Æskan - 01.04.1972, Qupperneq 19

2.
Eftir þetta ákvað Pési ferðalangur að fara ekkl oftar á
fiskveiðar. Hann ætlaði að hafa með sér sfld í dós i stað-
Inn. Þarna sjáið þið Pésa, þar sem hann er að brjóta heil-
ann um, hvað hann eigi að taka með sér i förina. Þetta
fók hann með sér: Vatn, kartöflupoka, kaffi, síld, mjólk,
smjör, kex, súkkulaði og sykur, skrúfjárn, meitil, hamar,
nagla, þjöl, sög og málningu.
Loksins lagði hann af stað. Hann sigldi dögum saman.
Stundum var blæjalogn, stundum svo miklll vindur, að
nærri lá, að bátur Pésa færi um koll.
Þegar Pési hafði siglt í marga daga, sá hann smáeyju
fyrir stafni. Hann lenti þar, tók eldivið úr bátnum og kveikti
sér bál til þess að sjóða sér nokkrar kartöflur. En allt I
einu sökk eyjan I sjóinn með öllu, sem á henni varl Eyjan
var nefnilega geysistór krabbl. Krabbanum þótti óþægilegt
láta kynda eld á baki sér. Ja, skárrl voru það nú lætin!
Pési varð guðsfeginn að komast aftur um borð I Dlsu.
Það var komin gola, svo að hann vatt upp segl. Nú brunaði
Dísa áfram. Fötin hans Pésa voru rennvot. Hann fór úr
þeim og hengdi þau til þerris.
Nokkru seinna sá hann land og sigldi inn á lítinn flóa.
Þar lenti hann og batt Dísu.
Pési ferðalangur var svo feginn að hafa fast land undir
fótum eftir þessa löngu sjóferð, að hann lagði sig I
sandinn. Sandurinn var svo hlýr og notalegur, að Pési
steinsofnaði brátt. Allt I einu vöktu hann tveir hræðilega
Ijótir menn. Þeir tóku hann og fóru með hann að báti, sem
var á ströndinni skammt frá. Þeir köstuðu Pésa litla út í
bátinn og reru frá iandi. Nú sá Pési stórt skip framundan,
og sér til mikillar skelfingar tók hann eftir því, að það
hafði svart flagg uppi. Á flagginu var hauskúpumynd!
Þetta var sjóræningjaskip! Þegar karlarnir höfðu lagt
bátnum að skipshliðinni, varð fanginn að klifra um borð.
Þar var hann dreginn fyrir skipstjórann. Nú varð Pési
ferðalangur hræddur. Skipstjórinn öskraði: „Hann verður
að deyja!"
Nú var Pésa nóg boðið. Hann þreif stærðar lurk og gaf
skipstjóranum svo rækilegan löðrung, að hann féll um
17