Æskan - 01.04.1972, Qupperneq 28

Lifandi
fuglahræða
Þau ykkar, sem eru svo heppln að
hafa aðgang að ofurlitlum garðl, sem
hægt er að nostra við, sá I, reyta arfa
og hirða um blóm og matjurtir, hafa
sjálfsagt tekið eftir þvl, að fuglarnir
eru nærgöngulir gestir, þegar nýbúið
er að sá. Þeir sjá betur en þið haldið,
og þeim þykja fræln svo góð á bragð-
ið, greyjunum. Ef til vill hafið þið reynt
að setja upp fuglahræðu I garðinum,
en það komið að lltlum notum. En nú
skuluð þið setja varðmann elns og
þann, sem sést hérna á myndinnl, og
sjá, hvort hann dugir ekki betur. Kropp-
urinn er úr fjöl, sem þið sagið tll. Lapp-
Ir og handleggl festið þið á kroppinn
með gömlum fjöðrum úr fjaðradýnu, og
eins er höfð fjöður á stólpanum, sem
bolurinn stendur á.
Óli fer um borð.
Þegar þessl mannsmynd er komln
saman, þá færið þið hana I gömul föt
og málið andlit á hausinn og saumið
gamlan hatt fastan á hann. Svo setjið
þið strákinn upp við beðin, sem þið
hafið sáð í. Hann svelglr slg og baðar
út öllum öngum, hvað lltill vlndblær
sem kemur, og fuglarnlr, sem eru van-
ir „dauðum" fuglahræðum, verða
hræddir og flýja.
Sjófert Úla
li skipsdrengur var röskur strákur fullur af ævintýralöngun og Hfs'
þrótti, og löngu áður en hann var kominn úr barnaskólanum
J hafði hann einsett sér að gerast sjómaður. Það er að segja>
eiginlega var það nú ekki hann sjálfur, sem hafði tekið þessa
ákvörðun, heldur var þetta, þótt undarlegt megi virðast, allt
saman gömlu skipskistunni hans afa hans að kenna — kistunni, sem hafSl
staðið uppi á háalofti I mörg ár. Það var kominn ferðahugur I kistuna og riú
setti hún allt sitt traust á það, að Óli mundi koma tii skjalanna og bjarga henni
frá kyrrsetunum aftur, og þegar hún á annað borð hafði slgrað Óla, þá slepp*1
hún honum ekki aftur. Á hverjum degi varð Óli að skreppa upp á háaloft og
hlusta á það, sem hún hafði að segja honum af ævintýraferðum sfnum kringut1
hnöttinn. Hún ýkti að vfsu talsvert stundum, því að það var nú alveg áreiðan-
legt, að hún hafði aldrei flutt gull né gimsteina helm með sér úr fjarlaegum
álfum, eins og hún sagði. En Óli trúði klstunni I blindnl og var henni alveg
sammála um, að hennl hefði verið lagt upp allt of snemma. Hann grannskoðaði
sægrænan skrokkinn, opnaði lokið, en innan f þvf var mynd af skonnortu fýr'r
fullum seglum, sem plægði öldurnar, og hann féll I stafi af aðdáun yflr fallega
rósakransinum, sem var málaður krlngum skráargatlð. En það sem honurri
fannst þó merkllegast af öllu var það, að kistan hafði verið gerð vatnsþétt. '
stuttu máli: þetta var fyrirmyndar kista, með góða gamla laginu, og Óll l°faðl
því statt og stöðugt að skilja hana ekki eftir I reiðileysi, þegar að þvf kæm1'
að hann legðl upp I sjóferðirnar.
Jæja, Óli var skráður sem skipsdrengur á sama skipi og sá, sem hefur sag*
mér þessa sögu. Hann lagði upp f ferðina I svo svellþykkum vaðrnálsbuxum.
26