Æskan - 01.04.1972, Qupperneq 9

aði sern íegursti vöggusöngur, svo að yrðlingarnir urðu
fólegir
á ný, hjúfruðu sig hver upp að öðrum og sofn-
uðu.
þá voru allar sorgir úr sögunni um stund.
Bóndabaerinn, sem fyrr var nefndur, var umvafinn
húmi sumarnæturinnar. Allt var kyrrt og hljótt. Menn
°g dýr sváfu svefni hinna réttlátu, — allir nema refa-
u^amma. Hún liamaðist eins og hún ætti lífið að leysa.
^dún nagaði og nagaði og gróf og gróf. Hún fann til í
þjálkunum, var sár á fótum og aðfram komin af þreytu,
en engu að síður vann hún linnulaust. Hugsunin um
frelsið og yrðlingana knúði liana áfram og yfir allar
uindranir.
Oðru hverju lagðist ltún niður, kastaði mæðinni og
sieikti sáru lappirnar sínar. Blóð seytlaði fram milli
tanna, og klærnar voru sárar. Hún var alveg að því komin
að geíast upp. En þá greip hugsunin um h'eimilið hana
idstum tökum á ný. Hún tók því aftur til starfa af mikl-
uni móði og gaf sér nú tæpast tíma til nokkurrar hvíldar.
°g þannig hélt hún áfram allt til morguns. Þá hafði
Un að lokum nagað sig og grafið út úr kjallaranum og
'ar itjáls á ný. Glugginn á liænsnahúsinu stóð opinn til
a ts. Refamömmu tókst að stökkva upp í gluggann,
i ratt fyrir alla þreytuna, og komast þannig inn í hænsna-
nsið. næst greip hún þrjár hálfsofandi hænur í
endingskasti og var eftir andartak komin langt út fyrir
tungarð. „Þetta er nú það minnsta, sem ég verð að fá
yrir aiit erfiðið," sagði hún. „Ég get þess til, að yrðling-
afnir mínir séu orðnir glorhungraðir. Þeir ættu að geta
satr sárasta hungrið m'eð þeim þessuml"
bænum varð nú strax uppi fótur og fit. Frá hænsna-
tisinu barst ægilegt gagg og garg. Snati kom þjótandi
nt úr hundabyrginu, geltandi og gólandi. Og bóndinn
ijóp beint niður í kjallarann á nátttreyjunni einni
Saman, gapandi og orðlaus af undrun. Hvað var orðið
ai febba? Hann sást hvergi. Hins vegar sást mikið af
^ld á gólfinu og ýmiss konar eyðilegging.
»Það fór eins og ég bjóst við,“ sagði bóndi.
^ú kom húsfreyja líka niður.
»Hún hefur sjálfsagt ætlað heim til yrðlinganna sinna,
^esalingurinn,“ sagði hún. „Sjáðu bara, hvað hún hefur
S1 mikið á sig til þ'ess að geta komizt út.“
^°nan hafði sjálf átt lítil börn og vissi, hvernig það
Var að dvelja lengi fjarri þeim.
»bað fór eins og ég sagði, að þessi þrjótur kom til þess
a® stela hænum," mælti maðurinn. Hann gægðist inn í
ænsnakofann og sá, að þrjár voru horfnar.
Ja, — þvílíkt óhapp!
Sólin kom upp yfir ásana í austri og sendi geislana
*na §óðu beint niður í gilið í heiðinni.
Þar stóð hann i nátttreyjunnl elnni saman,
gapandi og orðlaus af undrun.
Furan var alveg orðin vonlaus um, að hún mundi
nokkurn tíma sjá refahjónin aftur. Hún drúpti höfði,
og það var sem greinarnar héngju máttlausar á stofn-
inum.
Yrðlingarnir báru sig illa inni í greninu, vældu og
veinuðu. „Pabbi! Mamma! Við erum svo svangir!" kjökr-
uðu þeir.
Allt í einu leit furan upp. Sólin skein á rauðan refafeld
niðri í hlíðinni. Jú, vissulega, — þama kom refamamma.
Hún gekk hægt og á annan hátt en venjulega. En þetta
var refamammal Og þrjár hvítar hænur kom hún m'eð
í kjaftinum.
„Þarna kemur mammal Nú kemur mamma!" sagði fur-
an glöð og fegin.
7