Æskan - 01.09.1975, Blaðsíða 22

Ævintýrið um
H. C. Andersen
EFTIR KAREN MARGRETHE BITSCH
Undir stikilsberjarunnanum
Hans Christian er tólf ára og hefur stækkað mik-
ið. Handleggir, fætur og nef er svo langt, að það
vekur eftirtekt fólksins. Hann stundar stöðugt leik-
listina, og leikur oft sjálfur skopleiki. Til þess notar
hann föt móður sinnar og býr til sérstæðar mann-
tegundir. Það eru erfiðir t.'mar fyrir Önnu Maríu og
oft getur hún ekki útvegað nægan mat handa þeim
báðum. Hún þvær fyrir nágrannana og tekur að sér
alla þá vinnu, sem henni býðst.
Hans Christian hefur verið settur í skóla handa
fátækum börnum, og þegar hann kemur heim er
hann ákaflega einmana. Brúðurnar og leikheftin eru
einasta dægrastyttingin.
Hann situr á kassa við stikilsberjarunnann og saum-
ar brúðuföt eða les. Stundum situr hann með aug-
un lokuð, án þess að hafa nokkuð fyrir stafni. Stund-
um skrifar hann líka og hefur alltaf með sér blý-
ant og pappír.
Anna María er að sópa húsagarðinn með sófli.
„Hvernig tala kóngar og prinsessur, mamma?“
„Það hef ég aldrei heyrt,“ svaraði móðirin, „en
þess háttar fólk talar víst ákaflega vandað mál.“
„Já, nú hef ég fundið það út,“ segir hann og
skrifar eitthvað niður. „Guten morgen, mon pére,
hafið þér sleeping vel?“
„Hvað ertu að gera núna?“ spyr móðirin.
„Það er leikrit."
„Já, þú hefur nóg að gera, en þú verður sjálfur
að taka til eftir þig. Ég get ekki unað við allt þetta
rót, og tuskur um allan garðinn."
„Ég skal taka til, mamma, en ég hef bara svo
mikið að gera í dag.“
„Mikið að gera, jú, þú ert að búa til leikrit og
hugsar ekki um annað en brúðurnar þínar og brúðu-
leikhúsið. Þú saumar og saumar alla daga. Þú ætl-
ar þér áreiðanlega að verða klæðskeri.“
„Nei, ég vil ekki verða klæðskeri," svaraði Hans
Christian. „Ég vil stunda leiklistina."
„Já, þá áttu von á góðu,“ svaraði máðirin. „Þú
verður látinn svelta og drekka olíu til þess að verða
nógu liðugur. Það hef ég heyrt að þeir geri. — Nei,
líttu bara á Stegman klæðskera! Hann hefur það
gott. Hann býr í Krossbænum, hefur stóra glugga
og menn í vinnu. — Ef þú yrðir einn þeirra, væri
þér vel borgið.“
„Ég vil stunda leiklistina, mamrna."
„Jæja, drengur minn, en það er ég sem ákveð
það. Bara að hann pabbi þinn hefði lifað. Hann var
skynsamur maður, þó að hann væri dálítið sérvitur.
— Æjá, það er mikil ábyrgð, sem hvílir á mér. Hvað
skyldi verða úr þér, sláninn minn.“
„Ég vil verða frægur,. mamma.“
„Frægur," endurtók móðirin.
„Já,“ segir drengurinn. „Fyrst verður maður að
ganga í gegnum svo hræðilega mikið illt og svo
verður maður frægur."
„Já, þú talar eins og þú hefur vit til.“
En nú komu gestir, rödd ömmu heyrist úr eld-
húsinu. „Nú þið eruð þá hérna að slæpast!"
„Nei, ég er ekki að slæpast, arnrna," hrópar dreng-
urinn. „Ég er iðinn.“
„Líf mitt leyfir sannarlega engan slæpingshátt,"
andvarpar Anna María. „Ég verð að taka svolítið
til hér heima, áður en ég fer að þræla fyrir aðra.
Eftir hádegið fer ég niður að ánni til að þvo fydr
bæjarfógetann og í kvöld fer ég að þvo flöskur í
lyfjabúðinni."
„Já, þú hefur nóg að hugsa um, Anna María.
Það var óhamingja, að þú skyldir missa manninn
þinn. En misstu ekki kjarkinn. Það hefur litið iHa
út fyrir fleirum en þér — jú, svo sannarlega. Hugs-
aðu þér bara, hvað ég hef orðið að þola. Maðurinn
minn gengur um bæinn og er hafður að háði og
spotti, af því hann er ekki með fullum sönsum. Þu
hefur þó drenginn.“