Æskan - 01.01.1986, Blaðsíða 25

Ljóöaskrá
Guðmundur Ingi Kristjánsson er bóndi að Kirkjubóli í Önundarfirði og
uar löngum kennari og skólastjóri þar í sueit. Hann er þjóðkunnur af
Ijóðum sínum og hafa þau uerið gefin út í nokkrum bókum.
Þarna kemur hún fram með fangið
f fangi sér.
Og ærnar þyrpast glaðar á garðann,
þegar gefið er.
Hún dreifir heyinu. Hárið blaktir,
hennar skart,
og sveiflast, prýtt með svolitlu af mosa,
sólskinsbjart.
Þú sást hana í fimleikum, fijálslega, mjúka
og fagnandi um leið.
Þú gladdir þig við hennar grönnu limi
og gelgjuskeið.
Og hörundið greindist frá ljósara líni,
svo ljóst sem það var.
Þú dáðist að formi og fótaburði.
— Var hún fegurri þar?
Þú sérð að hún er sextán ára,
sviplétt og grönn.
Hún horfir niður dálítið dreymin
í dagsins önn.
Þú sérð í augunum blik eða bjarma
gegnum bráhárin löng.
Og varirnar opnast, votar og rjóðar,
eins og varir í söng.
Þú sást hana í dansi, léttfætta og lipra
með ljósbrúna skó,
skrjáfandi silki bærðist á brjósti,
hún brosti og hló.
Hún hallaðist aðeins að unglingsins barmi
í óljósri þrá.
Þú fannst í augunum flöktandi glampa.
— Var hún fallegri þá?
Manstu ekki í vetur, er skaflarnir skinu?
Hún tók skíðin sín ein
og lék sér glöð um hlíðina og hálsinn,
meðan hálfmáninn skein.
Og það var til fagnaðar, frelsis og þroska,
sem ferillinn lá.
Hún ljómaði barnsleg af unaði og æsku.
— Var hún indælli þá?
Hún réttir sig upp og gengur inn garðann
og gleðina ber.
Hún hoppar niður á hlöðugólfið
og hverfur þér.
Þý heyrir, hvernig hún hreinsar og sópar
og hagræðir þar.
Og ærnar standa glaðar á garða
þar sem gefið var.
25