Æskan - 01.04.1972, Síða 15

litli hafði laumazt í land með þeim Jóni Silfra og félögum
hans. Satt að segja vorum við ekki vissir um að sjá hann
lifandi aftur.
Hitinn var óskaplegur þarna um hádaginn, og við sáum
hásetana liggja frammi i stafni og skýla sér með segli.
heir voru allófrýnilegir á svip og virtust til alls visir.
Við sáum, að bátarnir voru lentir, og sat sinn maðurinn
i hvorum báti. Við komum okkur saman um, að ég og
Hunter færum í land til þess að vita, hvað gerðist, og
stefndum við þar til lands, sem næst lá bjálkahúsinu, sem
sýnt var á uppdrættinum. Höfðum við þá báta hlnna á
hægri hönd. Ströndin lá í sjó fram á þessu svæði, og stillti
®9 svo til, að við lentum okkar báti i hvarfi frá hinum
tveimur.
Ég stökk strax upp úr bátnum og hljóp með skammbyssu
roína í hendi áleiðis þangað, sem húsið átti að vera, og
tljótlega kom ég auga á það. Það var byggt úr glldum
eikarbolum og var allstórt. Lækur rann i gegnum það.
Gisin stauragirðing lá umhverfis húsið. Ég sá strax, að
9ott mundi vera fyrir vel vopnaða menn að verjast f þessu
húsi, og ekki mundi skorta gott vatn. I þessum svifum
heyrði ég skerandl neyðaróp gjalla langt innl f skóginum.
Hugði ég bezt að halda aftur til skipsins og segja hinum frá
húsinu og öðrum aðstæðum þarna. Við rerum því knálega
'ram til skipsins, og var ég fljótur að segja skipstjóra frá
húsinu og þeim ráðagerðum, sem mér höfðu komið i hug,
en þær voru í stuttu máli þær, að við flyttum vopn og
vistlr upp í húsið og hefðum þar vigi mótl uppreisnar-
mönnum. Nú höfðum við hraðann á. Redruth tók að sér
að halda sklpverjunum, sem nú voru um borð, i skefjum, og
notaði hann til þess tvær hlaðnar marghleypur. Við hinir
hýttum okkur að tína vistir og skotfæri niður I bátlnn, sem
la aftur við skut. Síðan rerum við þrir I land og komum
þessum farangri fyrir í húsinu. Á meðan við rerum fram hjá
bótunum tveimur tókum við eftir því, að annar maðurinn,
sem þar var, tók til fótanna og hvarf inn f skóginn. Ekki
var það álltlegt. Nú máttum við búast við Silfra og flokki
hans á hverri stundu. Því næst reri ég einn út í sklpið, en
Hunter og Joyce urðu eftir hjá farangrinum. Það sýnlst
kannskl i fljótu bragði hættulegt, að við skyldum eyða tim-
anum í það að flytja annan bátsfarm I land, en styrkleiki
°kkar lá í þvi, að við vorum vel vopnaðir, en englnn þelrra,
sem i land fóru með Silfra, var með byssu, nema þá ef
hl vili skammbyssur, en við höfðum langdræga rlffla.
Við hlóðum nú bátlnn á ný, og þvi næst vörpuðum við fyr-
n borð öllum þeim vopnum, sem eftir voru. Þegar allt var
hlbúið, gekk skipstjórinn til káetudyra hásetanna, en þar
sá‘u nú inni þessir sex, sem ekki fóru i land með Silfra.
Hann kallaði niður: „Abraham Grey! Ég skora á þlg að
'y'gja mér í land, þvi að ég velt, að þú átt ekkl heima í
f|okki þessara ribbalda."
Stutt þögn varð, en svo heyrðust blót og ryskingar, en
Ábraham kom þó upp og sagði: „Ég fylgi þér, herra."
stukkum allir ofan i bátinn, sem nú var þunghlaðlnn,
en við lögðumst á árar og rerum llfróður t land. Á leiðinni
sóum við, að skipverjar voru að rjála vlð litlu fallbyssuna,
Sem var frammi á skipinu, en henni höfðum við alveg
9'eymt.
..Við verðum að hræða þá frá byssunnl," sagðl skipstjórl.
»£9 skal senda eina kúlu I áttina til þeirra." Við hættum
að róa meðan skipstjóri miðaðl riffli sinum og skotið relð
af. Fát kom á mennina, sem voru að fást við fallbyssuna,
en einnig heyrðum vlð nú mikinn hávaða frá mönnum
Silfra, sem voru að hlaupa til báta sinna. Við stungum þvt
árunum aftur [ sjóinn, og rétt t þvl reið af fallbyssuskotið,
en það fór langt yfir höfðum okkar og braut tré á strönd-
Inni, sem við stefndum að.
Bátur okkar var drekkhlaðinn, sem fyrr seglr, og allt I
einu sökk hann undir okkur, en þá var þó orðið stutt I
land og dýpið aðelns þrjú fet. Verst þótti okkur þó að tapa
farangri okkar f sjóinn, þar á meðal þremur byssum, en
þrjár höfðum við þó eftir. Ekki varð það heldur til að róa
okkur, að vlð heyrðum raddir Innan úr skóginum, sem
virtust nálgast okkur óðfluga.
Þegar t land kom, hlupum vlð eins greitt og við gátum
gegnum skóginn áleiðls til bjálkahússins, og öðru hverju
heyrðum við ópin [ uppreisnarmönnunum, sem virtust nálg-
ast okkur. Er við náðum girðingunni við húsið, kom hópur
af liði Jóns Silfra út úr skóglnum hlnum megln. Þelr hófu
strax skothrtð á okkur úr skammbyssum stnum, en við
svöruðum með rlfflum okkar. Særður maður hneig niður I
liði okkar. Það var veslings Tom Redruth, sem þama lá
illa særður, en á hinn bóginn lá einnig elnn af liði hinna
eftir, þegar þeir hörfuðu aftur inn I skóginn. Við bárum Tom
inn t húsið, og þar dó hann næstu nótt.
Ekki bar neitt sérstakt til ttðinda fram tll kvðldslns, en
þá rauf fallbyssuskot þögnina, og braut kúlan tré bak við
húsið.
Þegar skuggsýnt var orðlð um kvöldið, reyndu þelr Hunt
og Grey að fara þangað, sem báturlnn okkar sökk til þess
að bjarga einhverju af varningi, en sáu þá, að nokkrlr
manna Silfra voru einmitt að ná ýmsu af dótl okkar upp
í bát, sem þeir voru með. Eitt skot frá Hunt gerðl þá þó
svo hrædda, að þeir reru frá, en þó sást vel, að þeir
höfðu riffla, mennirnir tveir, sem sátu I skut bátsins. Það
kom sér betur fyrir okkur að vita um það.
Heima I kofanum sat skipstjórinn með fólðgum okkar
og var að gera skrá yflr lið okkar: „Davtð Liversey læknir,
Abraham Grey tlmburmaður, John Trelawney dómari, Alex-
ander Smollet skipstjórl, John Hunter þjónn dómara, Rlch-