Æskan - 01.11.1971, Blaðsíða 19

kyrr með uppglennt augu og benti á eitthvað, sem lá á
lítilli syllu inni í þessu holrúmi. Það var lítil, grá blý-
askja. Þeir gátu greinilega séð ártalið 1226 letrað á
hana, þótt þeir stæðu í nokkurri fjarlægð frá henni. Það
var einmitt dánarár hins heilaga Frans af Assísi. Ártal
þetta var letrað á aðra hlið hennar ásamt stóru ,,F“.
Biskupinn dró svo djúpt að sér andann, að það líktist
andvarpi. „Er þetta mögulegt?" stundi hann upp. „Er
það hugsanlegt, að jtetta sé arfur sá, sem hinn heilagi
Frans lét eftir sig? Bróðir Leó minntist á hann í ritum
sínum. Hann var falinn fyrir mörgum öldum, og síðan
hefur enginn getað fundið hann.“
Abótinn stundi hásri röddu: „Innihaldið! Við skulum
gá, hvað er í öskjunni . . . Kannski er ))að eitthvað verð-
mætt.“
Biskupinn hikaði andartak, en svaraði svo: „Það er
kannski bezt fyrir okkur að bíða svolítið. Það eitt að finna
j)essa öskju er kraftaverk í sjálfu sér.“
En faðir Damico, sem yar ljóðrænn í eðli sínu, var
ekki á sama máli. Fyrir honum var Frans af Assísi eins
lifandi og menn nútímans. Hann sagði: „Opnið hana.
Ég bið ykkur . .. opnið hana! Við allir, sem hér erum
saman komnir, erum auðmjúkir í trú okkar. Það hljóta
að vera sjálf himnavöldin, sem hafa beint okkur að þess-
um stað.“
Ábótinn hélt á ljóskerinu. Steinhöggvarinn losaði var-
lega um böndin utan um öskjuna með sínum grófu verka-
mannshöndum, og honum tókst að opna lásinn með því
að beita lagni. Askjan var svo vel lokuð, að hún var
alveg loftþétt. Askjan var opnuð, og hún afhjúpaði nú
jtað, sem hafði verið falið í henni fyrir rúmum sjö öldum.
Það var kaðalsbútur úr hampi með hnúti á. Kannski
hafði kaðall þessi verið notaður sem belti fyrir munks-
kufl. Og í hnútnum lá hveitiax, sem var svo ferskt að
sjá, að það var líkt og það hefði vaxið í gær. Þarna var
líka jurt, sem gengur undir nafninu „kúreki“. Stilkurinn
var stinnur og stjörnumyndað blómið einnig í góðu ásig-
komulagi. Og við hlið J)ess lá falleg dúnfjöður af litlum
fugli.
Mennirnir störðu jrögulir á Jjetta eins og Jreir væru
að reyna að gera sér grein fyrir merkingu þeirri, sem
var fólgin í innihaldi öskjunnar. Faðir Darnico felldi tár,
því að hann sá greinilega fyrir sér heilagan Frans, slitinn,
lasburða og hálfblindan, reika syngjandi yfir hveitiakur
með kaðal bundinn um mitti sér. Þetta var kannski
fyrsta blómið, sem hann hafði fundið í fjallshlíðinni, er
snjóa hafði leyst, og hann hafði kallað það „Systur kú-
reka“ og lofsungið það fyrir fegurð þess og yndisþokka.
Faðir Damico sá einnig fyrir hugskotssjónum sínum litla
fuglinn fljúga niður til heilags Frans án nokkurs ótta-
merkis, setjast á öxl hans og skilja síðan eftir dúnfjöður
Sig. Júl. Jóhannesson: Ennþá bro.su blessuð jól,
búin hvitum vetrarkjól,
flytja sátt og frið' i heim,
fagnar allt og heilsar þeim.
Ennþá logar Ijósaröð,
litlu börnin syngja glöð,
liafa yndi öll af þvi,
alltaf verða jólin ný.
Verum alltaf glöð og góð,
gagn og sómi okkar þjóð,
vinir allra alls staðar,
eiris og jólabarnið var.
\_________________________________________________—------>
í hendi hans. Faðir Damico varð gripinn slíkri ham-
ingjukennd, að honum fannst sem hjarta hans mundi
bresta.
Það lá einnig við, að tárin kæmu fram í augu biskups,
Jtegar hann túlkaði á sinn hátt merkingu Jtá, sem fólgin
var í þessum fundi Jteirra. „Sko, það er alveg augljóst, að
hinn heilagi Frans hefur sent okkur boðskap!" sagði hann.
„Fátækt, kærleikur og trú. Það er arfur hans okkur öllum
til handa.“
„Fyrirgefið," greip Pepino nú fram í, „en megum við
Violetta nú fara inn í grafhvelfinguna?"
Faðir Damico þurrkaði burt tárin. Nú var búið að
ryðja burt allri múrhleðslunni, og o])ið var nógu stórt
til þess, að drengurinn og asnan gætu komizt þar í gegn.
„Já,“ svaraði hann, „já, Pepino. Nú máttu fara þangað
inn. Og megi guð ganga með [tér!“
Hófatak ösnunnar bergmálaði á fornum flísunum í
göngunum. Pepino studdi hana ekki lengur, heldur gekk
hann við hlið hennar og lét hönd sína hvíla léttilega
og blíðlega á hálsi hennar. Hann var hnarreistur og þráð-
beinn í baki. Það er ekki auðvelt að segja til um það,
hvort Jrað var vegna flöktandi kertaljósanna og dansandi
skugganna, sem birta Jjeirra myndaði, en svo mikið er
víst, að Jægar Jreir gengu fram hjá Pepino og Violettu,
fannst föður Damico, að Jtað vottaði nú aftur fyrir svolitlu
brosi við munnvik hennar.
Og þannig greindu mennirnir fjórir drenginn og ösn-
una sem dökka skugga í bjarmanum frá flöktandi birt-
unni af olíulömpunum, sem ])eir héldu á, og altaris-
kertunum í grafhvelfingunni, þegar J)au gengu síðustu
skref pílagrímsgöngu sinnar.
Paul Gallico.
17