Æskan - 01.01.1982, Blaðsíða 33

Motsi hjálplegi

1 gamla daga bjó einu sinni skóla-
meistari einn í litlum bæ, langt frá
höfuðstaðnum. Honum þótti afar
gaman að kenna börnum. Þegar þau
gátu ekki komist til hans í skólann,
vegna þess hve langt þau áttu, var
hann vanur aö segja:
— Þið skuluð ekki setja það fyrir
ykkur börn. Ég skal láta hann Motsi
hjálpa ykkur!
— Eigum við að fá að ríða honum
1 ■ „Uss, hvað þú ert óhreinn
á löppunum. í baðið með
Þig.“
3. „Svona nú, þetta hlýtur
að vera gott.“
Motsi — en hvað það var gaman!
sögðu börnin og þá héldu þeim engin
bönd! Og það var ekki eingöngu
vegna þess að þau fengu að koma á
bak, heldur líka af því, að kennslu-
stundirnar hjá Chan gamla skóla-
meistara voru svo skemmtilegar að
börnin undu sér þar vel.
En hver var þá Motsi? munuð þið
spyrja. Var það hestur? Eða asni? Eða
máske stór hundur?
Nei, ekkert af þessu! Motsi var
dreki, ekta kínverskur taminn dreki af
allra bestu tegund. Þægur og hjálp-
legurog mikill barnavinur.
Og Motsi var óhemju langur, ég
held, að hann hafi verið nálægt kíló-
metra framan frá trýni og aftur á hala!
Hann fór um sveitina á hverjum
morgni og sótti börnin, sem áttu að
fara í skólann og fór með þau til
Chans skólastjóra. Og á kyöldin fór
hann með þau heim aftur.
Fólk brosti, þegar það mætti Motsi
með alla krakkana klofvega á bakinu.
Og drekinn var jafn vinsæll og víð-
kunnur og skólastjórinn sjálfur.
Svona gekk þetta í mörg ár, en þá
bar nokkuð sorglegt við.
Það komu skilaboð frá keisaranum
sjálfum. Hann hafði heyrt, að þarna í
sveitinni væri til úrvals dreki. En nú
var gamli hirðdrekinn dauður og allir
drekarnir, sem keisarinn vissi um,
voru fremur litlir eða þá að þeir voru
ekki nógu vel tamdir. Og nú óskaði
keisarinn að fá Motsi til sín í höllina og
lét þau boð fylgja, að hann mundi
innan skamms senda heilt herfylki til
að sækja hann
Hvað verður þá um börnin? hugsaði
Chan gamli sorgmæddur. — Ekki
geta þau gengið alla þessa löngu leið,
veslingarnir. Á sumrin eru vegirnir
rykugir og veðrið heitt, og á vetrum er
snjór yfir öllu eða svo mikill aur á
vegunum, að börnin komast ekki
leiðarsinnar.
— Eigum við ekki að segja, að við
getum ekki án hans Motsi verið? sagði
eitt af börnunum.
En Chan gamli hristi höfuðið.
— Það stoðar ekkert! Keisarinn
hefur krafist að fá hann og þá hirðir
hann ekkert um, hvað við segjum.
Nei, þetta er mikið vandamál.
— Getum við ekki falið hann Motsi
þangað til hermennirnir eru farnir
aftur og sagt aó hann hafi strokið?
— Hvar getur maóur falið dreka,
sem er jafn langur og Motsi er? En
vitanlega — ef við hefðum nokkurn
felustað, þá væri þetta víst besta úr-
4. „Jæja, nú er best að ég
baði þig í staðinn.“