Æskan - 01.04.1972, Blaðsíða 21

annað en að fara með honum, því að hann vildi ekki fyrir
nokkurn mun láta skjóta sig.
Svo var farið með Pésa í steininn. Pésa leið illa, þvi að
hann sá enga leið tii þess að sleppa úr dýflissunni. Loks
var hann dreginn fyrir dómarann.
Þar stóð lögregluþjónninn. Þeir Hektor og hann sögðu
dómaranum, að Pési væri vafalaust stórhættulegur glæpa-
maður.
Dómarinn var í standandi vandræðum.
Þegar Pési komst að, sagði hann dómaranum frá því, sem
gerzt hafði í raun og veru. Hann bætti því við, að óhætt
væri að leiða asnann hann Grána inn í réttarsalinn. Þá
skyldu þeir sjá, hvort Gráni þekkti ekki Pésa. Dómarinn
sagði, að sér stæði rétt á sama, þótt það yrði einum asn-
anum fleira i réttarsalnum.
Nú var Gráni teymdur inn. Hann leit illskulega til Hektors,
en fagnaði því mjög að sjá Pésa.
Dómaranum þótti Gráni sýna greinilega, hver væri hús-
bóndi hans og lét því málið niður falla. Pési var látinn
laus og fékk Grána aftur.
Pésa varð brátt mjög heitt á baki Grána, og þegar þeir
komu að á nokkurri, sagði Pési við sjálfan sig: -í,Nú fæ
ég mér bað!“
Hann afklæddi sig á sléttum kletti. Svo leit hann í

19