Æskan - 01.04.1972, Qupperneq 27

Agnes hlustaSi vandlega á, og þegar hún kunnl vlsuna utan að, tók hún
ketilinn fljótt af eldinum, hellti úr honum vatninu og settl hann á sinn stað.
Hún var nýbúin að gera það, þegar gamla konan kom heim og litaðist um
kring.
..Hvaða vatn varstu að sjóða?" spurði hún. „Notaðirðu koparketilinn “
^9nes horfði undrandi á hana og svaraði:
>.Ég var að enda vlð að þrifa tll ( húslnu og hef ekki enn þá haft tima til
gera annað — hvað áttu annars við?"
Konan muldraði eitthvað og þreifaði á katlinum, en hann var alveg kaldur,
°9 hún gat ekki séð, að hann hefði verið notaður.
En upp frá þessum degi gaetti hún Agnesar enn þá stranglegar, og það var
ónn°gulegt fyrir hana að sleppa I burtu og finna kóngssoninn, sem var i álögum.
Svo leið tíminn, og Agnes varð fullorðin og fallegasta stúlkan í öllu landlnu.
..Ef kóngssonurinn okkar hefði lifað, þá hefði hann getað kvænzt Agnesi,
hún er nógu faileg til þess að vera kóngsdóttir!" sögðu margir.
Urn sumarið ráðgerði Agnes, að hún ætlaði út að leita að jarðarberjum,
°9 konan, sem var hætt að halda, að hún hefðl heyrt koparketilinn syngja,
eyfði henni að fara. En þegar Agnes kom að vatninu, gekk hún með fram
hakkanum og í gegnum þétta runna og þyrnigerði, þangað til hún loksins kom
steininum, sem liktist dálitið manni. Þá skildi hún, að hún hafðl fundið það,
Sern hún var að leita að.
^gnes gekk fljótt að steininum, lagði hönd sina á hann og sagði: „Á fætur,
á fætur!"
I Þvi breyttist steinninn, og hann varð að kóngssynlnum, sem greip hönd
ennar og kyssti hana, um ieið og hann þakkaði henni fyrir að hafa leyst
hann úr álögum.
..Ég skal vissulega launa þér fyrir þetta, en nú verð ég að flýta mér heim
tH foreldra minna. Segðu mér, hver þú ert og hvar þú átt heimai" sagði hann.
En Agnes vildi ekkert segja, hún flýtti sér I burtu, og hann lét hana fara,
Því að hann hugsaðl, að hún mundi koma seinna og krefjast launa.
Það rfkti mikil gleði í landinu, þegar Erlendur kóngssonur kom heim aftur,
°9 alls staðar voru haldnar miklar veizlur; veslings Agnes var sú eina, sem
ekki tók þátt i þeim.
En þegar nornin hafði komizt að þvi, hvað gerzt hafðl, varð hún svo relð,
að hún læsti Agnesl niðri í kjallaranum og sagði öllum, sem spurðu eftlr stúlk-
Unni. að hún væri farin i burtu.
^óngssonurinn lét nú kunngjöra, að fallega stúlkan, sem hafðl frelsað hann,
®tti að koma til konungshallarinnar, svo að hann gæti kvænzt hennl, ef hún
a vildi þag. En engin kom, og þótt hann léti leita alls staðar í landinu, fann
hann hana ekki.
Þa varð hann mjög sorgmæddur, barmaði sér og sagðl:
..Ef ég finn hana ekki, þá vildi ég óska, að ég hefði aldrei verið leystur úr
gum — hán er fallegasta stúlkan í heiminum!"
,”Hún var kannski lik henni Agnesi okkar!" sagði fólkið I bænum, sem lá
nalæ9* bústað Agnesar, og fólkið talaði um, að það væri undarlegt, hvað
0rðig vaari af stúlkunni, og að hún hefðl horfið á svipuðum tíma og kóngsson-
unnn frelsaðist.
hetta heyrði kóngssonurinn og ákvað að komast að sannleikanum og spyrja
^°mlu nornina, en þegar hann kom helm til hennar, var hún horfin. Þá heyrði
ann lágt hljóð, eins og einhver væri að gráta, og að lokum fann hann Agnesi
n,ðri f kjallaranum.
..Nú hef ég fundið þig, þú átt að verða drottning min," sagði hann, og hann
( hana fara í fallegan skrúða, settl Agnesi upp á hvita hestinn sinn og
eymdi hann heim að höllinni, þar sem brúðkaupið var haldið með mikilll dýrð.

SKRfTNU
STRAKARNIR
Pési og Óli eru beztu kunningjar.
Einu slnni gaf Pési Óla jafn mikla pen-
inga og hann átti fyrlr. Óli tekur vlð
aurunum og spyr hrærður, hve mikla
peninga Pési eigi eftir f buddunni. Hann
fær að vita það og gefur Pésa þá sömu
upphæð, sem hann nefndi, svo að pen-
ingar hans hafa tvöfaldazt. En Pési
vill ekki standa Óla að baki f rausn og
gefur nú Óla jafnmikið og hann áttl
eftir i buddunni, svo að nú á Óli 80
aura, en Pési ekkl grænan eyri.
Hvað átti hvor drengurinn mlkið, áð-
ur en þeir fóru að skiptast á gjöfum?
'Oe IIQ ue BJne OS IU? isad :Bu!Ujj?b
MÁLSHÆTTIR
1. Brennt barn forðast eldinn.
2. Bragð er að, þá barnið finnur.
3. Drjúg eru morgunverkin.
4. Ekki er allt gull, sem glóir.
5. Ekki er mark að draumum.
6. Ekki er soplð kálið, þótt f ausuna
sé komið.
7. Dramb er falli næst.
8. Ekki tjáir að deila við dómarann.
9. Ekki veldur sá, sem varar.
10. Engin er rós án þyrna.
11. Fáir eru smiðir i fyrsta sinn.
12. Fátt er það, sem fulltreysta má.
13. Gjöf skal gjalda, ef vinátta á að
haldast.
14. Hamra skal járn, meðan heitt er.
15. Hálfnað er verk, þá hafið er.
25