Æskan - 01.04.1972, Side 17

ikil sorg rfkti f konungshöll-
inni, og sorgmæddust allra
var fallega kóngsdóttlrln —
en hún hafði líka ástæðu til þess. Hún
hafði misst unnusta sinn, kóngssoninn,
sem hún átti að giftast, og það hörmu-
legasta var, að enginn skildi, hvernlg
Það hafði gerzt. Hann hafðl ekki dáið,
Þeldur horfið.
Dag nokkurn, þegar kóngssonurlnn
hafði farið út, kom hesturinn hans einn
heim, og enginn hafði séð eða heyrt
,rá kóngssyninum upp frá þeirrl stundu.
Menn voru sendir um allt landið til þess
að leita, og allir voru spurðir um kóngs-
soninn, en enginn gat sagt neitt.
Og veslings kóngsdóttirin fréttl þetta
enginn eftir þvl, að kóngsdóttlrln fór.
Enginn maður var I garðinum, þess
vegna vakti það mikla furðu, þegar það
loksins komst upp, að hún var gersam-
lega horfin.
Á meðan gekk hún I gegnum skóg-
inn, og páfagaukurinn flaug á undan,
og að lokum kom hún út á opna sléttu,
þar sem var heilmikið af steinum I
kringum lltið, lygnt vatn. En hjá vatnlnu
stóð stytta af mannl, höggvin I svartan
marmara. Hún var svo falleg og svo lík
týnda kóngssynlnum, að kóngsdóttirln
settist niður og fór að gráta.
,,Ó, elsku vinur minn," sagði hún
grátandi. „Hvar ertu? Hvernlg á ég að
finna þig aftur?"
Kóngsdéttirin ng páfagaukurinn
Hka, og það var engin furða, þótt hún'
settist niður og færi að gráta.
..Opnaðu! Opnaðul" sagði allt í einu
rödd fyrir utan gluggann, og þegar
kóngsdóttirin stóð upp til þess að
°Pna hann, sá hún fallegan páfagauk,
sem sat fyrir utan.
>.Ég vil fá sykurmola!" sagði hann
°9 flaug beint inn I stofuna, þar sem
hann settist á stólbak og leit á hana
urn leið og hann hallaði undir flatt.
En hvað það var gaman, að hann
skyldi koma svona sjálfkrafa, hugsaði
kóngsdóttirin. Hún flýtti sér að sækja
vatn og sykurmola, og upp frá þessu
Var Páfagaukurinn kyrr hjá hennl. Hann
fékk pr|^ tj| þess ag Sjtja á og a||tj sem
Páfagaukur hefur gaman af, og kóngs-
höttirin dekraði við hann og sagði hon-
Urn frá því é hverjum degl, hve hrygg
hún væri, af því að kóngssonurinn hafði
horfig.
Hirðmeyjarnar móðguðust af þvl að
kóngsdóttirin vildi heldur tala við fugl-
lnn sinn en þær, og ein þelrra sagði:
..Það væri betra, ef kóngsdóttirin
u9saði eitthvað um, hvaða kjól hún
®tlar að vera I, þegar veizlan verður
aldin, þar sem á að ákveða, hverjum
kóngsdóttirin á að giftast."
..Giftast? Á ég að giftast?" sagðl
kongsdóttirin og sneri sér við. „Kóngs-
®°nurinn, sem ég átti að eignast, er
0rfinn, og ég get ekki gifzt fyrr en
hann kemur aftur."
„En kóngurinn hefur ákveðið, að þér
eigið að kjósa nýjan unnusta, þvl að
það þýðir ekki neitt að blða lengur
eftir þeim týnda," sagði hirðmeyjan.
„Kemur ekki til málal" sagði kóngs-
dóttirin reið. „Svona svík ég ekki lof-
orð mín!"
Hún flýtti sér til föður slns, kóngs-
ins, til þess að heyra nánar um þetta
allt, en kóngurinn sagði:
„Vertu ekki að ónáða mlg, góða barn,
ég hef ekki tlma til þess núna. Þú mátt
ákveða það sjálf, hverjum af öllum
kóngssonunum, sem koma I velzluna,
þú vilt giftast — en einn þeirra áttu að
velja, þvl að við getum ekki beðið hér
áfram eftir einum, sem er horfinn."
Kóngsdóttirin sneri mjög sorgmædd
aftur til herbergls slns, og hún settist
nlður fyrir framan páfagaukinn og sagði:
„Góði páfagaukur, hvað á ég að
gera? Ég get ekkl svikið kóngssoninn
minn á þennan hátt.“
„Farðu út!“ skrækti páfagaukurinn.
„Farðu út!“
„Þú hefur á réttu að standa, við skul-
um fara út,“ sagði kóngsdóttirin og
stóð upp. Páfagaukurinn flaug á undan
henni eins og til þess að vlsa hennl
leið, fyrst I gegnum stóra garðlnn, slðan
út um hliðið, meðfram ánni, yfir brú,
yfir engi og inn I stóran skóg.
Þetta gerðist einmitt á þeim tlma,
þegar allar hirðmeyjarnar voru að sklpta
um kjóla fyrlr veizluna, þess vegna tók
„Gefðu koss!“ sagði páfagaukurinn.
„Gefðu koss!“
„Já, ef hann væri hérna, þá mundl
ég kyssa hann,“ sagði kóngsdóttlrin.
En páfagaukurinn settist á öxl svörtu
marmarastyttunnar.
Kóngsdóttirin horfði á hann og sagði:
„Viltu að ég kyssi styttuna?"
Páfagaukurinn kinkaði kolli ákafur,
og kóngsdóttirin stóð upp og kyssti
svartan steininn. Á sömu stundu varð
hann lifandi, og það var sjálfur kóngs-
sonurinn, sem stóð hjá henni og faðm-
aði hana að sér.
„Þú hefur frelsað mig!“ sagði hann.
„Það var ekki nema ef sönn kóngsdóttir
kyssti mig, að ég gat orðið lifandl
afturl"
„Það var páfagauknum að þakka,"
sagði kóngsdóttirin og litaðist um eftlr
honum, og hann var þarna og horfðl
á þau með glettnisfullum augum.
Svo sagði kóngssonurinn, að vondur
galdramaður hefði breytt sér, en nú
var máttur töfranna rofinn og þau þrjú
sneru við til kóngshallarlnnar, þar sem
brúðkaupið var haldið með mikilll við-
höfn. Og páfagaukurinn lifði hjá þeim
það sem eftir var ævinnar I mlkilli
virðingu.