Æskan - 01.11.1971, Blaðsíða 25

I dýragarðinum í Frankfurt. Geir virðir fyrir sér risaskjaldbökur,
sem honum fannst hálfgerð fornaldardýr.
Eftir skemmtilega lestarferð kom Geir út á flugvöllinn i Diisseldorf,
þar sem rennileg þota frá norræna flugfélaginu SAS beið ferð-
búin. Myndin var tekin rétt áður en ferðafélagarnir gengu um borð.
eftir að hafa skoðað í búðarglugga, en það var sunnudagur og
búðir lokaðar. Samt var þetta gaman.
Morguninn eftir skyldi lagt af stað í býtið, og þess vegna var
um að gera að fara tímanlega að sofa. Þeir félagar gengu því
snemma til náða.
Næsta morgun vaknaði Geir við símhringingu klukkan fimmtán
minútur yfir sex, og nú þurfti að láta hendur standa fram úr erm-
um, pakka öllu niður og ekkert mátti skilja eftir, því i dag yrði
siglt og farið með járnbraut alla leið til Kölnar. Þeir voru jafn-
snemma niðri ferðafélagarnir, og þar stóð morgunmatur á borð-
um. Þeir höfðu varla lokið honum, þegar Gunnar Jóhannsson,
skrifstofustjóri Flugfélagsins í Frankfurt, birtist. Þeir héldu fljót-
lega af stað, og nú var ekið niður að Rín til borgarinnar Mains.
Eftir að Sveinn .hafði keypt farseðla kvöddu þeir Gunnar og stigu
um borð í skipið ,,Rín“. Þá þurfti þess ekki lengi að bíða að
haldið yrði af stað. Á leiðinni höfðu þeir séð fallega kornakra
og það var Geir nýnæmi, þvi akra, þar sem kornið svignaði í
blænum, hafði hann ekki séð áður. í dag var spáð heitasta degi
ársins í Frankfurt. Hitinn mundi fara yfir 35 stig í borginni, og þá
mundi harvn verða 40 stig á stöku stað. Það var því gott að
komast út á ána. Talsvert var um unglinga á hjólaskipinu og
mikið fjör og glens. Þeir sigldu niður ána undir stóra bogabrú,
og börn og unglingar stóðu á brúnni og veifuðu þeim, sem voru
á ferjunni. Fljótið Rín, þessi sögufræga og stóra samgönguæð
margra landa, var gruggug að sjá en vatnsmagnið gífurlegt. Geir
hugsaði til þess, er vikingar sigldu upp fljótið forðum daga til
strandhöggs og voru litlir aufúsugestir þjóðunum, sem bjuggu
á þessum slóðum. Nú eru fljótin, sem betur fer, notuð til annarra
þarfa og strandhögg úr móð. Fjölda margir flutningaprammar
sigla upp og niður ána dag hvern auk skemmtiferðaskipa.
Geir fannst gaman að horfa á löngu flutningaprammana eða
lekturnar, eins og íslenzkir sjómenn kalla þá. Á flestum þeirra
býr ein fjölskylda afturí og önnur framí. Þeir mættu fyrst einni
með svissneska fánann við hún. Fyrir framan stýrishúsið var net-
girðing, og í þessari girðingu léku börnin sér, smábörn hjónanna,
skipstjórans og konu hans.- Á eftir þessari lektu kom önnur, og
þar stóð Volkswagen-bíll á afturþilfarinu. Þriðja lektan kom og
þar héngu teppi úti. Konan hafði sýnilega verið að gera hreint
eftir helgina. Gardínur fyrir gluggunum og blómapottar og þvottur
á snúrum. Það virðist ekki skorta hreinlætið hjá lektufólkinu. Nú
breyttist útsýnið og þeir sigldu fram hjá eyju í Rín, það var skógur
á bæði borð. En ekki var allt jafnfallegt og verksmiðjur á ár-
bakkanum Ijótar til að sjá, reykspúandi og allar hinar ófétislegustu,
spilltu útsýninu. Peterseyja er skógi vaxin enda á milii, og nú var
komið á fyrsta viðkomustað, sem var Bierich, útborg frá Wies-
baden. Fleiri lektur sigldu fram hjá, og þeim félögum varð hugsað
til þess, að í siðasta stríði, þegar allt var i hers höndum, fékk
lektufólkið að stunda siglingar sínar óáreitt að mestu af yfir-
völdum, sem annars vildu þó skipta sér af flestu. Lektufólkið
er líka sérstakur þjóðflokkur, ef svo má segja. Þar sem það
kemur í hafnir, svo sem í Antwerpen, Rotterdam og víðar, hefur
það sína eigin samastaði, ölstofur og matstofur, þar sem nánast
engir aðrir koma en fólk af lektunum. Það er líka sagt, að fátitt
sé, að dóttir lektuskipstjóra giftist manni úr landi. Oftar mun hún
giftast syni skipstjórans á næstu lektu, og þau taka svo að sér
stjórn einnar slikrar í sameiningu. Það má segja, að þetta fólk
kunni sitt fag, hafi lært það frá blautu barnsbeini.
Nú hafði hjólaskipið viðkomu í Wiesbaden, sem hefur 260.000
ibúa og er höfuðstaður héraðsins Hessen. Wiesbaden er annars
frægari fyrir annað en að vera höfuðstaður Hessen, því hér eru
hin frægu böð, sem margir sjúkir sækjast eftir, og ýmsir munu
hafa hlotið hér bót meina sinna. Það fjölgaði drjúgum í hjóla-
skipinu í Wiesbaden, og nú varð hádekkið, þar sem þeir félagar
sátu, þéttsetið. Umferðin á fljótinu varð fjölbreyttari, því menn
á kajak reru hjá. Það var mikill kliður, sem blandaðist saman
við skvampið frá hjólum skipsins, þegar þau slógu vatnið og
gáfu skipinu framskrið. Geir hafði aldrei siglt á hjólaskipi áður
og þótti þetta mjög skemmtilegt og nýstárlegt. Bakkar Rínar eru
þarna skógi vaxnir, en í rjóðrum mátti sjá tjaldbúðir. Tjöldin
virtust griðarstór, nánast heil hús. Þótt þeir væru ekki enn komn-
ir niður í sjálfan Rínardalinn, mátti víða sjá forna kastala á
bökkunum og turna. Enn tóku við tjaldstæði, og það var sýnilegt,
að fólk sóttist eftir að tjalda í forsælu, þvi það var mjög heitt
þennan dag.
Og áfram hélt hjólaskipið ,,Rín“ eftir ánni Rin. Þeir fóru fram
hjá Geisenheim, og nú var Riidisheim framundan á hægri hönd.
23