Æskan - 01.09.1975, Blaðsíða 16

Daginn eftir lögðu þau af stað til kofa Tarzans. Fjórir
Wazirimenn báru líkið af Englendingnum. Það var ætlun
Tarzans að jarða Clayton við hliðina á foreldrum sínum
í skógarjaðrinum, skammt frá kofanum.
Jane Porter þótti vænt um það. Og innst í hjarta sínu
furðaði hana á þeirri einstöku prúðmennsku, er þessi
dásamlegi maður sýndi, þótt hann hefði alist upp meðal
villidýra.
Þau voru komin hálfa leið til kofans, þegar Waziri-
mennirnir stönsuðu allt í einu og bentu undrandi á ó-
kunnan mann, sem nálgaðist þau eftir ströndinni. Hann
var með silkihatta og gekk hægt, álútur, með hendur und-
ir frakkalöfunum.
Þegar Jane Porter sá hann, rak hún upp lágt gleðióp
og hljóp á undan á móti manninum. Þegar gamli mað-
urinn heyrði til hennar, leit hann upp, og er hann sá,
hver þar var, sem kom til móts við hann, æpti hann líka
feginsamlega. Þegar Porter prófessor vafði dóttur sína
örmum, streymdu tárin niður hrukkótt andlitið, og hann
gat um stund engu orði upp komið. Þegar hann svo
sá Tarzan líka, veittist þeim erfitt að sannfæra hann um,
að sorg hans hefði ekki gert hann ærðan, því að svo
viss var hann um það, að apamaðurinn hefði drukknað
af skipinu.
„Ég skil þetta ekki,“ sagði Porter. „Thuran sagði okk-
ur, að þú værir löngu dauður."
„Er Thuran hjá ykkur?" spurði Tarzan.
„Já, hann hitti okkur nýlega og fylgdi okkur til kofa
þíns. Við héldum til rétt fyrir norðan hann. Það held
ég að Thuran verði glaður, þegar hann sér ykkur."
„Og hissa,“ tautaði Tarzan.
Rétt á eftir kom þessi skrítni hópin: að rjóðrinu hjá
kofanum. Þar var margt manna á ferð og flugi, og meðal
þeirra fyrstu, sem Tarzan þekkti, var d’Arnot.
„Paul!“ kallaði hann, „Hvern grefilinn ertu að gera
hér? Eða erum við öll vitskert?”
Á þessu fékkst þó brátt skýring eins og mörgu fleiru.
Skip d’Arnots hafði verið á sveimi fram með ströndinni,
þegar það eftir áeggjun hans varpaði akkerum á víkinni.
Hann og ýmsir fleiri af foringjunum og hásetum skipsins
höfðu tveim árum áður ratað hér í ævintýri sem fyrr er
frá sagt. Þegar þeir stigu á land rákust þeir á hóp Tenn
ingtqns, og var nú verið aðundirbúa það, að skip1
flytti hann aftur til menningarinnar. ^
Hazel Strong og móðir hennar, Esmeralda og Samu
T. Philander urðu frá sér numin af fögnuði yfir þvl’ a
Jane var heimt úr helju. Þeim fannst sem kraftaver
hefði bjargað henni, og álitið var, að Tarzan apabróðir
hefði átt ekki lítinn þátt í þvf. Þau hlóðu lofi og
dáun á Tarzan, þangað til hann óskaði sér inn í aPa
rjóðrið aftur.
Wazirimenn hans voru skoðaðir í krók og kring °&
leystir út með alls konar gjöfum af vinum konungs sín^
en þegar þeir heyrðu, að hann ætlaði að sigla burtu
stóra eintrjáningnum, sem lá úti á læginu, urðu þelf
mjög hryggir.
Ennþá höfðu komumenn ekki séð þá Thuran og Ten
ington. Þeir höfðu farið á veiðar um morguninn.
„Hann verður hissa, maðurinn, sem þú segir að helU
Rokoff, þegar hann sér þig,“ sagði Jane við Tarzan-
„Það verður skammvinn undrun,” svaraði apan>aður
inn grimmilega, og hljómurinn í röddinni kom hennl
til að líta upp. Það, sem hún las f svip hans, staðfest
ótta hennar, því hún lagði höndina á handlegg hans °S
bað hann að afhenda frönskum yfirvöldum Rússann-
„í þykkni skógarins,” mælti hún, „þar sem þu 8etU..
ekki náð rétti þínum, nema með vöðvastyrk þínum, mu°
þér leyfast að láta manninn sæta ábyrgð eins og hann
skilið, en það væri morð að drepa hann, þegar þu 8'
etur
sig
náð til yfirvalda. Jafnvel vinir þínir yrðu að sætta
við fangelsun þína, eða ef þú streittist á móti, munul
aftur gera okkur ógæfusöm. Ég þoli ekki að missa P
aftur, Tarzan minn. Lofaðu mér því, að þú skulir auCl^
afhenda Dufrane skipstjóra hann, og láttu lögin
úrslitin — dýrið er ekki þess virði, að við hættum 8^
okkar hans vegna.” , •
Hann fann hyggindi í beiðni hennar og lofaði. Ha
stundu síðar komu þeir Tennington og Rokoff frain ^
skóginum. Þeir gengu samsíða. Tennington varð fyrrl^_
að sjá gestina í búðunum. Hann sá svarta hermenn
an um hermennina af skipinu, og tröllvaxinn, hru
mann á tali við d’Arnot og Dufrane skipstjóra.
14
eaa