Æskan - 01.04.1972, Síða 41

SjáiS þiS, svona eigið þið að bera ykkur; sjáið þið sko! Svona
'hallir meg mync|ar|egri sveiflu.
..Ó, við vildum það svo fegnir," sögðu stafir Hjálmars, „en
V|3 getum það ekki; við erum svo vesælir."
..Það verður þá að gefa ykkur inn barnaskammt," sagði Óli
Lokbrá.
..Æ, nei!“ kölluðu þeir og stóðu þá svo keipréttlr sem framast
Varð á kosið.
..Já, nú verður ekkert tóm til að segja sögur,“ mælti ÓII Lok-
ra! „nú verð ég að heræfa þá. Einn, tveir! Einn, tveir!" Og þar
metS heræfði hann stafina, og þeir stóðu eins réttir og myndar-
e9'r oins og forskrlft getur verið bezt. En þegar Óli Lokbrá var
arinn og Hjálmar leit á þá um morguninn, þá voru þeir jafn aumir
°9 kauðalegir sem áður.
1 n®sta þætti fáið þið að heyra, hvað Óli Lokbrá gerðl hjá
jáimari litla næstu nótt.
*>Riðjudagur
Undir eins og Hjálmar var háttaður, drap Óli Lokbrá lltla stafnum
ö'|num á öll stofuhúsgögnin, og tóku þau þá óðara að mæla, og
töluðu þau um sig sjálf, nema hrákadallurinn; hann stóð
9jandi og gramdist, að þau skyldu vera svo fáfengileg að tala
i um neitt annað en sig sjálf, hugsa ekkl um annað en sig
slálf, en hugsa ekki hið minnsta um hann, sem stóð þarna svo
P lr'®tislaus úti í horni og lofaði ölium að hrækja ( sig. Uppi yfir
I °mmóðunni hékk málverk I gylltum, fögrum ramma. Það var
n sla9smynd. Á myndinni sáust hávaxin, gömul tré, blóm í
Praslnu og vatn eltt mikið með fljóti, sem rann um skóginn fram
)a mörgum glæstum höllum, langar leiðir í opið úthafið.
I ^1' Lokbrá brá töfrastafnum á þetta málverk, og tóku þá allir
^ 9 amir á þvi að syngja, greinar trjánna hreyfðust og skýin fóru
Q reytingu. Óli Lokbrá lyfti Hjálmari litla alveg upp að myndinni
Q9 ^iálmar steig inn í sjálft málverkið, inn i hið kafgræna gras
9 stóð þar. Sólin skein niður á hann gegnum greinar trjánna.
^ann hljóp ofan að vatnlnu og settist i lítinn bát, sem lá þar við
a kann. Bátur þessi var rauð- og hvítmálaður, segl hans voru
lr|andi sem sllfur og ekki færri en sex svanir, allir með gull-
ln u9a um hálslnn og blikandi stjörnur á höfðum sér, drógu bát-
n fram hjá skógunum, þar sem trén voru að segja frá ræningjum
9 ðaldranornum, og blómin frá yndislegu litlu áifunum og frá
fisk S6m ti®rllclln höfðu sagt þeim. Á eftir bátnum syntu fegurstu
ar' °9 tóku þelr spretti, svo að skvampaði í vatninu, og fugl-
mir flugu í tveimur löngum röðum á eftir, mýflugurnar dönsuðu og
all''nborarnir sögðu: „Búmm, búmm!“ Það leit helzt út fyrir, að
'r vildu fylgja Hjálmari, og allir höfðu sina sögu að segja.
Q e|ta var skemmtileg sigling. Ýmist voru skógarnir feikna þéttlr
skind'mm*r’ e®a ^e'r voru tllnlr tegurstu lysfÍQarSar, fullir af sól-
^ 1 °g blómum, og hallirnar voru gerðar úr gulli eða marmara.
^ svölum þeirra stóðu kóngsdætur. Það voru lltlu telpurnar, sem
^ainiar þekktl áður og hafði leiklð sér við. Þær heilsuðu með
o ' Sefja gullkorðann sér við öxl og létu rigna niður rúsinum
ein tindatuml Það mátti segja, að þar voru komnlr kóngssynir,
^ °9 Þeir eiga að vera.
stó m'St sig,c*' Hjálmar gegnum skóg eða þá elns og I gegnum
átti^ h Sal* 6ða mitt 1 9e9num borgina, þar sem barnfóstran hans
eima, sem hafði borið hann i fanginu, þegar hann var lítill
og hafði þótt svo innilega vænt um hann. Og hún klnkaði kolll
til hans og benti honum og söng fallegu visuna, sem hún hafðl
ort sjálf og sent til Hjálmars.
Og allir fuglarnlr tóku undir sönginn, blómin dönsuðu á leggj-
um sínum, og trén gömlu kinkuðu kolli, eins og Óli Lokbrá værl
líka að segja þeim sögu.
Framhald.
f-----------------------------------------------------
Hvar er guð?
Guð er í sál þinni síðan þú fæddist,
en oft týndir þú honum í önn dagsins
og eirðarleysi þínu,
er þú leitar að lífshamingjunni,
sem þú kannski finnur og ef til vill ekki.
Þú finnur hana ef þú öðlast ástina,
þá finnur þú 'einnig sorgina.
Ástin og Sorgin gefa þér Guð þinn
aftur að eilífu.
VorboÖar
Ó, sjáðu, hvað blómið nú breiðir
sín blöð móti himni og sól,
það huga minn ljúflega leiðir
að lífgjafans tignar stól.
Og páskanna heilögu heitin
má hvarvetna’ á jörðunni sjá,
hún lifnar, við sjó og öll sveitin,
við sólskinið, dauðanum frá.
Anna G. Bjarnadóttir.
'k ....... — . . , >
39