Æskan - 01.02.1987, Qupperneq 18

Alli litli álfur
á heima í Bláfjöllum
Hann býr þar
með pabba, mömmu og afa
í stórum hól
efst uppi á fjallinu
þar sem stólalyftan endar.
Honum finnst gaman á veturna
þegar snjórinn leggst yfir
og allt fólkið fer á skíði.
Þá setur hann á sig
rauðu skotthúfuna,
dregur fram litlu skíðin
sem afi bjó til handa honum
og rennir sér niður brekkurnar.
Hann er duglegur á skíðum
og fer alltaf í hæstu brekkurnar.
Mamma er oft hrædd um
að hann muni troðast undir
en Alli er svo snöggur
að forða sér
að hann hefur aldrei
lent í neinu slysi.
Einu sinni munaði þó litlu.
f>á kom hann á fullri ferð
niður háa brekku
og allt í einu renndi sér
stór og feitur maður
beint í veg fyrir hann.
Maðurinn sá ekki Alla
því að álfar sjást ekki
nema þeir séu húfulausir.
Sennilega hefði Alli slasast illa
í það sinn
ef hann hefði ekki
verið svo heppinn
að geta skotist
á milli fótanna á manninum.
Hann varð samt hræddur
og þegar hann kom niður
flýtti hann sér að klifra
upp á annað skíðið
hjá manni sem var að fara
í stólalyftuna
og buna með henni alla leið
upp að hólnum heima.
Svo fór hann inn
og sagði afa og mömmu söguna.
18
Afi varð öskureiður.
„Þetta er bara alveg ófært,“
sagði hann.
„Hér áður fyrr vorum við
í friði og ró í Bláfjöllunum
og þau eru okkar land.
Svo koma þessir menn
og setja allt á annan endann.
Og biðja ekki einu sinni urn
leyfi! “
„Þeir geta ekki beðið um leyf1
því að þeir sjá okkur ekki.
Við erum alltaf með húfurnar,
sagði Alli.
„Þeir vita að við erum hérna-
Það er til mikið af bókum
með álfasögum
og þar stendur að álfar
búi í hæðum og hólum.
Þetta er bara frekja,“ sagði afi-
Mamma og Alli reyndu að ró^
afa
en það var erfitt.
Hann var svo æstur.
Hann vildi helst fara í stríð
við mennina.
Hann þaut út
og Alli og mamma sáu
hann hverfa inn í lyftuhúsið.