Æskan - 01.01.1988, Blaðsíða 6

Verðlaunasagan í smásagnasamkeppninni eftir
„Daddi! Daddi! Vaknaðu“.
Ég opnaði augun.
„Daddi! Veistu hvað? Við erum að
fara að kaupa okkur hund,“ öskraði litli
bróðir minn sem stóð við rúmið mitt,
barði í hausinn á mér og hoppaði og
skoppaði af eftirvæntingu.
„Ókei, ókei. Slappaðu af. Ég er að
koma,“ muldraði ég og reis upp ringlað-
ur eftir að hafa vaknað svona óskemmti-
lega. Bróðir minn hélt áfram að hoppa og
skoppa við hliðina á mér og brosið náði
milli eyrnanna á honum.
„Hvaða dagur er í dag, Biggi?“ spurði
ég hás.
„Laugardagur,“ svaraði hann.
Allt í einu mundi ég af hverju hann
var svona æstur. Við áttum að ná í hvolp-
inn.
Ég spratt upp. Ég var alveg eins æstur,
greip þau föt sem voru mér næst, hentist
út úr herberginu og klæddi mig í bux-
urnar um leið. Þetta var dásamlegur dag-
ur. Draumur minn ætlaði að rætast. Mig
hafði alltaf dreymt um að eignast hund.
Mömmu, pabba og Bigga hafði líka
dreymt um það. Við höfðum bara aldrei
húsnæði til þess en loks kom að því að
við keyptum húsnæði þar sem hundur
varð ekkert vandamál. Við biðum með
að fá okkur hund þar til prófum var lok-
ið hjá mér um vorið. Ég var 12 ára, sem
sé í 6. bekk.
Hinn langþráði dagur rann upp. Ég
var í sæluvímu. Ég fór fram á klósett að
gera morgunverkin. Síðan dansaði ég að
hjónaherberginu og söng „Popplag í G-
dúr“.
„Ræs and sjæn,“ gaulaði ég og kippti
sænginni af mömmu og pabba.
„Æi, hvaða læti eru þetta eiginlega,“
sagði mamma og breiddi aftur yfir sig.
Hún leit út eins og úlfamaðurinn, með
bólgið andlit og brúnt hárið úfið eins og
hanakamb út í loftið.
„Fyrirgefðu,“ muldraði ég og fór út.
Allt í einu skildi ég hvers vegna mamma
var svona örg. Klukkan var bara 8. Þau
vöknuðu ekki fyrr en eftir þrjá klukku-
tíma en þangað til horfðum við bróðir
minn bara á sjónvarpið. Við fórum svo
loksins af stað eftir hádegismatinn.
Þetta var lítið raðhús rétt hjá sund-
laugunum í Laugardal. Það var gult með
grænu þaki með skellum á ýmsum stöð-
um. Pabbi hringdi bjöllunni og skeggjað-
ur maður kom til dyra.
„Já, gangið í bæinn,“ sagði hann og
tók í höndina á okkur öllum.
Við fórum öll inn í eldhús. Á gólfinu
var stór kassi, ýlfrandi og geltandi.
Tvær stelpur á aldrinum 13-15 ára sátu
við eldhúsborðið og héldu hvor á sínum
hvolpinum. Þetta voru svartir Labrador-
hvolpar, æðislega fallegir. Ég heilsaði
stelpununum lauslega og teygði mig yfir
kassann. Niðri í honum voru fjórir
hvolpar. Allt í einu kom mamma hvolp-
anna spólandi inn og fylgdist vel með
hverri hreyfmgu okkar. Ég vorkenndi
henni dálítið að hún skyldi þurfa að
missa litlu greyin.
Pabbi og húsráðandi töluðu lengi sam-
an en svo hættu þeir loks og við völdum
einn karlkynshvolp. Konan hafði farið
fram með tíkina á meðan. Við kvöddum,
þökkuðum fyrir okkur og fórum heim.
Hann var dálítið hræddur í byrjun en
vandist okkur fljótlega. Við höfðum tek-
ið með okkur kassa sem hann átti að sofa
í. Það voru dagblöð í botninum og ullar-
teppi ofan á. Hann virtist kunna vel við
sig í kassanum.
Þegar við komum heim fórum við með
rúmið hans inn í þvottahús. Bróðir minn
fékk að halda á honum inn og gerði það
mjög varlega. Hann ljómaði af gleði. Við
sátum svo bræðurnir fyrir framan hann
og horfðum á hann eins og dáleiddir.
Hann var dálítið hissa fyrst en fór svo að
vappa um íbúðina.
Ég gleymi því aldrei þegar hann sleikti
fyrst á mér tærnar. Ég engdist sundur og
saman af hlátri en hann lygndi aftur aug-
unum af ánægju. Honum fannst bragðið
greinilega gotl!
Stuttu eftir að ég fékk hann vaknaði ég
einn laugardagsmorguninn alveg eld-
hress og fór beinustu leið fram til að
heilsa upp á litla greyið. Kassinn hans
var tómur. Ég leitaði að honum um allt
og fann hann í eldhúsinu að eta epli.
Honum hafði þá tekist að opna ísskápinn
en hann átti í dálitlum vandræðum því að
alltaf þegar hann ætlaði að fá sér bita valt
eplið frá honum.
Ég lék mér við hann alla daga. Hann
var auðvitað mjög lítill og ekki mátti
þreyta hann mikið. Ég labbaði með hann
út um allt. Best fannst mér að hafa hann
innan undir úlpunni minni en hann
stakk hausnum upp úr. Já, það var ynd-
islegt að lifa!
Tíminn leið og allt í einu var hann orð-
inn nægilega stór til að fara út að hlaupa
með mér. Við fórum oft í kringum hverf-
ið en yfirleitt út á auðan grasblett og fór-
um í kapp og eltingaleik. Ég fór að reyna
að þjálfa hann til að sækja hluti í hvert
sinn sem við fórum út á tún.
Það skemmtilegasta sem hann gerði,
var að leika sér í vatni. Hann hamaðist
og ég varð svo blautur að það hefði engu
munað þó að ég hefði farið út í með hon-
um. Fyrst í stað fór hann bara í bað en
þegar hann var orðinn nægilega stór fór
ég með hann niður að á og þar undi hann
sér vel við að synda á eftir spýtum sem
ég henti út í.
Þegar hann var þriggja mánaða skírð-
um við hann Tobías. Ég átti hugmynd-
ina að því. Á kvöldin þegar leiðinlegt var
í sjónvarpinu fórum við oft út að hjóla
eða niður að á. Við fórum oft í langa
hjólatúra upp í sveit eða um borgina og
ÆSKAN