Æskan - 01.04.1972, Síða 29

a3 Þær gátu staðiS einar, jafnvel í roki, líka var hann í Færeyjapeysu, sem var
V|ðkomu eins og grófur sandpappír — svona var hann nú búinn, og upp með
s®r var hann, eins og hann væri að minnsta kosti skipstjóri. Og með honum
v°ru tveir drengir, komnir að niðurlotum undir áðurnefndri kistu, og það
^ostaði þá mestu erfiðismuni að smeygja henni á rönd niður um þrönga stiga-
9atið ofan í hásetaklefann.
það leiS ekki á löngu þangað til Óli var orðinn þezti vinur allrar skiþs-
Þafnarinnar. Hann var nefnilega ekki eins og fólk er flest, hann Óli. Þelr, sem
afltaf fannst vinnan um borð vera sídrepandi þrældómur og púl, gátu lært
rnargt af Óla, því að vinnan lék [ höndunum á honum og hann blístraði og
söng frá morgni til kvölds. Honum fannst hann alltaf vera að upplifa einhver
®vintýri frá morgni tii kvölds, en þó lá nú við einu sinni, að ævlntýrlð endaði
með skelfingu. Hlustið þið nú á:
Skipið, sem Óli var á, varS aS liggja heila viku fyrir akkerum fyrir utan
Singapore, áSur en þaS fékk aS koma inn á höfnina til þess að skipa upp
vörurn og hlaða. Þrátt fyrir það, að hann hafði verið mánuðum saman úti á
sió, var Óla neitað um að fara í land, þegar hann átti frí, og má nærri geta,
að honum mislíkaði þetta. Þetta voru svo mikil vonþrigði fyrir Óla, því að
Það var einmitt til þess að fá að sjá fjarlæg lönd, að hann réðst í siglingar.
Sn hann var ekki á því að láta buga sig, sá litli, og svo sterk var löngunln hjá
þ°num, að hann réðst í bíræfið fyrirtæki. Engan grunaði neitt, þegar Óli var
að þisa við að koma kistunni sinn! upp á þilfarið, til þess — að þvi er hann
sagði .— ag hrejnsa hana rækilega. Þar var svo sem ekki nema sjálfsagt, að
*ostan þyrfti hreinsunar við eftir allar vikurnar á sjónum. Óli átti að fara af vakt
* aftureldingu morguninn eftir, og ég heyrði, þegar varðmaðurinn, sem hann
átti að taka við af, var að vekja hann. Ég hef víst blundað aftur, þv( að
skömmu síðar heyrði ég, eins og milli svefns og vöku, einhvers konar skark,
i'kast þvi sem bátur nerist við skipshliðlna. Mér fannst þetta einkennllegt
Sv°na snemma morguns — og af einskærri forvitni hljóp ég upp á þilfarið til
að athuga, hvað væri á seyðl. Ég sá Óla hvergi. En bráðum fékk ég ráðningu
á gátunni, því að rétt 1 sömu svifum heyrði ég hvellt angistaróp: „Hann biturl
^iálp, hann bítur!" Ég hljóp I skyndi aftur á, þvf að þaðan kom hljóðið, og
nVa® haldið þið að ég hafl séð? Ég sá reyndar hann Óla litla, langt úti á sjó
t kistunni sinni, róandi sér áfram með einnl ár. En Ijótur og gráðugur hákarl
Sveimaðl kringum kistuna, svo að Óli varð vitanlega lafhræddur en reyndi þó
Óll bersi vRI hákarllnn.
A3 hverju leitar storkurinn?
SKYNDIGBRÐING
Ykkur langar ef tll vill að eignast
llmgirðingu kringum garðinn ykkar, en
hún er mörg ár að vaxa og verða þétt.
En þið getið búið til girðingu, sem lík-
ist talsvert limgirðingu. Þið sjáið hér
á myndinni, hvernig farið er að þvi.
Grindin er sett uþp úr tréllstum og sí-
vafin með stálvír. Og svo gróðursetjið
þið vafningsjurt meðfram, og áður en
langt um líður hefur hún breltt blöðln
yflr virnetið.
27