Æskan - 01.04.1972, Qupperneq 37

Hvað hafði tíkin Pila sér tii málsbóta?
I kjötskála markaðsins ( Úralsk hafði verið framinn
Þjófnaður. Lögregluþjónn var til kvaddur, eins og gengur
°9 gerist við siík tækifæri. Hann sá strax, að þjófurinn
hafði hagað sér meira en lltið einkennilega. Hann hafði
[ fyrsta lagi ekki verið að velja úr kjötinu og ekki hnuplað
fniklu af því. í öðru lagi var gatið á glugganum anzi lltið.
Vörðurinn Tatjana Vasíljeva stóð þar hjá alveg gáttuð.
I tíu ár hafði aldrei neitt bjátað á hjá henni, og svo allt
[ einu þetta . .. Skyndilega rann upp fyrir henni Ijós:
,,Ætli þetta sé ekki hún Plla okkar? I gærkvöldi sá ég
hana með kjötbita I kjaftinum. Hún lét kettllnginn fá hann."
Áður en skálanum var lokað, hafði tíkin, sem gætti
fnarkaðsins ásamt verðinum, skotizt inn um dyrnar og falið
si9 undir afgreiðsluborði. Þegar kyrrð var komln á, hafði
Þún hoppað fram úr felustað sínum og gripið fyrsta kjöt-
Þitann, sem fyrir varð. Dyrnar voru lokaðar, svo það var
ekki um aðra leið að ræða en gluggann.
Og nú stóð til að segja Pílu upp starfi. En með það I
Þuga, að hún hafði ekki framið þennan verknað af eigin-
gjörnum hvötum, þá var hún látin vera kyrr.
I fyrrasumar voru þrír hvolpar teknir frá Pílu. Hún syrgði
Þá í nokkra daga, en síðan kom hún heim með kettlings-
kreistu, sem hún mataði og lék sér við. Timinn leið. Kett-
lingurinn óx, en vinátta þeirra hélzt. Og hans vegna hafði
pHa vikið af vegi dyggðarinnar.
V. Kolodrúbskí (APN).
biðja yður að svara mér eftir beztu sannfæringu yðar.
^oru allar þrjár b’einagrindurnar af mönnum?"
»Nei,“ svaraði Philander. „Ekki sú minnsta. Það var
beinagrind af mannapa."
>,Gott,“ sagði Tarzan.
í vagninum á undan sat Jane í mjög mikilli geðshrær-
ln§u- Hún vissi, hvers vegna Tarzan hafði beðið um að
^ að tala við hana einslega, og hún vissi einnig, að hún
yrðl fljótlega að vera reiðubúin til þess að gefa honum
Ákveðið svar. Hann var ekki maður, sem hægt var að
j^fja með orðunum tómum, og henni kom í hug, hvort
un væri ekki í raun og veru hrædd við hann. Gat hún
/bkað þann, sem hún var hrædd við? Elskaði hún hann?
un vissi það ekki með vissu — ekki nú. Hún gaut aug-
Uuum til Claytons, sem sat við stýri bifreiðarinnar. Var
1 þarna fremur maður, sem hún gæti orðið hamingju-
s°ni með? Hann elskaði hana. Hlaut ekki skynsemin að
eSja henni, að þessi enski aðalsmaður vissi betur en
lun, hvernig ætti að umgangast konur, og var ekki
^nnilegra, að hún yrði hamingjusöm við hlið hans?
ekk^‘ e^sbað Clayton? Því 'ekki það? Jane Porter var
blóði,
1 uianneskja, sem reiknaði allt slíkt út með köldu
en þar eð hún þekkti sjálfa sig í þessu máli, hlaut
hún að leggja það allt niður fyrir sér. Hafði hún ekki
haldið, að hún elskaði Tarzan vegna tilfinninga þeirra,
sem hún hafði fundið til, þegar hann bar hana gegnum
frumskóginn og aftur hér í Ameríku? Mundi hún nokkru
sinni finna aftur fyrir aðdráttarafli hans, ef hann snerti
hana aldrei framar? Hún mundi sennilega aldrei finna
það. Hún komst að þeirri niðurstöðu, að hún elskaði
hann ekki. Tilfinningar hennar gagnvart honum hlutu
að vera af þeirri tegundinni, sem kemur fljótt og hverfur
fljótt. Hún horfði aftur á Clayton. Hann var laglegur
maður og í alla staði hinn bezti drengur. Hún gat verið
stolt af slíkum eiginmanni.
Clayton talaði til Jane. Hefði hann talað mínútu fyrr
eða mínútu síðar, þá hefði hann fengið annað svar, en
tilviljunin vildi, að hann talaði ’einmitt til hennar á
réttu augnabliki. „Þú ert nú frjáls, Jane,“ sagði hann.
„Viltu segja já — ég vil gera allt til þess að gera þig ham-
ingjusama."
„Já,“ hvíslaði Jane.
Þegar þau biðu í veitingahúsinu við járnbrautarstöð-
ina, tók Tarzan Jane tali, er þau voru smástund ein. „Nú
ert þú frjáls, Jane,“ sagði hann, „og ég er kominn út úr
frumskóginum til þess að krefjast þess, að þú verðir
35