Æskan - 01.01.1986, Blaðsíða 28

M/Ifíi_____________________________
Næst varð Manni fyrir óhappinu.
Þegar Ævar lagði að rann hann á hálu
þilfarinu og skall aftur fyrir sig. Það
glumdi í bátnum stafnanna á milli þeg-
ar hnakkinn á Manna slóst utan í lest-
arbríkina. Það heyrðist honum að
minnsta kosti. Svo heyrði hann ekki
meira í það skiptið því næstu tímana
vissi hann hvorki í þennan heim né
annan.
Hann rankaði við sér í alhvítri ver-
öld, í hvítu herbergi með hvítum hús-
gögnum. Honum fannst hann stinga
dálítið í stúf við hvítt rúmið sem hann
lá í, sjálfur brúnn á hörund og frekn-
óttur fram á handarbök. Hann heyrði
skrjáf við hliðina á sér og ætlaði að gá
hvað það væri en fann til í höfðinu.
Honum þótti sem heilinn í sér gutlað-
ist til. í næstu andrá kom andlitið á
mömmu inn í sjónsvið hans. Hún
strauk honum blíðlega um vangann.
Hvað? hvíslaði hann. Er ég á spítal-
anum?
Talaðu sem allra minnst, sagði
mamma lágum rómi, og ekki reyna að
hreyfa þig. Ef þú ert stilltur og hlýðinn
drengur þarftu ekki að liggja hérna á
spítalanum nema...
Eitthvað rofnaði og það söng í hlust-
unum á honum. Hann hélt hann væri
kominn um borð í Ævar. Sjórinn var
ókyrr og báturinn valt heilmikið.
Manni kúgaðist og kastaði upp,
veinaði og ældi. Ha? hugsaði hann, ég
hélt ég væri kominn yfir það að verða
Er læknirinn þarna? greip hann
fram í. Ég bíð með kláran bát og læt
ekki tefja mig ef strákræfillinn er úr
hættu.
Þú ert alltaf jafn-kaldranalegur,
sagði Ólöf. Þú vilt vera ruddalegur. Þú
veist ekki hvað þú gerir þér illt með
þessu háttalagi þínu. Hann Pálmi
heyrði hvað þú lést út úr þér þegar
Manni lá rotaður á þilfarinu. Þá varstu
ekki með þessi látalæti.
Hann heyrði ekkert, hann er lyga-
laupur. Ég vil fá að tala við læknis-
óbermið.
Þegar hann hafði fengið staðfest-
ingu á eðlilegri líðan drengsins lét
hann samstundis úr höfn. Ólöf sleit sig
frá Manna og settist upp í bílinn. Á
meðan hún beið eftir Héðni minntist
hún þess sem Pálmi hafði sagt:
Þú hefðir átt að hlusta á hann
bróður þinn þegar hann stóð yfir
Manna og vissi ekki hvort hann væri
lifandi eða dauður. Sá var nú ekki
líkur sjálfum sér. Viltu að ég endur-
taki það sem hann lét út úr sér: Þú
mátt ekki drepast, sagði hann, þú mátt
ekki drepast án þess að vita að Jónas
túli er -ekki bara vondur. Æ, hvað
verður um armingjann minn ef þú
drepst? sagði hann.
Hún hrökk upp úr hugsunum sínum
þegar Héðinn kom. Hún var þakklát
honum fyrir hve hratt hann ók. Hún
þurfti að flýta sér heim til að stokka
upp Og beita. Framhaid
sjóveikur. Svo lygndi og hann ætlaði
að sofna upp við lunninguna.
Þegar bæði hjúkrunarkona og
læknir höfðu fullvissað móður hans
um að Manni væri á batavegi fékk
Ólöf að hringja og segja bróður sínum
að drengurinn væri ekki lengur talinn í
lífshættu.
Af hverju ertu þá að grenja? spurði
Jónas.
Það er ekki auðvelt að horfa upp á
hann kúgast og æla, meðvitundar-
lausan, gat hún stunið upp.
Á ég að ná í þig?
Nei. Hann Héðinn í Viðvík er hérna
að heimsækja móður sína. Hann bauð
mér far heim.
Á björgunarsveitarbílnum auðvitað.
Þeir kunna að hagnýta sér aðstöðuna,
þessir herrar.
Nei. Á gamalli fíatdruslu. Þú ert...
28