Æskan - 01.09.1975, Blaðsíða 17

..Hver skyldi sá vera?“ sagði Tennington við Rokoff.
^egar augu Rússans mættu gráum augum apamannsins,
riðaði hann og fölnaði.
»t>jöfullinn!“ hrópaði hann, og áður en Tennington
áttaði sig á, hver ætlun hans var, hafði Rússinn miðað
byssu sinni beint á brjóst Tarzans og hleypt af. En Eng-
'endingurinn var fast hjá — svo nærri, að hönd hans
Sriart hlaupið broti úr sekúndu áður en perlan sprakk,
°g kúlan, sem ætluð var hjarta Tarzans, þaut skaðlaus
yfir höfuð hans.
Aður en Rússinn gat skotið áftur, hafði Tarzan stokk-
á hann og þrifið af honum byssuna. Dufrane skipstjóri,
^Arnot og nokkrir sjómenn höfðu hlaupið til við skot-
og nú afhenti Tarzan þeim þegjandi Rússann. Hann
'ar búinn að skýra Frökkunum frá málavöxtum, og' gaf
f°ringinn jafnskjótt skipun um að færa Rokoff í fjötra
°§ Oytja hann á skipsfjöl.
Rétt áður en farið var með fangann út í bátinn, bað
arzan leyfis að mega leita á honum, og sér til mikillar
fann hann stolnu skjölin á honum.
Skotið hafði lokkað Jane Porter og þau hin út úr
°fanum, og þegar uppþotið var búið, heilsaði hún Tenn-
lrigton, sem ekki varð lítið hissa. Tarzan kom til þeirra,
er hann hafði tekið skjölin af Rokoff, og er hann nálg-
a®‘st, kynnti Jane hann fyrir Tennington lávarði.
»John Clayton, lávarður af Greystoke," sagði hún.
hnglendingurinn var sýnilega hissa, þó hann reyndi að
'<ra kurteis, og þau Jane Porter og d’Arnot þurftu oft
^ Segja söguna af Tarzan, áður en þau gátu sannfært
ennington um, að þau væru ekki orðin geggjuð.
^ Við sólarlag jörðuðu þau William Cecil Clayton við
^ _ na á ættingjum hans, foreldrum Tarzans. Og eftir
e*ðni Tarzans var þremur fallbyssuskotum skotið yfir
^bf „ágætismanns, sem tók hugrakkur dauða sínum."
fJorter prófessor, sem á yngri árum hafði tekið prest-
'jgslu, framkvæmdi athöfnina. Umhverfis gröfina stóð
e‘nkennilegt samsafn af fólki. Franskir herforingjar og
'Jðliðar, Ameríkumenn, tveir enskir lávarðar og hópur
^ afrískum villimönnum.
för
Efti
lr greftrunina bað Tarzan Dufrane að fresta burt-
, skipsins um nokkra daga, meðan hann færi eftir „dóti“
ltlU’ °g fékkst það.
Seint næsta dag kom Tarzan og Wazirimenn hans með
S[n klyfjarnar af „dóti“ hans. Þegar hópurinn sá gull-
^gfrnar, ætlaði hann að kæfa Tarzan í spurningum.
hann var þögull sem gröfin — hann neitaði að gefa
j_|Uar minnstu upplýsingar um, hvar fjársjóðurinn væri
^ lnn. „Þúsund stangir eru eftir,“ sagði hann, „fyrir
, Verja eina, er ég flyt með mér, og þegar þessar eru búnar,
arf ég að sækja meira."
Tatzaft
Daginn eftir kom hann með það, sem eftir var af
gullinu, og þegar það hafði verið flutt á skipsfjöl, sagði
Dufrane, að sér fyndist hann vera skipstjóri á spænskri
galeiðu, er flytti gull frá hinum auðugu borgum Aztek-
anna. „Ég veit ekki, hvenær skipshöfnin tekur hausinn
af mér og leggur skipið undir sig,“ bætti hann við.
Morguninn eftir, þegar þau ætluðu að stíga á skips-
fjöl, ræddi Tarzan við Jane Porter.
„Það er álitið, að villdýr séu ekki tilfinninganæm,"
sagði hann, „en ég vildi samt helst giftast í kofanum
þar sem ég fæddist, hjá gröfum foreldra minna og um-
kringdur af skóginum, sem ætíð hefur verið heimkynni
mitt.“
„Væri það viðeigandi, ástin mín?“ spurði hún. „Því
ef svo er, kýs ég engan stað fremur til þess að ganga á
hönd skógarguði mínum, en einmitt í skuggum skógar
hans.“
Og þegar þau spurðu hin að því, spgðu þau það við-
eigandi vera og bættu því við, að það væri ekki ó-
viðeigandi endir á ævintýrinu. Hópurinn safnaðist því
saman í kofanum og utan dyra til þess að vera viðstaddur
aðra athöfnina, sem Porter prófessor framkvæmdi á þrem-
ur dögum.
d’Arnot átti að vera svaramaður og Hazel Strong brúðar-
mær. En þá umturnaði Tennington lávarður öllu sam-
an með einni af sínum ljósu „hugmyndum."
„Ef ungfrú Strong samþykkir," sagði hann og tók i hönd
brúðarmærinnar, „þá höldum við Hazel, að það væri
smellið að hafa þetta tvöfalda hjónavígslu."
Daginn efdr var lagt af stað, og þegar herskipið seig
frá landi og stefndi til hafs, hallaði stór maður í hvítum
flónelsfötum sér fram á öldustokkinn. Við hlið hans stóð
ung og falleg stúlka. Þau horfðu til strandarinnar. Á henni
dönsuðu tuttugu svartir hermenn. Þeir veifuðu spjótum
sínum yfir höfðum sér og æptu kveðjuorð dl konungs
síns, er var 'á förum.
„Ég gæti ekki hugsað til þess að líta nú frumskóginn
augum í síðasta sinn, ásdn mín,“ sagði hann, „ef ekki
væri vegna þess að ég er á leið með þér til nýs gæfuheims,"
og Tarzan apabróðir laut ofan að konu sinni og kyssti
hana á munninn.
(Framh.)
15