Æskan - 01.01.1986, Blaðsíða 24

Cagnvegir
Rúnar og Guðmundur ásamt Haraldi
Þór bróður sínum
RúnarHelgi og Guðmundur
Kristján Oskarssynir
ræða uið afa sinn,
Tryggva Jónatansson á
Litlahamri íEyjafjarðarsýslu
„Þetta var annálað
Tryggvi rifjar upp gamla daga:
„Þegar ég var að alast upp hér á
Litla-Hamri var ég smali. Ég fór á
fætur klukkan sex á morgnana og var
oftast kominn kl. níu til baka. Það var
smalaleiðin fram í gil þar sem Mjaðmá
rennur. Þar eru margir hamrar og
hvammar og mikla aðgæslu þurfti svo
að ærnar týndust ekki. Oft vildi til
þegar mér sást yfir og ær urðu eftir að
mér heyrðist vera kallað í mig. Fór ég
þá til baka og gáði betur að og náði í
ærnar sem eftir voru.
Einu sinni snemma vors fórum við
Haraldur bróðir minn fram í gilið.
Blæjalogn var og hitasólskin, snjór
næstum allur upp tekinn og farið að slá
í jörð. Þannig hagar til að austan við
ána stendur klettur einn. Hann er eins
draugaherbergi. “
og kirkja í laginu og á honurn er hár
turn. Við óðum yfir ána sem ekki var
mjög mikil. Neðan við kirkjuna var
hallandi grasflötur. Ég lagði mig út af
á grasfletinum, lá á bakinu og teygði
hendurnar út frá mér. Þá dettur eitt-
hvað niður í lófa mér. Það var ofur
lítill steinn sem gerður var úr ótal
kristöllum sem glitraði á í öllum regn-
bogans litum. Það er alveg ómögulegt
að þessi steinn hafi komið í lófa minn
að eðlilegum hætti. Ég var svo langt
frá klettinum. Þegar ég kom heim setti
ég steininn í eldspýtustokk og geymdi
hann í kistuhandraða sem ég hafði til
umráða. Þegar frá Ieið leystist
steinninn sundur í ótal litla kristalla og
einu sinni þegar ég ætlaði að skoða
hann var hann horfinn.
Þegar ég var á Hólum í Hjaltadal
1925 höfðum við skólapiltar matar-
félag. Eitt sinn þurftum við að fá okk-
ur hross til slátrunar. Það kom í minn
hlut að sækja hest að bænum Sjávar-
borg sem er í nánd við Sauðárkrók.
Það var orðið dimmt af kvöldi þegar
ég kom þangað og gisti ég þar. Svo
hagaði til að stofa var skammt innan
við bæjardyrnar. Ég mataðist um
kvöldið í fremri stofunni. Bóndi vísaði
mér til sængur og spyr mig áður en
hann býður mér góða nótt hvort ég sé
nokkuð myrkfælinn. Ég kvað nei við.
Hann sagði að umgangur væri uppi
yfir herberginu. Ég sagðist ekki láta
mér bregða við það. Bóndi lét mig fá
lampa. Slökkti ég ljósið og sofnaði.
Síðan hrekk ég upp við að komið er
inn til mín, gengið að rúminu og strok-
ið eftir sænginni. Mér varð ónotalega
við og fannst eins og kalt vatn rynni
milli skinns og hörunds. Varð ég þess
var að „þetta“ hvarf úr herberginu. Ég
kveikti ljós en hugsaði svo með mér
að „þétta“ gæti ekkert illt gert mér,
slökkti því ljósið og sofnaði aftur. Fór
ég snemma á fætur morguninn eftir og
nefndi þetta ekki, tók hestinn og hélt
heim til Hóla. Þegar þangað kom
sagði ég frá þessum atburði og frétti þá
að þetta væri annálað draugaherbergi
og margir hefðu flúið þaðan.“
24