Æskan - 01.09.1975, Blaðsíða 24

kemur út í garðinn, ásamt gömlu konunni sem kann
að spá, hefur hitt hana á strætinu. Hún hefur áhyggj-
ur út af framtíð drengsins. Nú er maðurinn dáinn
og þá getur hún farið frjáls ferða sinna til spákonu
og stundað hjátrú, eins oft og henni sýnist. Hún not-
ar tækifærið og tekur spákonuna með heim.
Amma og spákonan fagna samfundunum. Gömlu
konurnar setjast á bekkinn. Anna María segir frá
drengnum og er hróðug af honum, af því, að hann
er svo merkilegt barn. „Ég vil nú, að hann verði
klæðskeri," segir hún,. „En hann er svo sérvitur,
og guð minn góður, ég vil ekki annað en allt hið
besta fyrir hann.“ Gamla konan kallar á drenginn
tií s'n og biður um að sjá höndina á honum.
„Merkilegt! Merkilegt!" segir hún og konurnar
horfa á hana í ofvæni.
„Þú ferð ekki beinustu leiðina, drengur minn!“
segir hún.
„Hvað sérðu? Hvað sérðu?“ spyr móðirin.
„Það er bæði gott og illt,“ heldur spákonan áfram.
„Það lítur út eins og hann eigi eftir að komast langt
út í veröldina, yfir stóra hafið.“
„Hans Christianí" segir Anna María og klappar
saman lófunum.
„Sonur þinn verður mikill maður,“ segir spákon-
an.
Þetta er spennandi í eyrum nágrannakonunnar og
nú stingur hún höfðinu milli trjánna.
Spákonan heldur áfram: „Einhverntíma verður
Odense uppljómuð þín vegna, Hans Christian."
Þetta var of mikið fyrir móður hans, hún grætur
af hrifningu, amma þurrkar augun l;ka.
„Ég vissi það, ég vissi það,“ segir amma.
En Hans Christian lokar augunum og hvíslar: „Ég
verð frægur."
Kunningsskapur
*
„Það er sagt, að Anna skósmiðsins ætli að gifta
sig aftur,“ er vana viðkvæðið hjá nágrönnunum.
„Ja, hví ekki,“ segja sumir. „Hún er dugnaðar-
kona og drengurinn er föðurlaus.“
En aðrir verða hneykslaðir.
Tveim árum eftir dauða Hans Andersens kemur
nýr skósmiður á heimilið. Það er Níels Jörgensen
Gundersen. Hann er orðinn stjúpi Hans Christians.
Hans Christian sættir sig við breytinguna, það
getur ekki verið öðruvísi. Honum finnst raunar ein-
kennilegt, að sjá annan mann í sæti föður síns, en
hann skilur líka, að mamma hans hefur of erfitt
með að fæða þau bæði. —
Þessi nýi pabbi er honum góður og lætur hann
ráða hvað hann gerir og meira krefst Hans Christian
ekki.
Hann heldur áfram með leiklistina, les upp úr
leikritunum, þegar tækifæri gefst og fær bækur að
láni alls staðar.
Fólk tekur eftir þessum bókhneigða dreng. Hann
talar við marga og eignast marga kunningja.
Þegar nágrannakonan stríðir honum, hverfur hann
á brott úr garðinum.
Hann hleypur þá til maddömu Bunkenflod. Hún býr
nokkrum húsum lengra burtu. Hún er prestsekkja,
og systir manns hennar býr hjá henni. Presturinn
var skáld og orti nokkrar vísur og kvæði. Konurnar
tala með stolti um hann. Maddama Bunkenflod
kennir Hans Christian að sauma brúðuföt og lán-
ar honum bækur. Þessi gáfaði drengur lýsir upp hina
einmanalegu tilveru þeirra. En hversu undrandi varð
hann ekki, þegar hann situr í fyrsta skipti í vist-
legu stofunni þeirra, með gömlu, fínu húsgögnunum,
speglum, teppum og púðum. Sllku er hann ekki
vanur og hann nýtur þess.
Hann úthellir hugsunum sínum og ríku ímyndunar-
afli yfir þá, sem honum þykir vænt um. Hann leik-
ur, les upp og syngur vísur. — Honum er hrósað, og
það er einmitt það, sem hann þráir mest.
Hér heyrir hann í fyrsta skipti orðið skáld; hann
fær lánaðar kvæðabækur og hann les nú leikrit
Shakespeares.
Hann er ekki hræddur við fullorðna fólkið eins
og hinir drengirnir. Þeir eru miskunnarlausir. Þeir
hæða hann og hlæja að honum. Dag nokkurn hleyp'
ur heill hópur á eftir honum og hrópar: Skopleika-
skrifari. Hinir löngu fætur hans bjarga honum frá
þessum æpandi-skara.
Foreldrarnir fluttu lengra inn í götuna, fram und-
an hliðinu upp að Munkamyllu. Þar fengu þau garð.