Æskan - 01.04.1972, Qupperneq 10

Kirkjan
á ströndinni
Hn sveitin á Suðurnesjum heitlr Vatnsleysu-
strönd. Þar er bær, sem heltir Káifatjöm.
Sá bær er kirkjustaður sveitarinnar og hefur
svo verið i margar aldir.
Kirkjan á Káifatjörn er úr timbri, stórt og
reisulegt hús. Hún var byggð árið 1893. Yfirsmiður var
Guðmundur Jakobsson. Alit efnl var keypt i Reykjavik og
sklpað upp i fjöruna fyrir neðan Káifatjörn. Þá voru ekki
bílar eða önriur flutningatæki, en englnn skortur á ungum
mönnum, sem komu i sjálfboðavinnu og kepptust við að
bera allt timbrið á byggingarstaðinn.
Þegar farið var að höggva tii grindina, kom ( Ijós, að
efni vantaði i fótstykki forkirkjunnar. Átti að senda bát
eftir því til P>' kjavikur. En áður en hann lagði af stað
kom sú frec, stærðar tré væri rekið á fjöru kirkjunnar
á Ströndum a svokölluðum Réttum. Tréð var 34 feta langt
og reyndist mátulegt í stykkin, sem vantaði.
Smíði kirkjunnar gekk mjög vel, og danskur maður mái-
aði hana af mikilli vandvirkni eins og sjá má enn í dag-
Var kirkjan vígð 11. júní 1893. Kálfatjarnarsöfnuður hefur
alltaf látið sér mjög annt um kirkju slna og minnzt merkis-
daga í sögu hennar með gjöfum og hátíðarsamkomum.
Árið 1935 fékk hún mikla viðgerð og breyttlst þá mlkið
útlit hennar.
Hér birtist mynd af henni eins og hún er I dag.
Einn af kunnustu prestum á Kálfatjörn var sálmaskáldið
sr. Stefán Thorarensen, sem hélt brauðið árin 1857—1886.
Hann var svo góður prestur, að eitt af sóKnarbörnum hans
sagði, „að heilagur friður væri yfir öllu og öllum, sem voru
I nálægð hans — langt fram yfir það, sem almennt gerðist
fyrr og síðar vlð þau tækifæri. Tign og Ijúfmennska skein
út úr honum, samfara þeim góðu ræðum, sem hann fluttl
fram af mlkilli andagift."
Eftir sr. Stefán eru marglr sálmar I sálmabókinnl, fiestir
þýddir. I einum þeirra biður hann fyrir islandi á þessa
leið:
Ó, blessa, Guð, vort feðrafrón
veit farsæld hvers kyns gæða.
Lát aldrei mæta mein né tjón
I miskunn lít á hverja bón,
sem hafin er til hæða.
GBr.
Og samstundis varð mikið rót og rask inni í greninu,
og loftið hljómaði af glöðu gaggi og hvissi frá átta litlum
yrðlingum.
Furan lyfti rótinni stóru lítið eitt upp, svo að refa-
mamma gæti auðveldlega smeygt sér undir hana. En
þegar hún var komin inn til yrðlinganna, þrýsti hún
rótinni vel niður fyrir opið á ný. Það leit út fyrir, að
hún vildi ógjarna sleppa henni út fyrst um sinn.
Refamamma reif nokkrar fjaðrir af einni hænunni.
„Fáið ykkur nú að borða, blessaðir angarnir mínir,“
sagði hún. „Vesalingarnir litlu, þið hljótið að vera orðn-
ir ægilega svangir."
Svo lagðist hún fyrir á grenigólfið að fram komin af
þreytu.
„Nú verðið þið sjálfir að bera ykkur eftir björginni,"
sagði hún, „því að mamma er orðin svo óttalega þreytt."
Og yrðlingarnir slitu fjaðrirnar af hænunum af feikna
miklum dugnaði, hökkuðu í sig hænsnakjötið og gleymdu
öllu í gleði sinni yfir því að hafa fengið nógan mat og
mömmu heim á ný.
Refamamma lyfti upp höfðinu, leit á yrðlingana s*na
og andvarpaði.
,Guði sé lof, að nú hef ég ykkur til að hugga mig
vift
uk
di
þegar pabbi er farinn frá okkur," sagði hún. Svo stra1
hún og sleikti alla yrðlingana, hvern um sig, gleyO11
sorgum, þreytu og hungri og var hamingjusöm.
Og furan var einnig hamingjusöm. Nú hafði hún ly
krónu sinni á ný, en einni rótinni þrýsti hún þétt ni^ur
yfir grenismunnann til þess að vernda vini sína gegu
öllu illu. Og ef hlustað var með athygli, mátti he>^a
gleðisöng frá greinum hennar, — gleðisöng, sem barst ut
í blátært heiðaloftið.
Á meðan þetta gerðist, var bóndinn niðri í sveiti°u*
að laga kjallarann sinn. Öðru hverju nam hann staðar VJ
vinnu sína, horfði h'eiftúðlegu augnaráði á skemmdirIjar
og sagði: „Ja, þvílík óheppnil"
Og þannig fer það oft í þessum heimi: Það, sem
um reynist óhamingja, verður öðrum til happa og h310
ingju.
S. G. Þýtt.
8