Æskan - 01.11.1971, Blaðsíða 60

Alfar á
bæ einum i Eyjafirði varð sá atburður hverja
jólanótt, þegar fólk fór til kirkju, að sá, sem
heima var á bænum var á einhverja síðu
illa útleikinn, dauður eða vitstola o. s. frv.
Var það eina jólanótt að fólk fór til kirkju
eftir vanda og var ekki eftir heima nema einn kvenmaður.
Svo um nóttina, þegar fólkið var komið af stað, settist
konan við rúm sitt og fór að lesa í bók, en kertaljós
brann þar á borði hjá henni. En þegar hún hafði þannig
setið um stund, komu þrjú þörn inn á baðstofugólfið og
fóru að leika sér; léku þau sér á marga vegu og færðu
loks leikinn upp á pallinn, þar sem stúlkan sat, og svo fóru
þau að klifra upp um hana og leika sér við hana. Hafði
hún látið sem hún sæi þau ekki, en nú varð hún blið við
þau og klappaði á hendurnar á þeim. Fóru þau þá að
fitla í Ijósið; tók hún þá kertið og skipti því í fjóra parta
og kveikti á hverjum stúf, fékk svo sínu barni hvern kertis-
part, en hafði einn stúfinn sjálf. Urðu börnin þá mikið kát
og hlupu burtu hvert með sitt Ijós. En að stundu liðinni
kom inn karlmaður og settist hjá stúlkunni og var mikið
blíður í bragði, en hún lét sem hún sæi hann ekki. Gjörðist
hann þá frekari i ástartilraunum sinum. Varð hún þá al-
varleg og sagði honum væri ekki til neins að fara þess á
leit, „þvi ég sinni aldeilis ekki ástaratlotum þinum," mælti
hún. Sneyptist hann þá og fór því næst í burtu. En að
stundu liðinni kom inn kona bláklædd og hélt á stokk
undir hendinni; gekk hún að stúlkunni og mælti: „Litlu
get ég nú launað þér fyrir það sem þú varst góð við börnin
mín og ekki góð við manninn minn; samt svo ég sýni lit
á þvi skaltu eiga fötin sem eru í stokknum þeim arna, en
varastu nokkur viti hvernig á þeim stendur fyrr en næstu
jól eru liðin.“ Fékk hún stúlkunni þá stokkinn og fór þar
eftir þurtu. Leið svo til þess fólkið kom frá kirkjunni. Urðu
menn þá glaðir er þeir sáu stúlkuna glaða og heila á húfi,
en engum sagði hún frá því sem fyrir hana bar. Leið svo
tíðin til þess um sumarið.
jólanótt
Einn þurrkdag þá breiddi stúlkan fötin úr stokknum út,
en er bóndakonan sá fötin, varð hún uppvæg af ágirnd
á fötunum og spurði stúlkuna, hvar hún hefði fengið þau.
En hún kvað það engu skipta. Þóttist þá konan vita, að
hún hefði eignazt þau um jólin. Og um næstu jól þegar
fólk fór til kirkju sagði bóndakonan, að hún ætlaði að
vera heima. Þótti bónda það illt og vildi hún færi með
sér, en hún kvaðst heima vera og hlaut svo að standa.
Fór síðan allt fólk til kirkju á jólanóttina utan bóndakonan
var heima. Sat hún þá inni og las í bók og hafði hún hjá
sér kertaljós. Komu þá þrjú börn inn á gólfið og fóru að
leika sér, en er þau höfðu leikið sér um stund, færðu þau
leikinn upp til konunnar og léku sem áður; varð hún þá úfin
við og hastaði á þau, en þau héldu áfram og fóru að fitla
í Ijósið; gerði þá konan sér alvöru, tók vönd og flengdi
börnin. Hlupu þau þá grátandi í burtu. En að stundu lið-
inni kom maður og settist hjá konunni hýr í viðmóti; var
hún engu síður blíð við hann og lét hann mótmælalaust fá
öll þau ástaratlot er hann vildi. En er þau höfðu leikið
sem þau lysti, fór hann burtu, og brátt kom inn kona,
gekk að bóndakonu, tók i hönd henni og mælti: „Er þetta
ekki höndin, sem þú flengdir börnin mín með og klappaðir
manninum minum?" Gat hin þá ekki borið það af sér.
Mælti þá sú aðkomna: „Það legg ég á, að þessi hönd
skal visna og þér að bana verða. Skaltu hafa það íyrir
illsku þína.“ Síðan fór hún burtu, en konan beið þess
að fólkið kom frá kirkjunni. Hafði hún þá fengið vanheilsu
og var höndin orðin afllaus. Sagði hún þá frá því, er fyrir
hana bar um nóttina. Sagði þá og vinnukonan frá því, er
fram við hana kom hina fyrri jólanótt og sýndi þá öllum
fötin og voru það kvenföt svo góð, að menn þóttust varla
hafa séð svo góð klæði, og naut hún þeirra vel og lengi,
en vanheilsa konunnar fór í vöxt þar til hún dó af þvi um
síðir.
„Komdu nú, væni minn, nú hefurðu
leikið þér nógu lengi og þú hlýtur að
vera orðinn voða þreyttur.11
,,Æ, nei,“ sagði Litli fill ákafur. „Af-
mælisdagar eru ekkert þreytandi, þeir
eru svo skemmtilegir. Ég vildi að ég ætti
alltaf afmæli."
Fjlamamma lagði ranann bliðlega
um ungann sinn og þrýsti honum að
sér og sagði:
„Það er heppilegt, að þú skulir vera
svona hrifinn af því að eiga afmælis-
dag, þar sem þú munt eiga einn svona
dag á ári hverju, meðan þú lifir."
Þýtt og endursagt
L. M.
Lausn á jólaþraut
Þegar |)ú gáir að, hvar spor-
in koma saman, sérðu, að spor
skógarb.jarnarins liggja yfir
spor krumma, en sporin eftir
refinn koma ofan á spor skóg-
arbjarnarins, hreindýrsins yf-
ir refsins, liérans ofan i spor
hreindýrsins, og sporin eftir
skógarvörðinn koma ofan á öll
hin. Itöðin liefur ])á verið
]>essi: 1. krumminn, i. skógar-
hjörninn, 3. refurinn, 4. hrein-
dýrið, 5. hérinn, 6. skógarvörð-
urinn.