Æskan - 01.01.1986, Síða 27

Hér birtist þriðji hluti
framhaldssögunnar um Mannaog
krakkana í Óralandi. Enn eru þau Agni og
Eva í Óralandi raunar ekki komin til sögunnar
- en það verður í næsta blaði.
Höfundurinn, Jón Dan, er þekktur og viður-
kenndur rithöfundur, einkum af skáldsögum
fyrir fullorðið fólk.
Þessi skemmtilega og vel gerða saga
sýnir að honum er ekki síður lagið að semja
fyrir böm og unglinga.
Þetta var óhappasumar. Fyrst sner-
lst Teini svo illa um ökklaliðinn að
hann varð að fara í land. Hann var
alveg herfilega bólginn og mátti ekki
stl'ga í fótinn, gat þó staulast um með
staf. Og setið gat hann og þess vegna
bæði stokkað upp og beitt þegar Pálmi
hafði gert honum hásæti.
Teini réð sér ekki fyrir kæti yfir því
að fá að vera með Manna allan lið-
langan daginn. En það fór á annan
Veg. Manni var tekinn úr beitningu og
gerður að háseta. Hann var himinlif-
andi yfir þeim skiptum. Þeir fengu
stillilogn og blíðu í fyrstu veiðiferð en í
Þeirri næstu rauk hann upp með rok
°g velting. Þá fór Manni að æla. Kall-
lr>n jós yfir hann svívirðingum en
Manni vissi af langri reynslu að nú
væri besta ráðið að þegja. Hann var
ekki lengur staddur í Óralandi.
Honum féll þó ekki verk úr hendi.
ess vegna þótti hann ekki afleitt
sJómannsefni. í næstu ferð stóð hann
Slg betur og kastaði aldrei upp þrátt
yrir talsverða ágjöf.
Aö henni lokinni sagði Jónas við
systur sína:
Húðarselurinn hann sonur þinn get-
ar orðið sjómaður ef ég fæ að berja úr
°num andskotans letina.
En mamma svaraði:
Ef ég mætti ráða, Jónas, léti ég
^anna síðast í þínar hendur. Það er
j-hki nema fyrir engla að umgangast
spillir öllum dauðlegum mönn-
um og dregur þá ofan í svaðið til þín.
Hu, rumdi í Jónasi, kerlingarvæll.
En þó mamma segði að englar einir
stæðust ljótan munnsöfnuð Jónasar og
hún bæri sífelldan kvíðboga fyrir
óæskilegum áhrifum bróður síns á
Manna, vissi hún vel um eina sál sem
hélt hreinleika sínum í daglegri um-
gengni við rustamennið. Það var Teini
sonur hans, Marteinn Jónasson. Síðan
móðir hans hvarf út í buskann, ör-
þreytt á sambúðinni við Jónas og „fá-
ráðlinginn hann Teina,“ eins og hún
orðaði það, og hann kom til Ólafar,
hafði hún aldrei þurft að ávíta hann
fyrir ljótt orðbragð. Engu var líkara en
hann missti sjón, heyrn og alla skynjan
um Ieið og karlinn opnaði munninn.
Það fór allt fyrir ofan garð og neðan
hjá honum. Grófasta hnjóðsyrði, sem
hann kunni, var „ansans greyið“. Sál
hans var jafnflekklaus og málfarið, ef
til vill líka jafneinföld. í víðri veröld
var vandfundinn meiri blessaður sak-
leysingi en Teini.
Ólöf sagði að hingað til hefðu þeir
Manni verið á sama plani. En nú var
Manni að stálpast. Hann reyndi að
tukta Teina til, heimtaði að hann segði
„ég“ um sjálfan sig en ekki „Teini“.
Honum varð dálítið ágengt en ein-
feldningurinn reyndi á þolrifin.
Smám saman fór Manni að forðast
hann og sækjast eftir hasarleik með
jafnöldrum sínum. Þegar landlega var
horfðu þeir á „vídeó“. Það var fólgið í
því að híma fyrir utan danshúsið og
fylgjast úr leyni með strákunum sem
komu út og skutust bak við bragga til
að kyssa stúlkurnar sínar. Þær höfðu
farið á undan og biðu. Þetta var
skemmtilegasta myndband sem þeir
þekktu.
Svaka fjör í kvöld, hvísluðu þeir. En
að hafa lyst á þessu.
Svo æptu þeir heróp til að hrella
kossapörin.
En Manni hætti fljótt að æpa. Þess í
stað var hann farinn að roðna.
Enginn vissi hvort Teini skildi það
sem var að gerast. Hann hafði Jörp og
Vænu. Ef til vill var það honum nóg.
Manni fann oft til samviskubits um
þessar mundir. En þroski hans varð
ekki stöðvaður.
27