Æskan - 01.04.1972, Síða 25

Hvít! og svart
Leikrit í einum þætti
eftir Þóru Mörtu Stefánsdóttur kennara
samið fyrir barnaskóta
ersónur: Álfkonan, 2 álfasveinar, 4 álfa-
meyjar, Yngvi, hvítur drengur, Mambó,
svartur drengur, Yen-li, kínversk telpa,
^ajla, indversk telpa (brún).
Leiksviðið er rjóður í skógi. Á miðju
Y svil''illu steinn (bekkur).
nk'i kemur inn frá vinstri. Hann er í
lvitri skyrtu og dökkum stuttbuxum,
axlabönd. Hefur tösku hangandi á
áxlinni.
'nsvi; bvað ég er þreyttur, ég er bú-
!nn ganga svo langt. (Sezt á bekk-
Inn’ °Pnar töskuna.) Ég beld ég verði
a*1 fá mér bita. (Tekur upp brauðsneið
°K fer að borða.) Hvar skvldi ég ann-
'era staddur? (Lítur i kringum sig.)
an>bó (kemur lilaupandi frá bægri. Hann
!! 'liiLkur á hörund og litið klæddur):
Yn <l’ '!ortlílu sæll I (Sezt hjá Yngva.)
’JKvi (brekkur við, hræddur): Ha, sæll!
sköp ertu svarturj (Hryllir sig). Ég
CI ilara dauðhræddur við‘ ]tig!
^ambó
(dauflega): Hvað gerir ]tað til?
» , --“vfaa) . xivavj ftvin iu.
. niatt vera hvítur fyrir mér. Ekki get
eS gert að ]jví, ]jó að ég sé svartur. Guð
. e Ul nn skapað mig svona. Ég get verið
yn' * nKn<5ur og duglegur fyrir ])VÍ.
,8Vl' 'ia"ái ])að getur vel verið. En ekki
þ^1111 eS 11 ú við að sjá svona svart fólk.
ef svo ólíkt okkur, hvítu mönnun-
,ni' vil helzt ekki, að ])ú sitjir
jtj°na na>rri mér. (Færir sig fjær
|) ,arnk?-) Mér finnst svo vond lykt af
M„ei' (Tekur fyrir nefið.)
‘UdmbÓ
j, . vauniur Og sar, stendur upp):
]) ?'10’ C'''<1 skai ég ónáða þig, úr þvi að
að | ?'!lst svona finn. Og ég, sem hélt
g 111 værir svo góður strákur og varð
Ur° Kiaðnr, þegar ég sá þig koma. (Stend-
Yngv-' anciræ'5alegur til hliðar).
jj j' (teYSlr úr fótunum, hailar sér aftur
xkknum og borðar brauðsneiðina):
Vcr er SVo sem ekki að banna þér að
ág ^ ^ a® mer ÞyLl I)n ljótur. En
Jjam|)'! ckki, að ],ú komir við mig.
° (rei<lllegur, færir sig f jær): Naum-
■•s1 |)U
ei't merkilegur!
(Yen-Ií og Lajla koma inn frá vinstri og
leiðast. Þær eru klæddar i kínversk og
indversk föt (sari)).
Báðar: Hæ, drengir, komið þið sælir!
Gaman að sjá ykkur!
Yen-lí: Annar svartur, en hinn hvitur!
En sniðugt! Nú erum við hérna af f jór-
um kynþáttum. Okkur vantar bara Eski-
móa og Indíána, held ég, þá væru flest-
ar tegundir af fólki jarðarinnar komnar
hingað.
Yngvi (stendur upp): Jæja, finnst þér
það svona gaman? Ég get nú ekki séð,
livað er gott við það. Þið eruð öll allt
öðruvisi en ég. Mér finnst þið bara
skrítin!
Lajla: Góði, láttu ekki svona. Þú ert ekk-
ert meiri en við, þó að þú sért hvítur.
Forfeður okkar kunnu að lesa og skrifa
og ótalmargt fleira löngu áður en hvítu
mcnnirnir lærðu það. Þeir fundu margt
upp löngu á undan hvitu mönnunum.
Af hverju ertu ])á svona montinn og
merkilegur?
Yen-lí: Ert þú ekki kristinn? Það þykjast
víst flestir hvítir menn vera. Sagði
Kristur ekki, að allir menn væru bræð-
ur og ættu sama föður, Guð, sem skapaði
okkur og alla.
(Þau verða öll æst og tala öll í einu.)
Álfkonan birtist og með henni hópur álfa-
meyja og sveina. Hún ber stjörnustaf
og hendir með honum til harnanna, sem
hrökkva við og hörfa til hægri. Þau
þagna.
Álfkonan: Jú, satt segir ])ú, Y’en-lí litla.
Öll eruð þið börn sama föður og eigið
að vera góð systkini. Ekki rífast eða
slást eða stríða hvert öðru. Ef þið munið
það, mun ykkur líða vel. Við álfar elsk-
um liið fagra og góða. Reynið þið að
gera eins.
1. álfur (gengur fram): Heyrið þið, elsk-
ið frið!
2. álfur: Verið góð, hýr og rjóð !
1. álfamær: Hvít og svört, gul og brún,
öll eruð þið jafngóð!
2. álfamær: Álfar eru ljúflingar, verið
líka það!
3. álfamær: Ljúf og góð, glöð og prúð.
4. álfamær: Hjálpsöm og vingjarnleg við
alla !
I. álfur: Þá verður mannheimur góður
og fagur.
Börnin hafa hætt að deila og horfa
nú hvert á annað, takast i hendur:
011 börnin: Já, það viljum við!
Syngja:
Sæl og glöð við erum,
því systkin erum við.
Gul og brún og hvít og svört,
okkar bíður framtið björt.
Heimurinn er okkar, því Guð hann
okkur gaf í arf.
Að gera hann fegri og betri
skal vera okkar starf.
Allir:
Að gera hann fegri og betri
skal vera okkar starf.
HVERNIG BJARGAR MAÐUR SÉR
íljótlega, ef maður þarf á litlum tappa
að halda, en hefur ekki nema stóran
við höndina? Maður sker úr tappanum
eins og sýnt er á mynd 1, vætir hann
í vatni og pressar hann ofan f stútinn.
Þeta er miklu hægara en hltt, sem fiest-
ir gera, að skera utan af tappanum til
þess að gera hann mlnnl.
23