Æskan - 01.01.1986, Blaðsíða 18

Falin nöín
Smásaga
Einu sinni var lítill strákur sem hét
Kristján.
Kristján átti heima í Reykjavík.
Honum þótti leiðinlegt að eiga
heima í svona stórri borg. Einu sinni
sagði Kristján við mömmu sína og
pabba:
— Ætlum við aldrei að flytja?
- Viðreynum aðflytjaívor,
sagði pabbi.
— Hvert flytjum við?
— Við flytjum til Þorlákshafnar.
Kristján ljómaði af gleði. Hann
sagði vinum sínum frá þessu.
— Hvenær flyturðu? spurðu þeir.
- í vor, sagði Kristján voðalega
montinn.
Kristján skoppaði heim til ömmu.
Amma spurði:
— Af hverju ertu svona glaður?
- Veistu að ég er að flytja í vor?
Þegar veturinn var liðinn átti hann
að flytja.
— Hvenær flytjum við eiginlega?
— Á morgun.
- Mammamáéghjálpaviðað
bera út í bílinn?
- Já ætli það ekki.
Næsta dag kom stór bíll. Kristján
tók einn kassa en hann missti kass-
ann og þá heyrðist klirr, klirr.
Mamma leit ofan í kassann. Hann
var búinn að brjóta tvær styttur og
það voru fallegustu stytturnar.
Mamma varð vond og Kristján fór að
gráta. Pabbi spurði hvað væri að...
- Égbrautfallegustustytturnar.
— Ekki gráta Kristján minn. Við
kaupum nýjar styttur handa
mömmu.
— Eruð þið að koma? spurði
mamma.
— Já, nú komum við.
Kristján hlakkaði mikið til að
koma til Þorlákshafnar og þegar
hann sá þangað sagði hann:
- Er þetta Selfoss?
— Nei, sögðu mamma og pabbi.
Þetta er Þorlákshöfn.
— Þá sagði Kristján: Hvað búa
margir í Þorlákshöfn?
En það vissu mamma og pabbi
ekki.
- Á ég að vera þar í skóla?
- Auðvitað, Kristján minn.
Þegar þau voru komin alla leið
varð Kristján ennþá spenntari.
Kristján átti frænda í Þorlákshöfn
sem hét Gísli Kristján Þorsteinsson.
Hann var tíu ára eins og Kristján.
Þegar þeir voru saman fóru þeir í
fótbolta.
Kristján var góður í fótbolta af því að
hann hafði æft og meira að segja
keppt í Reykjavík.
Hann kynntist alltaf fleiri og fleiri
strákum. Þeir voru ágætir en Gísli og
Sturla, sem voru báðir tíu ára, voru
skemmtilegastir.
Honum þótti gaman að eiga heima
í Þorlákshöfn og fluttu þau aldrei
þaðan.
Sigrún Huld Pálmarsdóttir
3. bekk
Grunnskóla Þorlákshafnar
Nú látum við reyna á hvernig ykkur
gengur að finna nöfnin. Lausn send-
ið þið til Æskunnar, pósthólf 523,
121 Reykjavík. Við verðlaunum þrjá
glöggskyggna.
Nafn getur verið falið inni í orði,
verið hluti tveggja eða fleiri orða
(síðari hluti eins - seinni hluti ann-
ars), eða eitt orð sem notað er í
annarri merkingu í setningunni.
Dæmi um það hvernig finna má
nafn:
Þú verður að toga í og taka á, slakur
má kaðallinn ekki vera. (Tvö nöfn —
en kommu þarf að bæta yfir staf í
öðru þeirra) Nöfnin eru Áslákur og
Vera.
Nú skuluð þið spreyta ykkur:
1. Þetta er agn, Arnar, illt mun að
baki búa.
(Sex nöfn — og að auki eitt óvenju-
legt kvenmannsnafn sem líka var fal-
ið í síðasta blaði en þarf ekki að finna
að þessu sinni)
2. Þeir unnu sigur, Borgarmenn, en
mótherjarnir frá Hlíð urðu að láta í
minni pokann.
(Fimm nöfn — í tveim tilvikum er
stafsetningin þó röng — í skal verða
ý og i - ý
3. Ég hef ekki séð stærri hval, Dóri!
Þetta er mikilfengleg sjón.
(Tvö karlmannsnöfn)
4. Ég sé ekki neinar líkur á samningi,
málið er svo flókið og menn svo óbil-
gjarnir.
(Fjögur nöfn — í einu þeirra á að
vera y en í setningunni er i.)
5. Þetta hefur verið erfið törn en nú
má rétta úr sér og slaka á.
(Tvö karlmannsnöfn)
18