Æskan - 01.09.1975, Blaðsíða 25

Hann lá að ánni og upp að garði nágrannans, Falbe
etatsráðs.
Löngun Hans Christians til þess að láta taka eftir
sér og dást að sér, varð sterkari með aldrinum.
Hafði hann heyrt fólk segja, að hann hefði fallega
söngrödd, og strax á eftir reyndi hann að græða á
því. Hann söng [ garðinum svo að heyrðist víða
vegu. Kyrrlát sumarkveldin stóð hann á stórum steini
úti í ánni og söng hástöfum, þangað til margir voru
komnir til að hlusta á hann. —Ef etatsráðið hafði
gesti hjá sér í garði sínum, fór Hans Christian að
syngja hinum megin við limgirðinguna. Er hann var
búinn, hlustaði hann vandlega, hvernig söng hans
var tekið. Eitt sinn heyrði hann einhvern segja, að
þetta væri falleg rödd og hann yrði áreiðanlega
hamingjusamur vegna hennar. Slíkt mundi hávaxni
drengurinn og beið þess, að eitthvað merkilegt skyldi
Qerast. Eitthvað ævintýralegt kæmi fyrir hann.
Hann hafði heyrt, að keisaradæmið Kína væri
hinum megin á jörðinni, beint undir Odense. Hann
hugsaði sér að það væri alls ekki óhugsandi, að
kínverskur prins kæmi á stjörnubjörtu kvöldi upp
úr jörðinni, eins og moldvarpa, kæmi upp í garð-
inn hans, heyrði hann syngja og tæki hann með í
n'ki sitt, þar sem hann yrði rfkur og voldugur. —
En einhverntíma ætlaði hann að koma aftur heim
til Odense og búa í höll og vera frægur. Hann bjó
til teikningu af höllinni.
Hann dáðist að tignu fólki, og smátt og smátt
varð hann svo þekktur í bænum, að margir vildu
heyra hann syngja og lesa upp.
Sjálfur biskupinn sendi meira að segja boð eftir
hinum unga söngvara, og hjá honum sá Höegh-
Guldberg ofursti drenginn í fyrsta skipti. Ofurstinn
fékk áhuga fyrir drengnum og vildi gjarna hjálpa
honum; hann sá hve gáfaður hann var, en líka, að
hann vantaði menntun.
Hans Christian kom eftir þetta oft til Guldbergs.
þar reyndi fólkið að gera drengnum skiljanlegt, að
aiaður verður að menntast og læra, til þess að geta
komist áfram f lífinu.
Drengnum féll ekki slíkt tal; en er ofurstinn eitt
sinn sagði honum, að hann gæti heimsótt Christian
Prins, síðar Kristján áttunda konung, sem bjó í
Odensehöll, var hann fullur áhuga og tilhlökkunar.
í heimsókn hjá prinsinum í höllinni! Nú fannst
honum ævintýrið vera að byrja.
»Ef prinsinn spyr þig, hvað þig langi til að verða,“
sagði ofurstinn, „þá skaltu segja að þið langi óskap-
^ga til þess að verða stúdent."
Anna María lætur drenginn fara í sparifötin, með
silkiklút á brjóstinu, og nú gengur hann hreykinn
gegnum bæinn.
En þegar hann kemur til hallarinnar ólmast hjart-
Hvernig stendur á því, að lauf-
skrúð trjánna tekur á sig hina fögru
haustliti, þegar sumri hallar?
í blöðum jurtanna og laufi trjánna
býr fjöldi örsmárra efnisagna, sem
hafa í sér fólgin viss litarefni, svo
sem blaðgrænu, karotin (rautt) og
xanthopyll (gult). Að sumrinu þekur
græna litarefnið algerlega rauðu og
gulu litarefnin. En að haustinu, þeg-
ar þokur verða tíðari og nætur sval-
ari, fara litaragnirnar brátt að týna
tölunni. Blaðgrænan verður fyrst til
að lúta í lægra haldi, og þá koma
hin litarefnin í Ijós. Þá skarta lauf-
blöðin í hinum margvíslegustu lit-
um og taka síðan á sig gula og
rauða liti, þar til einnig þau litar-
efni dofna og hverfa svo með öllu.
að í brjósti hans. Hann sér fína þjóninn með silfur-
húna á stafnum, nemur staðar og dirfist ekki að
fara lengra. — En prinsinn hefur sent honum boð;
það hefur mikla þýðingu fyrir framtíð hans.
Hann skaust framhjá þjóninum inn í móttökusal-
inn, og þar stendur prinsinn, hár og föngulegur,
með dökkt, hrokkið hár.
Nú er hann ekkert feiminn lengur, nú er hann
fullur sjálfstrausts, þar sem hanp stendur frammi
fyrir hans konunglegu tign. Hann syngur og flytur
leikatriði eftir Holberg og gengur með lífi og sál
upp í listinni.
Prinsinn spyr hann, hvort hann ætli að stunda
leiklist. Hans Christian verður svo undrandi yfir
þessari spurningg, að hann svarar í einlægni, að
það sé heitasta ósk sín, en honum hefði verið sagt
að segja, að hann vildi ganga á skóla og verða
stúdent. Hans Christian Heldur að hann hafi höndl-
að hamingjuna, en svo koma vonbrigðin.
Prinsinn ræður honum til að læra einhverja iðn.
Drengurinn hneigir sig og fer; en prinsinn hefur
án efa tekið eftir vonbrigðunum í svip hans.
23