Æskan - 01.09.1975, Blaðsíða 14

SMALADRENGURINN
Út um græna grundu
gakktu hjörðin mín;
yndi vorsins undu,
ég skal gæta þín.
Sól og vor ég syng um,
snerti gleðistreng;
leikið, lömb, í kringum
lítinn smaladreng.
Steingrímur Thorsteinsson.
inu sinni leitaði smali kinda, er hann sakn-
aði við hýsingu á vetrarkvöldi, í dimmu og
illviðri. En af því að hann var atgerfismaður og rösk-
ur vel, þá heldur hann áfram leitinni, uns hann vill-
ist. Verður þá fyrir honum dalur, sem hann þekkir
eigi. Og litlu síðar heyrir hann hljóðfæraslátt, dans-
þyt og læti mikil. Hann gengur á hljóðið og kemur
þá að mörgum húsum og einu sérlega vönduðu og
fögru. Var þar inni stiginn dansinn og slegið hljóð-
færið óvenjulega vel. Hann hugsar með sér, að þótt
hann sé þreyttur og illa klæddur, þá verði hann að
forvitnast betur um þetta og leita þar náttbóls. Hann
gengur þá inn í anddyrið og stansar þar. En innar
af var dansglaumurinn. Eftir örlitla stund kemur fram
til hans stúlka svo skrautbúin og fögur sýnum, að
hann hefur engan hennar líka séð. Fannst honum
allar aðrar sem fölski hjá þessari. Hún heilsaði hon-
um glaðlega og tekur í hönd hans og segir:
„Þú skalt fylgja mér inn I danssalinn, heldur en
standa hér einn.“
Hann svarar, að hann sé eigi við því búinn, lú-
inn og illa til fara, að vera með heldra fólki, sem
hér muni vera. Hún svarar:
„Hér er ekki það fólk, sem gerir gys að þér eða
öðrum fyrir það.“
Hann var hrifinn af fegurð stúlku þessarar og fram-
komu hennar, alúð og lltillæti, og segir að hún skuli
ráða þessu. Leiðir hún hann þá inn í danssalinn-
Var þar allt á flugferð og mikill mannfjöldi. Þau stöns-
uðu frammi við dyrnar. Hann virðir nú fólkið fyrir sér.
Þykist hann hvergi komið hafa, að hann hafi séð
jafnfagurt, góðlegt, vel búið og siðað fólk, sem þar
var. En þó bar stúlkan, sem leiddi hann inn, af öIIli
að fegurð og kurteisi sem gull af eiri. Og það sá
hann fljótt, að allir þar virtu hana sem drottningu
og sýndu henni hlýjan hug. Allir litu vingjarnlega og
bróðurlega til hans. Hann var nú nærri utan við sig
af áhrifum stúlkunnar við hlið sér, hinu fagra fóiki,
töfrandi sönghljómi og kveðandi hljóðfærisins og
dansinum. Það fann hann fljótt, að þótt hann væri
eigi vel vanur dansmaður, þá langaði hann til þess
að vera með í hinum fríða hópi. Og af því að hann
þóttist sjá, að þarna yrði ekki tekið til þess, þótt
hann væri verr klæddur en aðrir, og hann væri kom-
inn þarna meðal huldufólks af betra tagi. Hann herð-
ir upp hugann allt í einu, snýst að stúlkunni fögru
og kvað vísu þessa:
„Má ég ekki, drottning dýra,
dansinum hérna með þér stýra?
Má ég ei við mund þér, hýra
meyjan, dansa til og frá?
Hvar mun fegra fólk að sjá? —
Leyfðu mér þá skemmtan skýra
í skara þinna röðum.
Huldufólks og hérna bý í stöðum."
„Því ertu nú hér kominn,“ segir fríða stúlkan,
það er ekki á móti mínum vilja, og skal því veita Þ^r
þessa ánægju."
Tók hún þá í hönd hans og sveifluðu þau sér inh
í danshópinn og liðu áfram hring eftir hring, töfruo
af ánægju, uns leiknum var hætt. Þá tók stúlka11
12