Æskan - 01.05.1983, Qupperneq 17

feðgarnir
Prjádagur stökk út í bátinn og kallaði: „Hér liggur þá enn
e|nn bandinginn." Ég fór út í bátinn og sá ég þá villimann
e|nn liggja neðst í honum, fjötraðan á höndum og fótum, og
hálfdauðan af hræðslu. Ég skar í sundur sefreipi það, er
hann var fjötraður með, og reisti hann á fætur. En hann var
SVo aumur og magnþrota, að hann hné niður með andvörp-
Urr|. Hann hefur víst hugsað, að nú ætti að lífláta sig.
þá rétti ég Frjádegi rommpelann og mælti: „Gefðu hon-
Urr> að súpa á og huggaðu hann. Segðu honum, að honum
skuN ekkert verða gert til meins". Villimaðurinn saup sér
teyg af romminu, reis því næst upp og lauk sundur augum.
0|< ég þá eftir því, að Frjádegi varð allt í einu furðulega
s,arsýnt á hann. Ég ætlaði að fara að spyrja hann, hvað
Það væri, er vekti svo mjög athygli hans, en í sama bili hljóp
hann með fegins ópi um hálsinn á villimanninum og kyssti
hann hágrátandi. Síðan hoppaði hann í háa loft, hló og
Son9 og dansaði, neri saman höndunum og stökk ýmist
UPP á land eða út í bátinn aftur.
Það var ekki fyrr en eftir margítrekaðar spurningar, að
hann lét mig verða þess vísan, að þessi villimaður væri
,aðir sinn. Ég gat ekki sjálfur tára bundist, þegar ég sá hina
b^rnslegu ást og fögnuð brjótast svo ákaft fram hjá þess-
UrTl góða syni, er hann hitti föður sinn svona óvænt og sá
hann frelsaðan úr hættunni.
Hann lét ekki af að votta elsku sína og fögnuð. Ýmist
^yssti hann föður sinn eða lagði höfuð hans upp að brjósti
s,nu, eða hann neri hendur hans og fætur, sem höfðu
bélgnað undan fjötrunum.
Petta atvik gerði það að verkum, að við hugsuðum ekki
,rekar um að elta hina þrjá villimenn. Þetta var annars
^esta happ fyrir okkur, því stundu seinna skall á það
0,boðs veður, sem okkar bátar mundi ekki hafa af borið, en
Sem hinsvegar hefur vafalaust búið flóttamönnunum vota
9r°f í sjávaröldunum. Nú tók ég brauð upp úr tösku minni,
skipti því í tvennt og fékk Frjádegi annan helminginn handa
,0ður hans, en hinn helminginn gaf ég Spánverjanum. Þar
aé auki hafði ég dálítið af rúsínum í töskunni, og skipti ég
Þeim eins á milli þeirra.
^á stökk Frjádagur allt í einu af stað og sentist inn í
sk°ginn sem kólfi væri skotið. Eftir örstuttan tíma kom hann
aftur með könnu fulla af ágætu uppsprettuvatni, og hressti
vatn þetta föður hans og Spánveijann engu síður en rommið
hafði gert.
^eð því að dagurinn, er þetta gerðist, var Fimmtudagur,
er fyrrum hét Þórsdagur, þá nefndi ég föður Frjádags eftir
Því og lét hann heita Þórsdag. Þeir báðir, hann og
sPánverski maðurinn, er Gúzmann nefndist, voru svo
0,9niráfótunum, að þeirgátu ekki gengið. Flutti Frjádagur
þá með landi fram, þótt hvasst væri, og lenti með þá í nánd
við bústað okkar. Þar bjuggum við til börur úr viðargreinum
og bárum þá svo upp í hellinn. Þar voru þeir lagðir í mjúka
hvílu og sofnuðu þegar í stað.
Ég hló að því í huganum, að ég væri í raun réttri
konungur eyjarinnar og þessir þrír menn þegnar mínir eða
þjóðin, en ekki lét ég huga minn dvelja lengi við þann
hégóma, heldur tók ég mig undir eins til og fór að matreiða
súpu og steik handa þjóð minni. Spánverjinn og Þórsdagur
vöknuðu rétt í hæfilegum tíma og nú var gengið til máltíðar.
Frjádagur hafði það embætti að vera túlkur, og lét ég
hann spyrja föður sinn, hvort flóttamennirnir mundu koma
aftur með vinum sínum, ef svo færi, að þeim yrði heimkomu
auðið í átthaga sína. Þórsdagur kvaðst helst vera á því, að
þeir hefðu farist í ofveðrinu. En þó þeir aldrei nema hefðu
komist til heimkynna sinna, þá mundu þeir samt ekki þora
að fara hingað með vini sína, því eftir því, sem hann hefði
heyrt þeim farast orð, þá hefðu þeir haldið, að eyjan væri
full af göldrum og gjörningum. Þeir hefðu verið fulltrúa um
það, að við Fjádagur hefðum verið illir andar.
Hjá Spánverjanum fékk ég vitneskju um það, að sextán
félagar hans hefðu dvöl hjá samlöndum Frjádags.
Nokkru síðar sagði ég við hann: „Ég hef öll þau tól og
áhöld, sem með þarf til að smíða nokkurn veginn stórt skip.
Ef landar yðar væru hér, þá gætum við smíðað skip og
ferðast svo til heimkynna okkar. Hvernig líst yður á það, ef
ég leyfði yður að sækja landa yðar?“
Spánverjinn svaraði: „Það væri þvílík velgjörð, að ég og
landar mínir ættum yður eilífar þakkir að gjalda. Þér munuð
flestum betur geta gert yður hugmynd um það, hvað sárt
okkur langar til að sjá aftur föðurland okkar." Ég ásetti mér
nú að sjá fyrst fyrir nægum vistum, svo að þegnar mínir liðu
ekki skort.
Við sáðum í stóran akurteig, og þegar til uppskerunnar
kom, þá fengum við af honum tvö hundruð og tuttugu
skeppur korns.
Með því nú að hrísgrjónauppskeran varð einnig ágæt, þá
leyfði ég Spánverjanum að fara og sækja landa sína. Samt
lagði ég ríkt á við hann að taka enga aðra með sér en þá,
sem handsöluðu honum með svardaga, að þeir skyldu reyn-
ast drottni eyjarinnar dyggir og auðsveipir í öllum greinum.
Faðir Frjádags kvaðst fús að vera með í þessari för, og
einn morgun snemma lögðu þeir af stað frá eyjunni á öðrum
barkbátnum, sem við höfðum náð frá villimönnunum, en
við, sem eftir urðum, árnuðum þeim af hjarta allrar
hamingju.
Næst: Óvæntur atburður. Umskipti.