Æskan - 01.04.1972, Qupperneq 5

gerðist á sama degi. Hún hafði öðlazt aukinn lífskraft
°g nýjar vonir, og krónan var ekki alveg eins kræklótt
°g fyrr.
^aginn eftir fluttu refahjónin til hennar. Þau voru
fjarska önnum kafin við að koma nýja heimilinu 1 lag.
hau hlupu ýmist út eða inn undir rótina, grófu göng
°g drógu að sprek og lauf. Og þar sem refamamma bjost
við yrðlingunum sínum einan skamms, sleit hún hár
ur feldi sínum og bjó til mjúkt bæli.
Yrðlingarnir urðu átta. Refapabbi kom sjálfur ut og
sagði furunni frá því, sem gerzt hafði. Hann var aug-
sýnilega fjarska hreykinn. „Það er leitt, að þú skulir
ekki geta komið með mér inn og litið á þá. Ég er viss
UlT1> að þú h'efur aldrei séð eins fallega yrðlinga. Eftir
um það bil mánuð koma þeir út til að viðra sig, og þá
hvigsa ég, að þú fáir nú fljótt nóg af þeim.“
»Þetta þykir mér gaman að heyra,“ sagði furan. Hún
hafði fengið lifandi verur til að líta eftir. Hún fann, að
hún gat orðið öðrum til gagns og góðs og var hreykin með
sjálfri sér. Nú skyldi hún ekki láta norðanvindinn buga
Slg> hversu illvígur sem hann væri.
þegar norðanvindurinn kom með ógnarkrafti sín-
Um> ásamt slyddu og snjókomu, stóð furan sterk og þol-
góð á móti honum og hélt sér eins fast og hún gat m'eð
óflum þeim rótum, sem hún átti.
hegar liðinn var mánuður, eða rúmlega það, og sólin
Var farin að hita hlíðina, komu átta litlir refahvolpar
Kjagandi út úr sprungunni. Þeir bröltu og byltust yfir
r*tur furunnar, sem tók með mikilli ánægju þátt í gleði
þeirra og gáska.
^g nú urðu refapabbi og refamamma önnum kafin á
nÝ- Þau komu heim alltaf öðru hverju með munninn
fullan af mat. Furan gat ekki skilið, hvernig þeim tókst
a® koma með svona mikið í einu. Það kom fyrir, að þau
höfðu tíu eða tólf mýs og jafnmarga smáfugla í munn-
mu® í einu, hvort um sig. Það var heldur ekki óalgengt,
að þau höfðu fundið eitthvað til þess að búa um bráð
S*na í, — t. d. súrublað eða eitthvað þess háttar.
yrðlingarnir neyttu matar síns, léku sér og ljóm-
uðu af gleði í góða veðrinu og stækkuðu með hverjum
úeginum, sem leið.
Langt, langt í burtu háðu mennirnir styrjöld, sem
íll,tti með sér margs konar ógnir og óhamingju. En í
sPrungunni í gilinu, hátt upp til heiða, áttu refirnir
ánaegjujega og friðsama daga. Og furan var fjarska glöð
ug gætti vel fjölskyldunnar hamingjusömu, sem leitað
a skjóls undir rótum hennar.
Ln ógæfuna getur borið að höndum, þegar minnst
Varir. Og dag nokkum dundi hún líka yfir heimili
refanna.
Vesalings refapabbi festist í refaboga niðri í hlíðinni.
Hann hafði farið niður eftir til að sækja morgunverð
handa yrðlingunum sínum og gerði sér enga grein fyrir
hættunni, fyrr en hann sat fastur í boganum. Hann bað
fyrir sér og grét og var 'einnig afar reiður, en ekkert
dugði. Boginn hélt heljartaki um einn fót hans, og í
hvert skipti, sem hann kippti í hann, fann hann svo
mikið til, að hann veinaði hátt og varð að standa kyrr.
En að lokum greip hræðslan hann svo föstum tökum,
og hugsunin um heimilið og yrðlingana, að það var sem
hann gleymdi sársaukanum. Hann tók að naga sundur
sinn eigin fót. Heim varð hann að komast, jafnvel
þótt hann yrði að hökta á þremur fótum.
„Hef ég ekki líka alltaf sagt, að mennimir væru m'estu
óhræsi, sem til eru,“ kjökraði hann.
Og svo hélt hann áfram að naga. En rétt á eftir kom
maðurinn, sem átti refabogann. Hann varð fjarska glað-
ur, þegar hann kom auga á refinn.
„Loksins tókst mér þá að ná í þig, þjófurinn þinn,“
sagði hann og rotaði refinn samstundis.
Eftir skamma stund hafði hann flegið feldinn af refa-
pabba og grafið hræið. Fallegi, rauði feldurinn hans
hékk nú á öxl mannsins. Og maðurinn gekk heim —
hreykinn og glaður. Hann strauk feldinn og sagði: „Hví-
lík heppni að ná rebba! Og svo fæ ég líka fyrsta flokks
skinn!" En hann hugsaði ekki andartak um skynsama
dýrið, sem lifað hafði í þessu skinni. Og ekkert vissi
hann um það, að átta litlir, svangir yrðlingar biðu eftir
pabba sínum.
Refamamma gat ekki skilið, hvað orðið hefði af refa-
pabba. Hún hafði fengið fyrirmæli um að gæta yrðling-
anna, þangað til hann kæmi aftur. Að lokum gat hún
ekki beðið lengur.
3