Æskan - 01.05.1983, Qupperneq 15

”Þögn,“ hvíslaði hann, „heyrir þú
ekki, að einhver er að koma?“
Róbert hlustaði.
..Þú átt kollgátuna," sagði hann.
..Við skulum fela okkur í runnun-
um meðfram stígnum," sagði Ant-
or>. „þaðan getum við fylgst með
Þeim, sem fer framhjá."
Skömmu síðar höfðu þeir fundið
felustað og nú gægðust þeir
sPenntir út á milli greinanna.
Róbert sá hann fyrst, og í þetta
sinn var það HANN, sem gaf bróð-
Ur sínum olnbogaskot. Hann sagði
ekki neitt, en kinkaði kolli í átt að
manninum, sem kom þarna
ðangandi og leiddi reiðhjól.
Anton stirðnaði allur upp. Maður-
'nn, sem gekk framhjá felustað
þeirra rétt í þessu, var í Ijósgráum
Jekka, dökkbrúnum flauelsbuxum,
hvítri skyrtu, bindislaus og auk
þess berhöfðaður.
Hvorugur þeirra þorði að draga
andann. Þeir lágu hreyfingarlausir,
Þangað til maðurinn var kominn í
hvarf í beygju sem var á veginum.
Anton varð fyrri til að rjúfa
Þógnina.
..Afbrotamaðurinn," sagði hann,
°9 það fór hrollur um Róbert.
Hann var svolítið kjarkminni en
Þnóðir hans, og hann gat ekki leynt
Þvi. að honum var um og ó um
Þetta allt saman.
»Við verðum að gera eitthvað til
aö ná í hann,“ hélt Anton áfram, um
'eið og hann skreið fram úr felu-
staðnum til þess að fylgja mannin-
um eftir.
Pað var varla, að þeir þorðu að
fara fram hjá beygjunni, og nú
námu þeir báðir skyndilega staðar,
e,ns og þeir væru negldir við jörð-
lna. Maðurinn hafði lagt frá sér hjól-
'Þ °g sest niður á trjábút og beit í
Þrauðsneiðar.
Anton og Róbert flýttu sér aftur í
skjól.
„Nú dettur mér snjallræði í hug,“
sagði Róbert, þegar þeir voru
komnir nægilega langt í burtu.
Síðan skýrði hann bróður sínum
frá hugmyndinni. Áður en því lauk,
skein áhuginn út úr andliti Antons.
„Stórkostlegt," sagði hann, „þetta
skulum við svo sannarlega gera.“
Til allrar hamingju sat maðurinn
þarna ennþá, þegar drengirnir
komu aftur nokkrum mínútum síðar.
Anton hélt á stórum poka undir
hendinni og Róbert dró á eftir sér
sterklegan kaðal. Þeir höfðu greini-
lega í hyggju að ganga hraustlega
til verks.
„Við verðum að læðast aftan að
honum," hvíslaði Anton að Róbert.
„Ég smeygi pokanum yfir höfuðið á
honum, og svo vefur þú með kaðl-
inurn."
Það fór hrollur um Róbert af
spenningi, og nú var hann tilbúinn
með kaðalinn.
Ofurhægt og gætilega læddust
þeir nú aftan að manninum, þang-
að tii þeir voru komnir svo nærri, að
þeir voru hræddir um, að hann
veitti þeim eftirtekt.
Nú gaf Anton Róbert merki og
reis um leið á fætur, tók tvö stór
skref og smeygði pokanum yfir höf-
uðið á afbrotamanninum, sem þeir
höfðu verið svo lánsamir að finna.
„Komdu með kaðalinn og byrj-
aðu að binda," kallaði Anton til Ró-
berts, og Róbert lét ekki segja sér
það tvisvar.