Æskan - 01.11.1971, Blaðsíða 53

Hér eru fimm jólasveinar frá ýmsum stórborgum heims. Þeir halda á nafnspjöldum borga sinna,
en stafirnir hafa ruglazt hjá þeim. Getið þiS raSað stöfunum rétt? — Svör eru á bls.89.
Mamma gaf honum alls konar skrítna mola af mat, en hörpu-
diskinum þótti samt eitt allra bezt. Ég er viss um, að þið getið
aldrei getið ykkur þess til, hvað það var. Haldið þið, að það hafi
verið súkkulaði? Nei, það var ekki súkkulaði. En ís? Ekki heldur.
Brjóstsykur kannski? Nei, ekkert svoleiðis. Það var rabarbarasulta,
sem mamma hafði búið til sjálf, en hann borðaði ósköp lítið af
henni, því að hann hafði aldrei fengið rabarbarasultu fyrr. Það
vaxa nefnilega engir rabarbarar í sjónum. Vitið þið hvers vegna
hörpudiskurinn litli þorði ekki að borða mikið af sultunni strax?
Hann var svo skynsamur, að hann vissi, að maður getur fengið
illt i magann af að borða of mikið af einhverju, sem maður hefur
aldrei bragðað fyrr á meðan maður er Iftill.
En nú ætla ég að segja ykkur frá þvi, hvað hún mamma sagði
við hann, þegar hún kom inn í eldhúsið. Hún sagði honum, að
pabbi hefði fengið leyfi til þess að mamma kæmi með barnið i
skólann.
— Sagði hann manninum, að ég væri hörpudiskabarn? spurði
hörpudiskurinn.
— Nei, hann sagði honum bara, að þú hétir Hörður, og ég mátti
koma með þig, þvi að nú fer innritunin einmitt að hefjast. Skóla-
stjórinn sagði, að þetta væri heppilegur tími, og þar sem þú værir
ekki héðan úr bænum, mættirðu koma núna, svaraði mamma.
— Hann hefur þó ekki sagt, að ég ætti heima í sjónum? spurði
hörpudiskurinn.
— Nei, hann sagði bara, að þú værir ekki úr bænum, og það
er lika alveg satt. Pabbi skrökvar aldrei og pabbi var ekki heldur
að skrökva þessu. Þú ert ekki úr bænum heldur úr sjónum, og við
skírðum þig sjálf Hörð í gærkvöldi. En nú ætla ég að láta þig
fara í stóru plastfötuna, sem hún María keypti handa þér í
morgun, og svo skulum við fara að leggja af stað, við eigum
nefnilega að vera komin þangað klukkan tvö.
Mamma fór í sparikápuna sína og setti á sig hatt, en það var
hún ekki vön að gera nema þegar hún hafði mikið við. María
var líka í sparikápunni sinni og hann Gunni var bæði i hreinum
buxum og frakka.
Svo lögðu þau af stað. Hörpudiskurinn var dálítið smeykur á
leiðinni, þó að hann vildi ekki vekja máls á þvi við mömmu eða
börnin og hefði vfst aldrei játað það. Hann var hræddur í fötunni,
því að hún hristist til og frá, og svo var hann hræddur við allan
hávaðann úti.
Það voru einhver ferlíki þarna fyrir utan, sem brunuðu og þutu
áfram rétt eins og fljótustu hákarlar, en Gunni sagði, að þetta
væru bara bílar. Einu sinni sá hörpudiskurinn meira að segja
voðalegt ferlíki, sem var jafnstórt og hvalur, en Gunni sagði, að
það væri strætisvagn, og hann hafði ennþá hærra en bílarnir.
Það kom hvað eftir annað fyrir, að hörpudiskurinn faldi sig á
botninum í fötunni, þótt hann langaði ókjörin öll til að gægjast
upp fyrir brúnina og sjá meira. Svona var hann hræddur.
En hann var ekkert hræddur við húsin. Þau voru alveg eins og
stóru klettarnir, sem eru niðri í sjónum. Á þeim klettum eru Ifka
op eða holur og inn i þá fara fiskarnir og krabbarnir og svo
auðvitað allir kolkrabbarnir.
En eitt var dálitið óþægilegt. Það var þessi voðabirta, sem
var þarna úti. María sagði, að blessuð sólin væri að skína, en
hörpudiskinum leizt nú ekki meira en svo á þessa sól. María sá,
að hann var hræddur, og hún fór með vísur fyrir hann um sólina,
sem hún sagði, að öllum á íslandi þætti svo vænt um, og vís-
urnar eru svona:
Blessuð sólin elskar allt
allt með kossi vekur,
haginn grænn og hjarnið kalt
hennar ástum tekur.
Geislar hennar út um allt
eitt og sama skrifa
á hagann grænan, hjarnið kalt:
himneskt er að lifa.