Æskan - 01.04.1976, Síða 12

Lítill drengur, sem ég þekki, ger-
ir það stundum að leita vandlega i
bréfakörfum, sem verða á vegi hans.
— „Vegna þess,“ segir hann, „að
maður veit aldrei, hvaða verðmæt-
um hlutum fullorðna fólkinu getur
dottið í hug að fleygja."
Dag nokkurn fann hann eitthvað,
sem líktist gleri framan af vasaljósi.
„Þetta er ágætt stækkunargler,“
sagði hann og stakk þvf í vasann.“
Hann vaknaði um miðja nótt og
gat ekki sofnað aftur, svo að hon-
um datt i hug, að nú skyldi hann
líta á eitthvað í gegnum stækkunar-
glerið sitt. Það fyrsta, sem hann leit
á var tréhéri, sem lá til fóta í rúm-
inu, en það undarlega var, að þeg-
ar hann leit í gegnum glerið, þá sá
hann ekki héra úr kubbi, heldur
sprelllifandi héra, sem bretti upp á
trýnið móti honum. Svo tók hann
glerið frá auganu og hvað var nú
þetta?
Hérinn var aftur orðinn eins og
hvert annað leikfang, skorinn úr
tré.
„Þetta er undarlegt gler,“ hugs-
aði drengurinn.
Síðan leit hann í gegnum glerið
á postulínsöndina, sem var á arin-
hillunni og — það var ábyggilegt,
hún varð að reglulegri önd, sem
baðaði ,út vængjunum og hefði
hoppað út á gólf, ef hann hefði
ekki flýtt sér að taka glerið frá
auganu og gera hana þannig aftur
að postulínsönd.
En nú var litli drengurinn orðinn
svo spenntur út af glerinu sínu, að
hann fór upp úr rúminu sínu og
læddist niður í svefnherbergi, þar
sem pabbi og mamma lágu sofandi.
„Því að,“ hugsaði hann, „ef það
breytir leikföngum í lifandi veru —
skyldi það þá breyta lifandi fólki í
leikföng?" Og hann lét glerið fyrir
augað og horfði í gegnum það á
pabba sinn og mömmu. — Og það
varð! Þau urðu alveg eins og Nói
og konan hans i leikfanga-Örkinni.
Til þess að vera alveg viss, þá tók
hann títuprjón og um leið og hann
hélt glerinu fast upp við augað, þá
reyndi hann að stinga prjóninum i
mömmu sína. En prjónninn gekk
ekki inn, því að hún var alveg hörð.
Prjónninn gerði ekki meira en rispa
svolitla málningu af henni.
Síðan tók hann glerið frá auganu
og þarna voru mamma og pabbi
aftur og steinsváfu. En til þess að
vera alveg viss, stakk hann aftur
með prjóninum. ( þetta skipti fór
hann inn og mamma hans rauk upp
með andfælum og æpti:
„Hrekkjalómurinn þinn!“ sagð'
hún. „Hvað ertu að gera upp ^
rúminu? Og hvað á að þýða
vera að stinga mig með íítuprjón?
„Fyrirgefðu, mamma," sagð'
hann, „en ég hélt að þú værir kon*
an hans Nóa! Þú varst það rétt
áðan!“
„Konan hans Nóa?“ sga®'
mamma hans. „Hvaða vitleysa er
þetta? Þig hlýtur að hafa verið sð
dreyma. Farðu strax upp í rúmið Þ'{t
og farðu að sofa.“
Svo fór hann aftur upp í rúmið
sitt og var bráðlega sofnaður. Morg*
uninn eftir lagði hann af stað
skólann og stakk glerinu i vasann
um leið og hann fór. f
Nú vildi svo til, að á leiðinni
skólann var hundur, sem !'tla
drengnum var afskaplega illa
Á hverjum degi sá hann hundinn
koma, ýta trýninu gegnum grind-
urnar á hliðinu, urra og gelta
það var ómögulegt að segja, hvð'
nær hann myndi stökkva yfir hliðið
og bíta hann.
Svo að þegar hann nálgaði^
hann í þetta skipti og hundurinn
fór að gelta, þá leit drengurinn á
hann í gegnum stækkunarglerið og
óðara var hann orðinn að einum at
þessum skrítnu postulínshundumi

Saga fyrir yrigstu lesendurna

10