hversu mikils virði er krossinn?
spurði hermaðurinn.
— Hann er þriggja dala virði, svar-
aði Bismarck.
— Ja, ef yður er sama, þá ætla ég
að taka við krossinum og svo 97 döl-
um að auki.
Sendiherra nokkur var í heimsókn hjá
járnkanslaranum og spurði hann, hvern-
ig hann færi að því að losna við þreyt-
andi gesti.
— Það er mjög einfalt, svaraði Bis-
marck. — Strax og konan mín heldur,
að einhver gestur tefji mig of lengi,
sendir hún boð eftir mér, og þá er sam-
talinu lokið.
Sem Bismarck hafði mælt þetta kom
þjónn inn, hneigði sig djúpt og sagði,
að konan bæði hann að koma og tala
við sig snöggvast. Sendiherrann eld-
roðnaði og var ekki lengi að afsaka
sig og fara.
55