Æskan - 01.04.1976, Qupperneq 14

Nóa, þegar þjónustustúlkurnar
komu niSur um morguninn til þess
að sópa gólfin.
„Þarna hefur óþekktar strákurinn
skilið eftir eitt af leikföngunum sín-
um í stofunni," sögðu þær og strax
og þær hreyfðu það, þá breyttist
það auðvitað i lifandi manneskiu.
„Hver ósköpin eru þetta," hróp-
uðu þær'. „Þetta er frúin.“
Og hún nuddaði sér um augun
og var voða syfjuð, því að hún hafði
verið á fótum alla nóttina. En á
meðan rúllaði glerið inn í horn og
það vildi svo til, að það lenti beint
fyrir framan músarholu og enginn
hugsaði frekar um það.
Um kvöldið kom margt fólk til
mömmu litla drengsins I kaffiboð.
Þetta var stíft og fínt fólk og litla
drengnum líkaði ekkert við það, en
samt hugsaði hann sér, að hann
skyldi læðast niður að stofuhurð-
inni og sjá það. Hann gerði það og
horfði á fólkið þaðan sem það sá
hann ekki. En litli drengurinn var
ekki sá eini, sem var forvitinn. Rétt
á sama tíma skreið lltil mús upp
úr holu sinni og ætlaði að sjá fólk-
ið og fyrir opinu var stækkunar-
glerið, svo að hún horfði í gegnum
það.
Á samri stundu breyttist allt fólk-
ið ( alls konar dúkkur — ( vaxdúkk-
ur og tuskudúkkur, ( bangsa og
staurkarla og postulínsstyttur. Og
það var ekki nóg með það! Á
veggjunum voru nokkur málverk,
sem músin sá l(ka — og meðan
raunverulega fólkið breyttist (
leikföng, þá steig allt fólkið í mál-
verkunum út úr myndarömmunum
í einkennilegu fötunum sínum nið-
ur á gólfið og fór að drekka kaffið
og borða kökurnar.
Þessu fannst litla drengnum svo
gaman að, að hann hló og klapp-
aði saman lófunum, en við þenn-
an hávaða varð músin hrædd. Hún
hljóp inn í holu sína og í stofunni
varð allt aftur eðlilegt.
Músin kom samt strax aftur til
þess að horfa á ný á þetta. En rétt
í sama mund kom pabbi drengsins
heim frá skrifstofunni og stóð I
stofudyrunum, þegar fólkið breytt-
ist í leikföng og mannamyndirnar
fóru að klifra út úr málverkunum.
En nú var músin orðin svo
Einn sunnudag stðdegis var Eg-
ill kennari að haldii fyrirlestur (
skólahúsiriu, og var íullt af áheyr-
endum, bæði börnum og fullorðn-
um. Hann lagði útaf hinum alkunna
málshætti „Þolinmæði þrautir vinn-
ur allar“ og nefndi mörg dæmi um
sannleik þessa málsháttar.
En þegar kennarinn hafði lokið
máli sínu stóð Anna gamla á
Brekku upp og bað um leyfi til að
koma með ofurlitla athugasemd.
Anna var niðursetningur og alkunn
fyrir hve málug hún var og fyrir
það hvað hún hafði gaman af að
þrátta.
„Já, gerðu svo vel og leystu bara
spennt að hún mátti til með
hlaupa og segja hinum músunum
að koma og horfa, svo að hún var
alltaf að snúa við og kalla á hinar
og horfa til skiptis og leyfa hinurn
að sjá til skiptis, svo að P&bb'
litla drengsins ætlaði alveg af göA'
unum að ganga af undrun, þegar
hann sá fólkið alltaf vera að breýt'
ast í leikföng og leikföngin ( fölk-
Loksins fóru þó mýsnar burt
allt varð eins og það átti að vera
og fólkið fór heim úr kaffiboðinU-
En pabbi litla drengsins var orð'
inn reglulega skelkaður. „Það eru
einhver álög á þessu húsi,“ sagð'
hann við sjálfan sig. Og eins fljö{t
og hann gat keypti hann annað-
Þau fluttu þangað og skildu gamla
húsið eftir tómt.
En enginn tók eftir stækkunar-
glerinu í opinu á músarholunni og
ef einhverjir aðrir koma og ®tla
að búa í húsinu, þá býst ég við, a®
þeir verði fyrir þessum sömu álög*
um.
frá skjóðunni," svaraði kennarinn-
Anna brosti og sagði:
„Humm, já, ég ætlaði bara a®
segja, að þetta með að þolminm®Ö|
þrautir vinnur allar, hefur nú ekki
reynst mér aldeilis óbrigðult. Til
að mynda skal ég segja ykkur Þa®’
að einu sinni átti ég litla svarta
hænu, sem lá á postuKnseggi, sem
hún veik ekki frá, því að hún hafð*
alveg sömu trúna og þú, Egill kenn-
ari. En þegar hún hafði legið á (
fjórar vikur, þá fór það syo, að hún
gafst upp, greyskammaranginn."
„Já, þetta er nú undantekning-
sem staðfestir regluna," sagð'
kennarinn, og allir fóru að hlseja-
ENGIN REGLA ÁN
UNDANTEKNINGAR
12